Carnaval.

Carnaval mocht niet altijd van de kerk en rijk en superarm deed er aan, hoorde ik vanmorgen op de radio. De rijke verkleed als een sloeber. De tussenlaag deed er niet aan mee.

Op mij heeft het altijd een grote aantrekkingskracht gehad, verkleden vond ik zalig. Mijn moeder kon prachtig kleding maken en als ze wilde maakte ze alles, alleen ze wilde dit haast nooit. Op de lagere school was het altijd het gesprek van de dag na de koude kerst en het Nieuwjaar. WAT TREK JIJ AAN?

Mijn moeder had niet veel oor voor mij, te druk met haar eigen zorgen en zaken en zo bedacht ik zelf een pak. Een dikke panty, een trui, alles zwart, een meisjesmuts onder de kin dicht en twee kattenoren er op genaaid en een staart en ik was een kat. Ik had ook nog een sleutelhanger van een dikke muis. Zo sta ik ook op een foto, de foto van de lagere school, muis op mijn hoofd, witte laarzen aan, dat waren mijn witte sokjes.

Annemiek de dochter van het Herenhuis was serveerster, ze danste met een dienblad in haar hand. In een schattig wit schortje. Er waren rovers, heksen en boeven. Tussen al die verklede kinderen voelde ik mij heerlijk, ik vergat dat mijn moeder geen moeite voor me had gedaan en men accepteerde mij zoals ik was. We liepen met alle klassen rondjes speelplaats, zodat we met alle klassen konden genieten van hoe anders we nu waren en de juffen en de meesters stonden op de hoge stoep te genieten. De muziek schalde op het plein. Nu weet ik dat veel van die jonge kinderen van toen al lang zijn overleden, raar om te weten, want in mijn gedachten zijn ze nog jong.

Op de foto helemaal zwart wit, zag je ook de kou en de sneeuw. Na schooltijd gingen we schaatsen, die winter konden we de hele polder door, maar ook de ringsloot bij het Haaldersbroek was bevroren, daar was het gezellig, rondjes draaien tussen oud en jong, geoefende schaatser en beginner. Lachen met de meisjes en de jongens. Tochten maken op mijn Friese doorlopers met mijn vader en thuiskomen met bevroren veters en hete rode wangen en eeuwige trouw aan hem, omdat hij me NOOIT liet zakken.

Eenmaal ik dacht in 2007 heb ik in Brabant een prachtige optocht gezien, plaatselijke en wereldse politiek werd bekritiseerd of op de hak genomen, wat heb ik genoten van al die mooie wagens, kleuren en vrolijke mensen. In de jaren tachtig werd aan mijn gevraagd of mijn man Prins Carnaval mocht zijn, nou dat mocht hij van mij. Maar toen ze het hem daarna vroegen, wilde hij niet. Ik weet niet of het gebruik is, om eerst toestemming aan de echtgenoot te vragen, maar ik vond dat wel een netjes.

Mijn kinderen doen niet aan carnaval, de scholen hier hoor je er niet over en ik mijmer over mijn goede tijd. Ik vier het toch een beetje hoor! Als ik een liedje op de radio hoor dan doe ik de polonaise, ik hos en doe de vogeltjesdans. En mijn dochter heeft er van de week al over gedroomd, ik deed de polonaise met Bram Wie ze fiets, en ze deed voor hoe dat was en ik lach er nog dagelijks om, want ja, we hebben hem meegemaakt in de rechtbank van Haarlem, een charmante charismatische man.

Zal Bram wel naar het zuiden gaan en feest gaan vieren?

Zilvertje. Foto: Carnaval met kleine Suikerhartjes ( 2000 )