Edam, de Speeltoren.
Edam. 1964
Hoe rijk waren wij in die dagen, iedereen vond ons lief, vond ons mooi en grappig en overal waar we kwamen moesten we even zingen, kregen we een aai door ons haar en van al die liefde voelden we ons gloeien en groeien.
De tantes spaarden monstertjes voor ons en de monstertjes van de drogisterij vonden wij het leuks, die van de tandpasta, van de stink niet uit je adem snoepjes en vooral de mini lipstickjes en de bruine crèmes en geurtjes. Mijn achternichtje en ik, we waren uren zoet op haar kamertje of op het gras voor haar huis, we snoven en we roken aan al die kleine, grote vrouwendingen.
En dan na uren weer de straat op, met onze gekleurde lippen en met een heerlijk geur op onze oorlellen, we paradeerden, we lachten en de strikken in ons haar zwaaiden naar de wereld en wij zogen die wereld met onze ogen op. Bij de sluis kwamen we vaak de neefjes tegen, dat kon al gauw, want we hadden er veel en ze verdienden allemaal al geld en ze waren allemaal gul en lief.
Willen de dames een puntzakje snoep halen bij bakker Breed? Al die neefjes gunden ons van alles, patat, chips, snoep en wij waren rupsjes nooit genoeg en glunderden verlegen van ja, graag! En dan kwamen die bruine portemonnees te voorschijn en het geld regende in onze handjes. Bedanken en dan op een draf naar de bakker, hij had witte puntzakken en voor een stuiver goot hij het puntje van de zak vol en slim als we waren, kozen we altijd voor de gekleurde dropstiftjes, daar had je twee maal plezier van, eenmaal om je oogleden blauw of groen te kleuren en de lippen maakten we fel rood, paars of oranje om de dropjes daarna heerlijk op te zuigen.
In de namiddag op onze buik op de Vesting auto’s kijken, een file, want de voetbal kwam uit, Volendam had thuis gespeeld en de tegenpartij vertrok weer en zoveel auto’s was bijzonder. Hoe rijk waren wij in die dagen, alleen dat het zo snel over zou gaan en het nooit meer zo wonderschoon en sereen zou voelen, dat wisten we toen nog niet.
Zilvertje.
Het straatje van Zilvertje. 
Ja de jeugd gaat altijd te snel.
Mooie jeugdherinneringen zijn onbetaalbaar 😉
Antoinette, ja, en je beseft dan niet dan het ooit stopt.
Ja, Kitty, dat is zo.
we worden niet volwassen omdat we het kind is ons verliezen
we verliezen het kind in ons omdat we volwassen worden
sommigen van ons in ieder geval
Ik zit ook wel eens te mijmeren terug te denken aan mijn jeugd.
En die dropstaafjes weet ik ook nog wel,bij ons in de buurt was een stroopwavelbakkerij en die werden mooi rond gemaakt dus een hoop koekkruimels en die konden we dan voor een paar centen daar kopen voor een stuiver of een dubbeltje dat weet ik niet meer.En wat later centen centen of klappertjes op de tramrails leggen genieten was dat.
Bij jou ook zo’n takkeweer nou hier wel hoor.
Tiekje, ja, ik zal daar eens over nadenken, wel mooi gezegd.
wat een tijd toen, er gat weer een wereld voor me open…en puntzakjes herinner ik me nog goed
Drikus, iemand schreef me ook over koekkruimels, grappig, wat zou men daar nu mee doen.
Ja, somber hier, kan ik mooi onkruid wieden, er komt storm, ik mijmerde al over de kerst.
Ik zou het niet weten misschien naar de ijs fabriek ik ben in de super stroopwafel ijs tegen gekomen wie weet.Nou zilver nog ff wachten met de Hemaboom he.Ja hier waait het ook hard ik hoop dat alles heel blijft bij jou en je huis.
hoe blij waren we niet met een schoenendoos waar we een kookkacheltje van maakte , en een dekseltje van de schoenpoest als pannetje gebruikte om suiker in te smelten zodat we onze eigen snoepjes maakte, in een tentje die je maakte van een oude deken en wasknijpers aan een prikkeldraad.
het zal mijn leeftijd zijn (58) maar ik kan terug kijken op een geweldige jeugd.
en natturlijk kenden we ook armoede , ik kom uit een gezin met 9 kinderen snoep was voor ons iets dat er alleen met echte feestdagen uit de kast kwam.
Drikus, die Hemaboom heb ik toen weer teruggebracht, wat een ramp, haahhaahah. In het ijs, ja, dat kan, is lekker, alleen ik mag geen ijs meer, ik wil nooit meer te zwaar worden.
Tiekje wat een mooi verhaal, ik ben bijna 53 dus herken wel dingen, maar niet van die schoenendoos, wel van de tenten, zalig, weken zoet met een tent die nooit afkwam en dat was juist zo fijn, dat was ik vergeten Tiekje, leuk, zo help je elkaar weer terug te denken aan hoe het was. Tiekje als wij al snoep hadden dan leek het altijd wel vasten, dan moest het in een trommel en daarna was het altijd weg. :^(
Ach ja zoveel kleurstoffen kleurden onze magen….
Ik heb heel wat troep gegeten in het snoepwinkeltje bij
school, waar de poes op het snoep sliep…yech:)
Ik herinner me koekkruimels die we kochten bij van der Meer en Schoep,
en ijsjes van Jamin waarvan we het papiertje uitzogen….
Ik eet nu andere koek:))
Cor, ik zie nu pas je bericht, ik moet hier nog wennen, je was nieuw hier, dan moet ik eerst goedkeuren. Ja, die puntzakjes zie ik nu nooit meer, maar jij weet nog veel meer, in mijn tijd was al veel veranderd. Ik heb altijd genoten van jouw suikerzakjes verhalen.
Hier is het al behoorlijk stormig bezig buiten!
Kitty, hier somber maar nog niks op wat regen na. Kon gewoon in vestje buiten boodschappen doen.
Tiekje(58) & Zilvertje(53)
In mijn ogen blijven jullie kinderen,
Roberto(68)
Roberto, heerlijk, dat vind ik leuk en als jij dat nog kan zien, dan ben je ook nog een heerlijk kind. Spelend het leven door, het maakt het zuur zoeter…….
Zilvertje,als ikhet leven 24 uur per dag serieus moet nemen,krijg ik depressies,dus gedraag ik mij
minstens de helft van de dag als een kwajejongen.
En ook ik heb de armoede mee gemaakt,met 7 kinderen was het bij ons ook geen vetpot,
Maar zodanig opgevoed,dat ik geen schulden heb of heb gemaakt,dus ik kom de crisis wel door.
Maar het doet me wel pijn als ik zoveel mensen naar de armoede zie afglijden,dan vraag ik mij af
of dit de wereld is die we toen voor ogen hadden.
Roberto
Roberto, ik weet ook niet waarom sommige mensen nu zo in de schulden zitten, mogelijk willen ze zich kunnen spiegelen aan buren en familie en zijn ze vergeten wat echt geluk is. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar als ik al zie wat sommige mensen in hun winkelwagen aan alcohol en snoep hebben…….. Als ik hoor hoe de vakantie nog niet verwerkt is en de volgende staat al op stapel.
Ken zelfs mensen met auto en prachtig huis en vakanties, die krijgen eten van de voedselbank. Maar goed, je kijkt er wel op, maar niet er in.
Ik als alleenstaand ouder zonder alimentatie en zo, weet als geen ander hoe moeilijk de puzzel soms is, zeker als ik geen werk heb, of als ik ziek ben, maar we hebben het altijd nog gered en daar ben ik zo trots op. Maar ik ben ook wel snel gelukkig en tevreden en dat is een zegen en in de jaren dat de kinderen baby’s waren, ben ik gaan schrijven, veel gaan schrijven, had ik toch in de avond als ze sliepen iets te doen, en zo was ik toch een beetje uit en leerde ik via de reacties mensen kennen en zo voelde ik me als een prinses van de Pen, overdag een sloof en in de nacht een verhalenmeisje en tussendoor verdiende ik het brood op de plank……… en ik heb ook in de jaren gestudeerd en van al die dingen werd ik zo gelukkig!
Ken zelfs mensen met auto en prachtig huis en vakanties, die krijgen eten van de voedselbank. Maar goed, je kijkt er wel op, maar niet er in.
——————————————-
Ja voor mij ook onbegrijpelijk,op de Tv kwamen mensen met een inkomen van 4500€
aan bod die in de schuld sanering zaten.
Ik heb een krappe 1200€en ik kan er nog van sparen,maarja denk ik dan,ik heb geen kinderen meer in huis,zou het daaraan liggen?
Maar ik gun je het beste Zilvertje,want je schrijft leuk.
Roberto
Ja, kinderen zijn duur, maar nogmaals de kunst is de tering naar de nering en veel mensen kunnen of willen dat niet meer.
Dankjewel, dat is lief!
Prachtig!!! xx
He, Muis, dankjewel!
Snap jij dat nou?
als je ingelogd bent toch altijd een anonieme avatar!
o, nou doet ie het wel weer 🙂
Kitty gelukkig, want dan ben je makkelijk te vinden. Hoe is het weer nu bij jullie? Hier wel wind, maar niet abnormaal en ik zit toch heel dicht aan de kust.
Als klein kindje kun je gelukkig zijn met de wereld om je heen. Dat moeten volwassen ook eens proberen.
Love As Always
Di Mario
OT. het was in 2009, ik heb het aangepast in de lijst.
Di Mario, ja, dat zouden ze eens moeten proberen. :^)
Oke, dus nog langer geleden, ja, ze was zo ziek, die arme meid en nu dood, lijkt gister.
Je kunt ook gebruik maken van OBA, dat is geen site maar een voorpagina.
Beheerder is Ina, na publicatie verschijnt een link naar je bijdrage.
Naar mijn menig functioneert OBA veel beter dan BIB en is ook gratis.
Flupsvalstar, dankjewel, ik ben daar nog over na aan het denken, ik weet het, Ina heeft ook alles voor me overgezet. Wat is de BIB?
Over OBA hoef je niet na te denken. Zodra je ‘ja’ zegt dan gaat het automatisch. Hoef je niets extra’s voor te doen. En baat het niet (meer bezoek) het schaadt in ieder geval niet. Je blog blijft je blog. En je houdt alles in eigen hand.
BIB: is op sterven na dood voorzover ik weet. Ik ben er zelf een paar maanden geleden weg gegaan, jammer, want het zag er goed uit. Soms lopen dingen, en soms niet, en niemand kan precies zeggen waarom niet.
BIB is blog in blik, je hebt daar een account, maar daar is de zaak bijna tot stilstand gekomen.
Bij OBA begint het echt prettig te worden en zonder de raas- en tiertoestanden van het VKblog.
Snif. Mooi opgeschreven. Het mooie van zo ver terugkijken is natuurlijk dat de vervelende dingen naar de achtergrond worden geschoven (ruzies met vriendjes, ziektes, kapotte knie, wespensteek etc.). Ik vraag me weleens af: stel dat we 200 jaar oud zouden kunnen worden, zouden we dan niet net zo weemoedig terugkijken op nu als we nu doen op toen? Ook nu – nu we zo hardstikke oud zijn – zijn er nog dagelijks zoveel mooie dingen: de lach van een kind op straat, het succes van je zoon, de eerste keer met een kleinkind op je knie, de rollator die ineens weer lekker loopt, die mooie verpleegster met haar echt gemeende stralende lach, een mooi TV-programma, een lekker ouderwets karbonaadje, de geslaagde openhartoperatie waardoor je weer door kunt ademen … geniet! Nu!
Ja, aap, daar heb je een punt, maar we waren nog zonder zorgen, nu is het leven ook heel mooi en lief en schattig, maar er zijn ook veel verdrietig zaken, maar goed, daar heb ik nu een poosje niet over geschreven, ik vond dat dit de week was van de lach en de weemoed.
Flup, ja, Blog in blik, daar zat ik eerst ook bij, maar ging al snel weer weg, het was wel mooi opgezet, daar lag het wat mij betreft niet aan.