Het ziekenhuis. Deel 2 Een slak met een caravan op de rug.

Ze zag vanuit haar stoel, moeders die kinderen naar school brachten, vuilniswagens, die af en aan reden, ze zag de winkels open gaan en een hond die vreselijk trok aan de riem van zijn baas, de baas was een verlepte vijftiger, die de hond uitliet met een morsige joggingbroek aan, ze dacht: depressief, verslaafd, verlaten en gematigd crimineel………

Het duurde drie thee en wat Verkade koekjes voor Spoor zich weer liet zien en zijn vragen klonken als geweerschoten in de mist van haar vermoeidheid. Met wie ze woonde? Nou, niemand had ze bijna in slaap geantwoord, met wie ze een relatie had? Spoor zijn salvo hield niet op. Ze mocht even binnen kijken van Spoor of ze iets miste, maar daarna moest ze weg, zou nog wel een weekje duren en daarna zou er wel goed schoongemaakt moeten worden raadde hij haar aan.

Haar eerst stap binnen liet haar bijna overgeven, de geur was niet te harden, anders dan in het ziekenhuis, als de hel was losgebarsten, daar hoorde nare geuren, maar niet hier. Alles was overhoop gehaald en een man in een net pak, lag half over haar witte bank, haar schapenvacht en witte bank waren besmeurd met bloed. Spoor moest haar ondersteunen, ze viel bijna flauw.

Ondertussen werden bij het buurtonderzoek rake dingen gezegd, de onderbuurvrouw kende die vrouw boven haar wel, ja, vaag, ja, woonde al zo lang ze het zich kon heugen alleen, maar er gingen wel verhalen rond, ze zou wel eens gezegd hebben dat haar man een slechte minnaar was, hij had de passie van een slak die met een caravan de berg op moest……

De dame van de recherche, Renate Bakel vroeg of dit nu negatief of positief bedoeld was en daar had de onderbuurvrouw nooit over nagedacht, eigenlijk had ze aangenomen dat die man een labbekak was geweest, maar het kon natuurlijk net zo goed andersom geweest zijn, want wat een kracht had die slak toch nodig en wat een doorzettingsvermogen om die caravan op de berg te krijgen, ja, als je het zo bekeek!

Zilvertje.

Deel 1