De reus van de klaterberg. ( de toestand in de wereld )

Zilvertje vertelt.

Terwijl het dorpje lag te schitteren in de zon, waren de inwoners druk bezig, met ruitjes lappen, houtjes hakken, kindjes opvoeden en vee voeren en iedereen was tevreden. In de late avonduurtjes, hoorde je de mannetjes de vrouwtjes liefhebben en in de ochtend kwam de geur van vers gebakken brood je bij elk huisje al te gemoet.

Het leven zou perfect zijn als er niet een reus was, een draak van een kerel, met een vuurpaard, met een neus als een koektrommel en met een gat in zijn hand waar de hele wereld in kon verdwijnen. Alle dorpsgenoten waren bang van deze onbehouwen, valse levensverpester en probeerden zo weinig mogelijk aan hem te denken en door te gaan met ademhalen, maar dat viel niet altijd mee.

De reus kon het zo vreselijk op zijn heupen hebben, dan hoorde je zijn gekerm al van verre, dan ging er een siddering door het dorp, dan gingen de luikjes voor de ramen, dan werden spelende kinderen binnen gehaald. Het zand stoof op en de zon was verdwenen, het vuurpaard bracht die griezel van een reus naar beneden en met zijn grote ongewassen poten trapte de reus alles stuk, terwijl het vuurpaard vastgebonden hing te wachten aan de torenspits.

Dan trok hij daken van de huisjes en kneep de mannetjes dood tussen duim en wijsvinger en liet de vrouwtjes verdwijnen in zijn gore naar pis stinkende gulp en riep naar beneden van over zijn grote vette pens: haal het vel omhoog en lik!

Dan stal hij alle schuren leeg, vrat alle akkers kaal en dipte al het vee in het meertje en liet ze stuk voor stuk zijn keel in glijden. Hij boerde en smakte en liet scheten die je nog jaren lang kon ruiken. De kinderen bleven huilend achter, zittend naast een doodgeknepen vader, wachtend op de komst van mama, die soms wel en soms nooit meer terug kwam, steun zoekend bij elkaar, beschermend met de armpjes om elkaar heen.

De enige troost was, dat de reus zo uitgeput was na zo een actie, dat het weer jaren kon duren voor hij weer kwam, soms waren de mensen het haast vergeten hoe gruwelijk het was geweest, hoe ze hadden geleden en gehuild, hoe arm ze weer waren geworden, nee, soms duurde het zo lang, dan was het dorp weer in volle bloei en glommen de ruitjes en de vrouwtjes hadden blosjes op de wangen en de dorpsoudste beloofde al weer jaren voorspoed en groei en je zou bijna vergeten dat net als in de echte wereld, de arbeiders het werk doen en hun ruggetjes krom werken, om de rijken te laten baden in weelde, terwijl ze er geen klap voor hoeven te doen en af en toe de wereld leeg vreten.

Zilvertje. Uit: Sprookjes uit duizend en een gruwelijkheden.