De man in het oranje hesje ( deel 5 ) de gele auto.

De man in het oranje hesje ( deel 5 ) de gele auto.

Die dag was ik op zoek naar sporen van de man in het oranje hesje, langs de spoorbaan zocht ik naar iets dat me verder zou kunnen helpen, maar opeens zag ik weer dat gele autootje. Terwijl ik in elkaar gedoken zat om me aan het zicht te onttrekken, stopte er een man op de fiets. Hij sprak me dadelijk aan. Hij vroeg of het goed met me ging, want ineens zag hij me duiken. Ik hield me van de domme en vertelde hem, dat ik op weg was naar me werk en dat ik even was afgestapt omdat ik zo een buikpijn kreeg en duizelig werd. Ja, dat zag ik, zei de man, je ging ineens door de knieën, moet ik iemand voor je bellen?

De beste man was zo behulpzaam en zijn zorgen deden me goed, jammer dat ik loog. Hij vertelde me, dat hij hier elke dag langskwam en dat deze plek in het gras een bijzonder nare indruk op hem had achter gelaten. Of ik het ook gelezen had? Juist op deze plaats, had hij een dode man gevonden deze week. ( Oh, jheee, ik zat er toch niet op, dacht ik dadelijk ) Ik ging een stukje verder weg van de plaats, brrrrrrrrrrrrrrrrrrr en ik zag hem vreemd kijken.

Ik klapte dadelijk weer door de knieën, en gaf een gil, en probeerde zo zijn aandacht langer te vangen en hoopte dat hij zou vertellen over de man in het oranje hesje. Als ik me goed ziek hield, zou hij nog even blijven, hoopte ik. Hij zette nu zijn fiets weg en kwam naast me zitten in het gras, een hand op mijn voorhoofd en een hand telde vlak onder de muis van mijn duim mijn pols.

Je hebt een versnelde hartslag, maar dat kan ook van het fietsen zijn, verder heb je geen koorts, heb je je blinde darm nog vroeg hij bezorgd. Ik keek hem vast met grote ogen aan, want hij verontschuldigde zich met: ja, ik ben verpleger, ik werk op Dijk en Duin, het psychiatrische ziekenhuis in Castricum en ik fiets elke dag naar mijn werk en ja, dan handel je dadelijk he als je ziet dat iemand in de problemen is. Zo vond ik ook die dode man hier naast zijn auto.

Ik hapte naar adem, wilde hem uithoren, maar ik moest zeker niet te gretig zijn en ik keek weg terwijl ik hem vroeg of dat niet vreselijk was, een dode man te vinden. Hij vertelde me, dat hij eerst nog dacht dat de man te redden was, hij had dadelijk alle vitale functies gecontroleerd, maar toen merkte hij pas dat de man dood was. Nou van de dood schrok hij niet meer zo, maar hij zat wel met een schuldgevoel, want die ochtend had het busje er ook gestaan en in de avond toen hij naar huis fietste, stond het er nog en toen pas was hij gaan kijken.

Ik troostte hem met, dat er zo vaak busjes staan aan de kant van de weg aan de treinkant, dat niemand daar iets achter zocht, eerder kon je toch ook niet weten dat er iets was. En zo maakte ik met mijn zalvende gebabbel een lach op zijn gezicht.

De man stond op en veegde zijn broek af, trok zijn jasje recht en zei, ja, ja, daar heb je wel gelijk in, ik heb het teveel naar me toegetrokken…………..

Bang dat hij al wegging probeerde ik hem nog dingen te ontfutselen, maar ik wist even niet wat en hij riep nu al van een afstand: Dus je hebt geen hulp nodig? Dan ga ik, ik heb een vergadering op mijn werk. En daar ging hij, de man die ik zo graag had willen uithoren, de man die alles wist over de man in het oranje hesje. Terwijl ik opstond, zag ik het gele autootje wegrijden… zou het al die tijd in de berm hebben gestaan? Terwijl het wagentje langzaam optrok en ik weer bukte, kwam er met een rot vaart een veeauto aanrijden en die ramde vol de gele auto.

Zilvertje.

Foto van internet.