Het was een koude natte zondag en ik wilde niet op de fiets, er was te veel regen. Sinds de brand ben ik mijn regenpak kwijt en dan is het een heel eind fietsen zonder bescherming. De trein stopt altijd onderweg, overstappen en zo een 20 minuten wachten, weinig plek om te schuilen.
In Castricum is het naar zijn woonplek nog zo een dertig minuten lopen, ondanks mijn goede jas en schoenen was ik doornat, mijn paraplu sloeg dubbel en was stuk. Ik had foto’s mee en die moest ik goed beschermen anders zouden ze doorweekt aankomen, de envelop was al doorweekt.
Zijn nieuwe onderkomen is mooi, een grote kamer met open keuken, een badkamer, slaapkamer en een washok met zijn wasmachine. Hij moet nu een hoop zelf doen, maar hij woont prachtig op het oude Breehorn. Nu maar hopen dat hij het goed blijft doen. We hebben koffie gedronken, nu bij hem in zijn appartement, want De Oude Keuken is gesloten, behalve voor eten afhalen. Heb al een cadeautje gekregen, woensdag word ik 62 jaar. Waar blijft de tijd.
Even voor 4 uur ging ik weg, het was nog licht, maar ik voelde me triest. Niemand gaat met mij deze weg, niemand om het er over te hebben, maar nog triester is dat hij zelden bezoek krijgt.
Trudy.
Het straatje van Zilvertje. 
Pingback: En weer een fout! – Verhalen en gedichten van Trudy.
Als ik de foto zie van je zoon moet ik denken aan mijn kleinzoon. Ook zo’n lieve, kleine jongen. Heel jammer en triest dat het niet zo goed gaat met je zoon.
Ja, zo verdrietig, zijn leven is zo anders als dat van anderen, dat kleine lieve mannetje. Oh, wat fijn, je bent opa.
Ik leef met je mee. Het valt niet mee Trudy…
Dankjewel.
Ik denk te begrijpen hoe je zich voelt. Hier ook een zorgenkind.
Ja, jij begrijpt er veel van.
Fijn dat Nico nu zo’n mooi onderkomen heeft Trudy, en dat je bij hem op de koffie kunt.
Woensdag groot feest en braspartij?
Ja, ben zo blij, hij heeft jaren in een soort veredelende keet geleefd met veel mensen, maar nu een plekje van hout en stenen. Nee, ik doe niks geks, gewoon met mijn kinderen. Knus.
Goed dat je geweest bent, Trudy. Dat neemt niemand jullie af. En wat fijn dat hij op een prettig plek terecht is gekomen. Doen jullie ook aan beeldbellen? Deed ik gisteren nog met mijn zoon. Het haalt het natuurlijk niet bij live contact maar is leuker dan een mailtje.
Nee, dat doen we niet, maar had wel gekund tijdens de lockdown, maar ik was toen te ziek. Wij mailen en bezoeken.
ik ken je wel niet maar ooit kwam ik op je blog en lees nu soms een post. wat mooi dat je ondanks Corona, weer en wind zonder (taxi)chauffeur of auto je zoon kon en wilde bezoeken. dat hij een goede plek heeft gevonden. hoop dat men naast een mooie ambiance bieden ook de juiste snaar zal weten te raken bij je zoon. dat hij ergens houvast zal vinden. en dat jij komende week lichtjes mag tegenkomen op jouw eigen pad. lieve groetjes van iemand die zich ook erg verloren kan voelen maar toch hoopvol wil blijven.
Dankjewel, dat is erg lief. Dit had eigenlijk op mijn andere weblog moeten staan, ik had me vergist, het is hier zo goed als vol.
Ja, het is vaak afzien, op de fiets is sneller dan met het OV, maar niet te doen bij harde wind, is toch ruim een uur.
Goed dat je bij Nico op bezoek kwam Trudy
begrijpelijk dat dit met emoties gepaard gaat
groeten
Ja, altijd fijn hem te zien.
Wat zul je je dan eenzaam voelen..
Nou, vreselijk, de emoties gaan dan alle kanten op.
Wat fijn dat je bij zoon mag weer bezoeken. Leuke foto van vroeger Nico. Het is ook begrijpelijk emoties eruit kwamen. Toch heerlijk dat je weer je zoon ziet.
Ik bedacht op eens dat ik al langer niets van jou gelezen heb.
Hoe gaat het met jou?
Nieuwsgierige groet,