Tommy (in het kader schrijven over dieren)

“Papa, de kinderen willen een hond!” Ik hoor het me nog zeggen en de tranen biggelden over mijn wangen, want ik was bang voor honden en ik vond het vieze kwijlapparaten met poepbillen en stinkadem. Maar papa zei dat het voor kinderen erg belangrijk is om een diertje te hebben, een onafhankelijk gezinslid, waar ze al hun verdrietjes bij kwijt kunnen, waar ze voor leren zorgen en waar ze oprechte vriendschap van krijgen. Dat ik nog maar eens op moest letten, dat ik dingen in mezelf zou herkennen en kon leren van de hond en dat de hond en ik erg veel om elkaar zouden gaan geven, omdat een hond feilloos weet wat voor vlees hij in de kuip heeft en ik ging over stag, maar ik van een hond houden, nee, dat dacht ik dus niet, ik deed het louter voor de kinderen zei ik hem nog.

  In de Beemster vond ik een fokker van erg kleine hondjes, met een gladde vacht, ik dacht dat is minder poep, minder kwijl en minder hond in huis. Weken werd op Tommy gewacht en de ik ga dit en dat met het hondje doen waren niet van de lucht in ons gezin, maar op de dag dat Tommy kwam, was niemand thuis, niemand had tijd en daar zat ik dan, met een bolletje wol, dat in mijn hand paste, zo groot als een klein voetje en oogjes die heel pienter en lief de wereld inkeken, ik was dadelijk verliefd op dat kleine hoopje.

  In die jaren was ik nog in goeden doen, woonde in een villa aan een bocht in het water, grenzend aan die mooie Beemster met megatuin, we hadden veel bedrijven, veel grond en goed, maar ik was zo ongelukkig als je, je maar kunt bedenken, mijn man was een harde werker, maar zijn hart begreep ik niet, ook niet op de dag dat piepkleine Tommy een plasje deed op het peperdure witte marmer, met gouden adertje. Hij werd witheet en pakte die lieve kleine Tommy woest beet en haalde het zachte gevoelige neusje van Tommy over de ruwe voegen van het marmer, ik zag die kleine lieverd ineen krimpen. Vanaf die dag heeft Tommy alleen heel woest gegromd en haar tandjes laten zien als “de baas” weer in huis kwam.

  Je weet hoe dat met kinderen gaat, ze vinden dieren prachtig, maar de zorg slaan ze vaak over, dus ik verzorgde Tommy en ik, die nooit van honden had gehouden, was vol van Tommy en het werd op dat moment mijn derde kind.

  Na mijn scheiding kwam ik Tommy af en toe nog eens tegen en van verre zag of rook ze me al, ze sprong dan mega hoog voor zo een klein hondje en draaide snel rondjes waar Sjoukje Dijkstra niks bij is. Dat moest ik haar wel knuffen, want eerder gaf ze al die toeren niet op. Nu bijna twintig jaar later kan ik alleen maar denken, mijn vader had gelijk.

Zilver.