Deel 1 Mevrouw Tjalsma.

 

Vier bij vijf, een bedje, een raam, een wasbak, dat was alles van wat er over was gebleven van haar hele leven, rammelde sleutelbossen op de kale koude gangen, warme maaltijd op een “duurzaam” plastic bord met drie vakjes, vaak, piepers met jus, vlees en groenten, allemaal verkookt tot een vieze brij, zonder geur of smaak, vitaminen waren hard weggelopen, ze gniffelde.

Om tien uur, klopte de kar met koffie aan, een zeebeer van een vrouw, met de armen van een bootwerker, vroeg of ze suiker en melk had in haar koffie, ze vergat het zoetje te noemen. Maar ze wilde geen koffie, ze wilde thee, maar helaas dat had die beer dat niet bij haar…….

De deur sloot met een klap, echode na op de gang……..

Het zou nu tot etenstijd duren, 12.00 uur duren eer er weer iemand kwam, dus actie! Ze stapte van uit haar rolstoel op haar yogamat en deed met veel plezier haar oefeningen.

Haar raam stond op een kier en de buitenwereld kwam zachtjes binnenglijden, de geuren van de bossen, de zeelucht, de geluiden van de medewerkers die langs haar raam liepen, de schoonmakers die weer naar huis gingen, de bakker die brood kwam brengen voor de avond, de fysiotherapeut, die soepele onderdelen maakten in de lichamen. De nieuwe verpleegkundigen, die nog in opleiding waren en in het ootje werden genomen, dat zag je aan de rolstoel waar ze mee reden, ze vervoerden een steek, gevuld met urine en poep, ze moeten het naar het lab brengen. Op alle afdelingen keken ze uit het raam, de afgesproken tijd, daar gingen ze, de helden van de toekomst om straks bij het lab, vreselijk uitgelachen te worden……….wel in het vuistje, dan kregen ze de mededeling dat het lab net gesloten was voor een noodgeval, morgen terugkomen aub en dan zouden de verpleegkundigen terugkomen met de po’s en dan zou de oudste van dienst zeggen: nou, dan morgen maar en dan zouden de leerlingen vragen: maar waar moeten we het laten? En dan zou de bom barsten, ja, waar? “Neem het maar een dagje mee naar huis”…. en dan zou de grap uitkomen, want dan kon niemand meer zijn lach inhouden en dan zouden ze er bij horen, voor altijd, want een echte pleeg, ben je door dik en dun, zeker als je de grap had doorstaan.

Zilvertje.