Het meisje met de Zaanse zwavelstokjes. ( een modern kerstverhaal )

Ze noemde het heuvels en dalen en ze nam ze allemaal en alleen. Niet een jaar, of tien jaar, nee, veel langer. Dadelijk al vanaf dat ze besefte dat ze bestond begon er een gevecht, dat ging over ziek zijn en beter worden, dat ging over slechte mannen, en over zieke kinderen. Maar elke keer als ze dacht: dit is wel erg moeilijk en zwaar hoe houd ik het vol, haalde ze een teug adem en ontstak haar stokjes en maakte haar eigen ( licht ) verhaal.

Verhalen over grappige mensen waar je om moet lachen, verhalen over liefde over Mars en reuzen over Vethaakjes en gedichten over de dood en verdriet.

Als ze op haar fiets, van dorp naar dorp reed dacht ze aan een herberg, een warme herberg met een pan soep en een welkom thuis. Maar ze kon kilometers afleggen, ze vond de herberg niet. Als ze er al een zag en zachtjes op de deur klopte, schudde de waard van nee, je bent niet welkom. Zo ging dat jaar na jaar, na jaar!

Langs de Zaan, terwijl het water opspatte en de wind haar er bijna inblies met fiets en al, viel ineens het muntje. Ze had een eigen stal, met schaapjes en al, ze was een Herder, een Herder beschermd door de engelen. Een ster verscheen aan de mooie hemel, daar aan de oever bij de Zaanse molens met de geuren van Nederlands voorraadkast en ze was niet meer verdrietig en keek uit naar de kerstdagen. ( dat meisje ben ik natuurlijk )

Zilvertje ( met dank aan Fenny )
Mijn naam is Trudy Den Herder

Voor alle lezers een gezellige kerst met mensen om je heen die van je houden.