Mevrouw Tjalsma deel 3 Wassen in de magnetron.

Deel 3

Drie keer in de week kwam Rietje op bezoek, Rietje kenden het geheim van mevrouw Tjalsma en kookte voor haar, Rietje kon zalig koken en vroor elke dag een portie in, boerenkool met Hemaworst, pasta pesto met zelfgemaakte pesto en lekkere kip en dat deed ze zo goed, Surinaamse kip met rijst, Roti, ach, het was te lekker om er aan te denken, want Rietje kookte met liefde en haar gerechten waren altijd een sprookje, het danste op je tong, je wilde het niet doorslikken, te lekker.

Voor de komst van de nieuwe wasmethode vroor Rietje het eten nog niet in, dan deed ze het eten van mevrouw Tjalsma in de verpakking van de Chinees om de hoek, oude krant er omheen en een handdoek en dan fietste ze als een gek, naar het huis bij de duinen, ze fietste zo hard, dat ze na een half jaar al haar ritsen van haar laarzen niet meer dicht kreeg, haar kuitontwikkeling was enorm. Maar op een dag, stond er een magnetron op de kamer van mevrouw Tjalsma. Rietje vond het wel vreemd, want wat moest mevrouw nou met een magnetron? Zo vooruitstrevend was de instelling waar ze verbleef nou ook weer niet.

De magnetron was het resultaat van een bezuiniging op de wasbeurten van de patiënten. ????????????? Rietje viel zo wat om van het lachen toen ze dit hoorde van mevrouw Tjalsma. Rietjes ogen smeekten om uitleg.

Normaal liepen de verpleegkundigen, de hele dag met grote kommen te zeulen, grote kommen voor de bovenbeurt en kleine kommen voor de onderbeurt, elke kom werd gevuld voor even over de helft met warm water en dat werd naar de patiënt getild. Sommige mensen konden een deel zelf wassen, andere niet, maar hoe dan ook, het water moest naar de patiënt in een kom en weer terug naar de wasbak. Al dat tillen en kommen uitwassen in de spoelkeuken, gaf een hoop werk en rugklachten en toen had een slimme fabrikant bedacht, dat je net als een wc-bril, de patiënten ook kon oppoetsen met een wegwerpdoekje, een doekje gedrenkt in een soort van zeep maar dan weer geen echte zeep was. Het begon Rietje al te duizelen bij de uitleg. “Maar die magnetron dan mevrouw Tjalsma, waar heb je die dan voor nodig?”

De lapjes, die in een verpakking van 20 zaten, werden opgewarmd in de magnetron, heel zuinig, drie doekjes per wasbeurt.

Rietje gruwelde, dus een voor het gezicht en een voor boven de benen en een voor het stuk er onder? Redden ze dat wel en wat nou als je poep aan de kont hebt?

Mevrouw Tjalsma moest vreselijk lachen om het ongeloof van Rietje. Kindje maak je niet druk, dit is geweldig! Nou begreep Rietje er helemaal niks meer van. Maar na uitleg begreep Rietje dat ze voortaan niet meer zo hard hoefde te fietsen met de warme hap, dat ze het gewoon kon invriezen en dan had mevrouw Tjalsma toch elke dag lekker eten door dat malle nieuwe wasproject.

Zilvertje. In de jaren negentig werd het patiënten wassen met een magnetron als pilot ingevoerd in sommige grote instellingen, als een besparing en verlichting voor de ruggen van de verpleegkundigen maar er werd voorbij gegaan aan de enorme vervuiling en verspilling, eerst waren er alleen lapjes, dat was heel onhandig wassen, later werden het meer washandjes van een dun papier. Men moet heel zuinig omgaan met de doekjes, anders werd de besparing niet gehaald. Verpleegkundigen en patiënten vonden dit nieuwe wassen over het algemeen, een drama. Het niet meer met kommen sjouwen was wel fijn, maar om dit tegen te gaan waren al goed oplossingen die heel wat goedkoper waren, kleine karretjes, waar je alles op kon zetten, lopen met de kommen was hierdoor overbodig, ook het morsen met water. Op veel plaatsen wordt nu nog steeds met de magnetron gewassen.

Deel 1

Deel 2