Jan Brasser een verzetsheld en de meisjes die nog leven. ( 4 mei )

Jarenlang rond 4 mei zijn ze druk met voorlichting geven op scholen, een krans leggen en interviews geven, maar vooral het denken aan…….eerlijk gezegd is het nooit uit hun gedachten.

Er zijn er niet veel meer over, hun groep dunt al jaren flink uit, de groep die over is zijn dikke tachtigers en ouder, strijdbaar en wijs, spontaan en open, maar vol vragen. Hoe zou het nu met Hannie zijn geweest, als ze nog geleefd had, waren er dan kinderen en kleinkinderen en waren die dan net zo dapper? Veel van hen werden niet beroemd, werden met de nek aangekeken, want ze wisten te veel, ze hadden weet van de mensen in de gemeente die gewoon namen hadden doorgegeven, ze vormden een gevaar en waren het geweten van velen. Ze kregen geen baan of werden ontslagen.

Ze hadden wel het lef gehad om aanslagen te plegen en als je vraagt of ze dit wel konden verenigen met hun gevoel, dan is het antwoord altijd, door er een foute dood te schieten konden we honderden redden.

In de Zaanstreek waren veel mensen in het verzet. Jan Brasser was er een van, maar ook hij kreeg weinig eer, als ik in mijn hersenpan van het verleden graaf weet ik bijna nog zeker te weten dat hij een putjesschepper was, een hardwerkende man en volgens mij groot en sterk en hoogblond. Voor hem geen eer, al zou hij door een kleine groep op handen zijn gedragen.

Als Jan Brasser op zijn knieën voor een put lag met een vreemd wagentje met slurf naast hem, glunderde mijn vader en vertelde over deze moedige man en hoe treurig het was, dat men hem niet een goede baan had gegeven en de eer die hem toekwam. Mijn vader had het vaak over hem, over die man met lef in zijn donder, over die reus, die niet toekeek, maar als een engel handelde, over de man die overal geweigerd werd na de oorlog.

Hoe gelukkig was ik toen ik twee jaar geleden zag dat men bij de trein een tunnel naar hem vernoemd had, zijn naam staat met mooie letters uitgeknipt in een soort van ijzer even na de tunnel, ach, het is niet veel een tunnel, maar men is hem gelukkig niet vergeten, een dappere man en op het moment dat ik er langs fietste heb ik met moeite de tranen uit mijn ogen kunnen vegen, veel mensen die dit zagen gebeuren, zouden denken dat het kwam door het opwaaiende zand, want het was nog een bouwput.

Ja, wie kent Jan Brasser nog?  Ik dus en mijn kinderen ook en ik blijf zijn naam roepen en ik blijf mijn dorpsgenoten vertellen dat hij meer verdient dan een tunnel, maar ja, het begin is er, jammer dat hij nooit meer door zijn eigen tunnel kan rijden, hij is al een tijdje dood, maar wat had ik het hem gegund.

Jan Brasser in notendop.

Zilvertje.