Nelly Overwater stond met haar handen op de heupen te kijken naar de ravage bij Jans binnen. Triest hing een deel van het plafon naar beneden en het vocht, deels opgedroogd rook muf. De familie Harkema liep langs om hun hondje uit te laten en juist bij het raam werd gestopt, Harry Harkema liet de hond even rustig poepen in het streepje gras, maar het hondje wilde niet poepen en ondertussen keek het echtpaar zowat de ruiten bij Jans haar huis aan diggelen. Je zag ze mompelen en schichtig doen, maar moesten uiteindelijk toch opgeven en doorlopen.
De man van Jans, had overleg met de man van de verzekering en Nelly wist niet wat ze van de situatie moest denken. Ze zag een enorme bende bij Jans binnen, maar zag ook dat dit niet van een of twee dagen kwam, ze dacht diep na, wanneer was ze nou bij Jans op de koffie geweest? De laatste keer koffiedrinken was bij Nelly thuis, maar die keer er voor? Ja, nu wist ze het weer een beetje, Jans hield de laatste maanden de boot een beetje af… Ja, gut, gut, dat had ze gedaan, niet zo zeer opgemerkt toen, dacht Nelly, maar nu ik er bij stil sta. Jans was ook wat stugger in de omgang en had ook wat vreemde dingen laten zien. Zoals die zaterdag dat ze in plaats van op haar eigen fiets, op de fiets van haar man boodschappen ging doen…. ja, achteraf wist Nelly wel meer van die gekke dingen te bedenken.
Op scholengemeenschap Sint Michael was Jans ook in de lerarenkamer het gesprek van de dag. Ze was al een tijdje niet in orde hoor, wist een lerares Frans te vertellen, ik zag het aan haar kleding, ze had sommige dingen gewoon achterste voren en binnenste buiten aan en waar ze altijd wist hoe het met de leerlingen ging, had ze bij de laatste keer van Klassen Plussen en Minnen, vaak met een mond vol tanden gezeten. Wiskunde Cor benoemde haar onwijs rare uitvallen tijdens een open dag, soms gewoon ongepast, en dat was niks voor Jans, ze was altijd zo keurig en oplettend geweest.
Zilvertje.
Het straatje van Zilvertje. 
Een hondje uitlaten wordt wel vaker gebruikt om legaal binnen te gluren.
Wat een bende troef men daar aan.
Achteraf vallen de puzzelstukjes op zijn plaats, maar hoe nu verder. Hans
Ja, gelukkig zitten mijn ramen hoog! :^)
Toch vreemd… ik kijk uit naar het vervolg want ik wil graag weten wat er aan de hand is. Je weet wel de nieuwsgierigheid te wekken ZIlvertje!
Had het zo anders in mijn hoofd, maar het wordt niet zoals ik gedacht had, het schrijft zichzelf en dat is wel apart. Als ik ga zitten, eb ik iets vast omlijnt, maar dat wordt het nooit, telkens gaat het een andere kant op, ik dacht, ik laat haar vrij, ze wordt weer verliefd en fiets door heel Europa, maar helaas. Ze wil niet. :^(
Prachtig is dat toch Zilvertje. Je laat gewoon je pen en je gedachten hun gang gaan én dan krijg je dit. Laat de dingen maar verder hun kant opgaan, zo kom je waar je nooit dacht te komen. Lieve groet X
Dankjewel, jij ook een lieve groet terug!
Pingback: De verstofdoekte huisvrouw, deel 11 Het einde? | Het straatje van Zilvertje.