Roepen in de kerk.

 
 
Kwart voor tien, de was hangt aan de lijn, de koffie heb ik buiten gedronken. De klokken luiden, zeker denk ik elke zondag met een warm hart aan mijn jeugd. als we op zondag de klokken hoorden was dit het teken dat we moesten gaan lopen.
 
Onze kerk was niet zo oud als bij opa en oma, maar toch had het genoeg sfeer, om na te denken over het leven. De taal van de man in jurk die aan een grote tafel stond, begreep ik als kleuter niet, ik had er wel mijn best voor gedaan, maar de man in jurk niet. Toch moest je als kind altijd mee, een oefening in stil zitten, stil zijn en heel zacht windjes laten, dat was een hele toer, want een scheetje op een houten bank, knettert enorm. ik bedacht wedstrijden: kerkbankknetteren.
 
Dat begon dan bij de eerste rij, iedereen kreeg een kans, aan het einde van de bank stond de koster met een opschrijfboekje en pen en noteerde de hardste scheet. Zo ging dit een tijdje door, bank na bank, tot alle winnaars tegen elkaar moesten.
 
De kerkindeling was daarna totaal anders, mijn vader zat naast de directeur van de Forbo en de bakker zat naast de slager, ik moedigde hard mijn vader aan, stond op de banken te joelen. de kampioen mocht op het altaar zijn beste bips tonen aan alle kerkgangers en gek genoeg heb ik nu bijna vijftig jaar later nog steeds deze gevoelens als ik aan de kerk denk.
 
Zilvertje.
 
Uit de bundel: Lachen in de kerk van Zilvertje.
foto: lachen.