Nooit ziek geweest. ( Nico Dijkshoorn )

Nooit ziek geweest.

Boek van Nico Dijkshoorn.

Dat ik dol op lezen ben, weet u natuurlijk al, elk boek in de handen en onder mijn ogen geeft een geschenk, nieuwe inzichten, grappige momenten, het schudde van de buik, of de tranen van het geraakt zijn door momenten in het verhaal.

Vaak boor ik me in historische romans, dan vaar ik mee op een schip en veeg me poepgaatje met een kwast die in het zeewater hangt naast de plank met een gat waar je moet lozen. Dan weiger ik me eerst met die vieze kwast af te vegen en zoek naar mijn papieren zakdoekjes, maar dom, dom, dom, die heb je nog niet in de Gouden Eeuw.

Maar de tv verlokt me toch regelmatig van mijn voorkeurs pad af te wijken.
DWDD is zo een programma dat garant staat voor goede reclame, je hoofd boven die tafel, is een garantie op verkoopsucces.

Nico Dijkshoorn is zo een vaste gast, ineengedoken leest hij regelmatig zijn eigen gedachtespinsels voor, een baardige belegen man, die met zijn kleine pretoogjes genietend de reactie van het publiek afwacht en verlegen kan genieten als ze het hilarisch vinden. En of je het nu op prijs stelt of niet, dat hoofd en die naam blijven hangen. Het is onvervalste reclame. Het is het zelfde als dat ik bij de Zeeman loop, die textielsuper. Een voet over de drempel en het liedje zoemt in mijn hoofd: “Je sokken en je sjaal koop je bij Zeeman, je broeken en je trui, koop je bij Zeeman.” In de loop der jaren, zal ik vast de tekst hebben aangepast, maar de melodie is feilloos altijd het zelfde, ooit was het een reclame op de radio en tv en hoe gek ook, ik ga er altijd weg met onderbroeken, als het niet voor mijn moeder is, dan is het wel voor mezelf of de kinderen.

Mijn kroost wist al van het bestaan van Zeeman voor we er ooit binnen waren geweest, we deden altijd de Zeemandans. Onderbroek op je hoofd als hoedje en zingen maar dat liedje, de meest fraaie en lachwekkend varianten kwamen langs, bv dansen met een billenbroek op je hoofd. ( een tanga ) En zo is het ook met baardige Nico, hij zit in je hoofd en gaat er niet meer uit.

En dan op een dag in de boekenwinkel werkt de DWDD-verkooptruck, mijn oog kleeft vast aan een boek van Nico Dijkshoorn. Nooit ziek geweest heet het boek en hup, ik heb het al onder mijn arm en leg het op de toonbank. Het is een prachtig boek, lacht de verkoopster lief naar me. ( zit ze ook in het DWDD-complot?

Midden in de zomer, in de tuin, leesmap, breiwerk, koffie en zijn boek.
Hij neemt me mee naar een gezin. Arbeiders, maar nu in een betere tijd dan hun ouders, autootje, buitenlandse vakanties en een nieuwe wereld, met radio en tv. Nico laat het lijken alsof het zijn ouders zijn en je loopt door zijn leven, zijn studies, zijn eerste gitaar, zijn boekenliefde en zijn vader en moeder. Een moeder die houdt van de lieve vrede en een vader die zo gevierd lijkt, maar grote problemen heeft zich te handhaven in deze wereld en dat verhuld door de clown uit te hangen. Vader houdt zich stevig vast aan de geijkte paden, liever doet hij alles hetzelfde, want het nieuwe werpt een enorme drempel op voor hem. Als anderen op een feestje een moment van ontroering of bewondering weten te ontlokken, walst vader er overheen met een mal hoedje op of begint over vakantieplekjes waar de toiletten zo schoon waren. Wat is er toch met vader, vraag je, je als lezer af, wordt het erger, of lijkt dat maar zo?
Nico, de zoon, die steeds duidelijker ziet, dat er aan vader wat hapert, maar in de loop der jaren steeds meer met ogen vol liefde kijkt en moet erkennen, tegen wil en dank, dat de appel vaak niet ver van de boom valt ( of is dit mijn eigen interpretatie )

Of het nu wel op niet op waarheid berust, maakt mij niet uit, ik zou liever willen van niet, want ik houd van sprookjes. Gun zijn vader privacy, maar een prachtboek is het, Nico neemt me mee naar broeierige vakanties, met familieperikelen, die je of herkent, of die je, je goed kunt voorstellen. Je zit in de woonkamer als gast en maakt de sfeer mee en geniet van de soms dolkomische gebeurtenissen. Je boort je in het leven van een gezin en legt bewust, of onbewust linken naar je eigen leven.

Het is net als met de onderbroeken van Zeeman, je hebt ze niet echt nodig, maar je koopt zo toch. Zo is het ook met de bekende mensen van DWDD, het werkt als een magneet. Gelukkig maar, ik heb mooie momenten beleefd in mijn tuin, gelachen en de liefde geproefd. Dankjewel Nico voor zo een mooi boek. Het opent onze ogen en laat ons milder oordelen.

Zilvertje.
Nico Dijkshoorn
Nooit ziek geweest
Amsterdam Contact 2012

Foto gemaakt door Dirk.