Bij de vuilstort in het havengebied hadden werknemers een lichaam gezien en Spoor zag al aan het cirkelen van vogels waar hij moest zijn. De goed in oliepakken geklede mannen stonden er verslagen bij, eerst was er het ongeloof de schrik en dan het besef dat het ging om een vrouw in het afval. Half ontkleed, vuil, verwond. Het gebied werd afgezet en de mannen werden ondervraagd. Spoor wist bijna zeker dat het Nora Vera was. Als een postzegelverzamelaar die behoedzaam zijn collectie inspecteert, liep Spoor de omgeving af, dacht, keek, voelde, liet dingen veilig stellen en na uren verliet hij het gebied en werd op de hoogte gehouden door zijn collegae.
De werkmannen waren ondervraagd en alles was genoteerd, maar Spoor ging toch naar hun kantine en daar zaten de mannen verslagen met elkaar te praten. “Die voeten, die voeten zonder schoenen, ik was de van de wagen afgevallen troep aan het opruimen en mijn schep werd zo zwaar en toen keek ik eens goed en Jezus, gelakte blauwe nagels, tien tenen, met benen er aan, ohhhhhhhhhhhh, man ik was zo bang!” De man sloeg zijn grote handen voor zijn ogen en leunde met zijn ellebogen op de kantinetafel en was even helemaal weg in zijn gruwelijke moment. De mannen naast hem pakten hem vast en hielden hem stijf tegen zich aan. Spoor zag hoe de man schokschouderde en probeerde zijn huilen in te houden.
Hun baas, was een wijs mens, hij stelde voor allemaal een douche te nemen en op kosten van de zaak een hap te gaan eten met de hele ploeg………. Dan hadden ze nog wat steun aan elkaar en konden ze het wegspoelen met veel bier. Van werken kwam nou toch ook niks meer.
Zilvertje.
Het straatje van Zilvertje. 
Wordt nu wel erg spannend.
Mmmmmmmm, denk dat ik het meer voor mezelf doe, de lezers zijn op een hand te tellen.
Maar ik herken het wel, als ik lees bij een ander en het is een hele lap, dan denk ik: HELP!
Maar ik blijf je lezen.
Dankjewel.
Niet alleen voor Nora Vera een plek waar je gevonden wilt worden.
Dan merk je dat collega’s en een goed glas bier zo belangrijk zijn. Hans
Ja, niks boven een goede baas een goede collega en een goed glas bier! Je had weer een prachtige show, nog even terugluisteren voor waar ik in slaap viel, ik probeer dan wel wakker te blijven, maar de nacht wiegt me toch in slaap, dank voor het draaien! Die versie van Gaga kende ik niet, ook erg mooi, zo puur!
Pingback: Het ziekenhuis. Deel 9 Voorbereidingen van het feestje. | Het straatje van Zilvertje.
Pingback: Het ziekenhuis. Deel 10 De vrouw met de hoogpolige snor. | Het straatje van Zilvertje.
Pingback: Het ziekenhuis. Deel 11 vaginageur aan de kin. | Het straatje van Zilvertje.
Pingback: Het ziekenhuis. Deel 12 Koelcellen. | Het straatje van Zilvertje.
Pingback: Het ziekenhuis. Deel 13 Een druk weekend. | Het straatje van Zilvertje.
Pingback: Het ziekenhuis. Deel 14 Het onderzoek naar de opgegraven lichamen. | Het straatje van Zilvertje.