Aan elke kant van haar een kind, haar jongste en haar middelste. Bij de kist was de rust sereen en alle witte bloemen werden bijeen gehouden door een vorm, maar die van de kleinkinderen was het liefste, die bloemen vormden een hart.
De kerk was gevuld met hele oude mensen en een handje vol jonge kinderen, de achterkleinkinderen, er was zelfs een kleine baby van twee weken. Het koor, zong prachtig, maar ze waren samen met mijn moeder en haar zusjes de oudste, tachtig plus.
Ave Maria, het lied klom samen met dertig gouden, oude keeltjes naar de nok en mijn gedachten dreven mee. Met de hele familie in een vliegtuig naar een feest en we mochten allemaal iemand meenemen. Mijn tantes zagen er jong er vrolijk uit, mijn opa en oma deden niks anders dan glunderen, het was hun feest, het waren gulle mensen, lieve mensen…..
De tantes en hun mannen, wisten altijd hoe het zat, de toestand in de wereld, de beste auto, de eerlijkste politieke partij, de mooiste supermarkt. De familie was het baken, maar nu moest ik enkele malen mijn moeder vragen zachtjes te praten op de meest intieme, teerste momenten.
In de aula van de associatie, waren een aangetrouwde oom en mijn moeder aan het uitzoeken wie het oudste zusje was geweest……. ze kwamen er niet uit, mijn moeder wist niet meer dat ze het tweede meisjes was van mijn opa en oma, ze wist niet meer dat ze al een zusje begraven had.
Zilvertje.
-
Meest recente berichten
Archief
Meta
Kalender
-
Voeg je bij 1.144 andere volgers
Kijkkast.
Top berichten & Pagina’s
Populairste koppelingen
Blog Stats
- 305.682 hits
T A N T E Betekent ook Veel
Dus nog Veel om mee door te gaan!!
Groet in Diep Respect…
Dankjewel!
Zomaar van zilver…
Meer hoef je over dit blogje niet te zeggen.
Een mooi woord eigenlijk ‘ ZOMAAR…’
dag lief tiereliertje
tot de nok en nog verder
gaan gedachten
en goede wensen
veel liefs Moon
Wim, zomaar, ja, ik vind het ook een mooi woord.
Moon, xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Mooi beschreven, Zilver. Dit soort situaties komen er steeds meer, naarmate de leeftijd vordert.
Burro, ja, onwerkelijk, maar waar, mijn moeder was altijd zo bij, nu moet ik voor haar denken, zo apart. Dankjewel.
Het grote vergeten. Ik heb er ook mee te maken, mijn ouders. Het is geen pretje.
Rene, zo zichtbaar als het woensdag was…… zo pijnlijk, maar wel verzachtend, want anders was haar verdriet zo groot geweest, nu is het haar bijna ontgaan. Heb van de week bij het opruimen, weer genoten van je mooie fotoboek, ik zie ze ook in gedachten weer hangen in de Flesseman, wat heb ik die ochtend genoten.
Wat een mooi en lief verslag.
Muziek, bloemen, kindjes,
en een tante die wegvliegt…
En een moeder die eigenlijk al half is weggevlogen.
Dus op weg naar nieuw verdriet…
(diepe zucht…)
zo is het leven
De zoete vergetelheid, zou je bijna zeggen. Wat moet het moeilijk zijn, voor jou vooral.
Een afscheid met nostalgie.
Zachtjes praten……… Hoort ze ook niet goed, je moeder?
Dan gaat ze vanzelf hard praten.
Het hoeft niet persé door de dementie te komen.
gecondoleerd met je tante.
dag Zilver,
mijn moeder heeft afgelopen zomer een grote beroerte doorgemaakt
ze is verstandelijk niets vergeten, maar ze is een deel van haar pijn kwijtgeraakt
het komt in alle vormen
wanneer ik mijn pijn accepteer en naar haar kijk opent zich de wereld,
ook in haar schoonheid
prachtig blog
Petruskerk?
groet,
hippo
Selma de laatste 20 jaar is het flink inleveren, de oudjes me zo dierbaar, lijken krom getrokken herfstblaadjes en het verdriet zit in de kleinkinderen, mijn tak heeft het niet zo getroffen, mijn tak geeft zieke jongens en dat is het verdrietigste.
Thera, ja, langzaam gaat haar kaarsje uit, maar ik ben dankbaar , mooie gedachten in mijn hoofd, het verdriet zit in ander dingen.
Kitty, ze is gewoon de kluts kwijt. Vroeger in de kerk, keek ze streng als ik niet op tijd op mijn knieeen zat, nu babbelde ze als een kleuter op de momenten dat je stil moest zijn, het was wel schattig.
Hippo, van je moeder, dat vind ik verdrietig, maar het zal als ik je lees net al bij mijn moeder het grote verdriet verzachten, vergeten of verminderen, dat is de bloemenkant, zo noem ik het bij mijn moeder, haar bloemenkant is op tijd gekomen, pijnlijk voor de mensen om haar heen, maar voor haar een zegen en ik geniet van haar bloemenkant, want ze leeft nu in vroeger.
Het was in Purmerend. sterkte!