Rijwielherstelbedrijf Krankarm en zonen. ( deel 1 )

Op een warm en stoffig zolderkamertje woonde een verlepte vijftiger, met een buikje en een vet koppie haar met hier en daar een inham om in te parkeren voor steekmuggen en dat is natuurlijk een grapje. Zijn naam was, Kees, Kees Krankarm en de kenners onder u zetten een vraagteken bij deze naam, maar dat ter zijde.

Krankarm en zonen was ooit een bloeiend bedrijf geweest, zeker in de jaren dat oude Krankarm nog in leven was. En zelfs nog na de overname door Kees de oudste zoon. Maar het gelazer was begonnen toen Aboebah in zijn leven kwam. Aboebah was een meisje dat hij had leren kennen in een bar in de hoofdstad, een bloem die hij zonder moeite kon plukken, een parel in een verdorven stad en ze zei nooit nee, en Kees Krankarm lustte wel pap van sommige zaken.

Aboebah, was wonderschoon, maar veel kwam uit een potje of uit een tube en omdat ze heel tenger was had ze de bouw van een kind en sommige mannen, ik noem ze graag pedofiele oude lullen, vallen op deze schepsels. Dit soort mannen, heeft vaak een loden deur voor de kop en zijn daarbij nog stekeblind en komt daar nog bij dat liefde ook blind maakt, maar of het liefde was, ja, dat kan je je natuurlijk afvragen. Ik houd het op paalrot.
Ooit nam Kees de villa van zijn ouders over, want die mensjes hadden goed geboerd met hun herstelbedrijf. Het hele dorp kocht een fiets bij Krankarm en liet de fiets daar ook herstellen en onderhouden en dat deden ze goed, nou ja, goed naar hun eigen beurs toe. Onderdelen die nog oké waren, werden vervangen en later weer bij een ander gebruikt en het uurloon was redelijk, maar de uren die aan de fiets werden besteed waren minuten en daar zat hun vette winst.

Trudy Den Herder.
Fictie Krankarm en zonen.