En als ze komen…..
Het was een gegeven dat vooral jonge vrouwen en meisjes niet veilig waren op straat, er waren veel vermiste mensen in een jaar, elk jaar weer en binnen vierentwintig uur kwamen de meeste toch boven water, maar een deel kwam nooit meer terug of werd later, veel later vermoord teruggevonden of helemaal niet teruggevonden.
Jan Egel voelde zich verantwoordelijk en schuldig, hij had gezien dat een gewond meisje in een vuilniswagen werd gestopt en zijn vrouw kon wel honderd keer op een dag zeggen, dat hij ook niet beter wist dan dat dit de beste oplossing leek op dat moment, omdat hij er van uit was gegaan dat alle diensten hadden gestaakt. Dat hij zelfs mee had willen gaan om het meisje te begeleiden, maar dat de man met het gemeentepak hem dit had verhinderd, de man had haast gehad en was snel weggereden, en had iedereen verbouwereerd achter gelaten.
Het bleef maar malen in zijn hoofd. Hij belde in de ochtend na het vreemde voorval weer met de politie, maar die lieten niks los, maar Jan, wilde ook niks losfutselen, hij wilde vertellen, dat hij een link zag, tussen de verdwijning van een meisje en de man in de vuilnisauto. Maar de politie wimpelde het weg, Jan dacht: die zitten op hun eigen spoor, die weten vast meer, mogelijk is het meisje al terug of ligt ze toch in het ziekenhuis, of is er sprake van de Hollandse Tunnelvisie.
Rond elf uur die ochtend werd er bij Jan aangebeld en iemand met wie hij regelmatig in de trein zat, van en naar zijn werk, stond op de stoep met naast hem een verslagen uitziende man. Jan liet ze binnen en schonk ze koffie en smeerde broodjes voor deze onverwachte gasten, omdat hij hoorde dat ze niet geslapen hadden. De redelijk bekende man uit de trein, stelde de andere man voor als de vader van Merel, Merel was het vermiste meisje en Merel bleek ook het meisje te zijn, dat gewond naast de vuilnisauto had gelegen en vervoerd zou worden naar het ziekenhuis.
“Jan, we komen naar jou toe, omdat we denken dat de politie het niet serieus genoeg neemt, ze denken dat Merel wel weer boven water komt, omdat ze een jonge vrouw is, en mogelijk iets verbergt, of iets doet, dat haar ouders niet willen en dat kan allemaal best mogelijk zijn, maar ik kwam gister ook vanaf de trein die vuilniswagen tegemoet en ik zag dat Merel in de wagen werd gehesen en die wagen wegreed, ik vond het zo vreemd. Aan omstanders vroeg ik wat er gaande was, en die vertelden het verhaal, ook dat jij mee had willen gaan, maar dat die man bijna wegstoof met Merel in zijn auto, dat hij haast had omdat er een staking was, maar dat was lariekoek, man jij hebt hem gezien, jij was er bij, jij wilde helpen, daarom zijn we hier, we willen die kerel zoeken!”
Zilvertje.
Wat je schrijft is toch wel zorg wekkend,zelfs als er een geliefde verdwijnt is het een kostbaar gemis.
Je kunt deze zin op twee manieren lezen: “een gewond meisje in een vuilniswagen werd gestopt”.
Krijg rillingen als mens als vuil worden behandeld.
Een zorgelijke ontwikkeling. Hans
Ja, is het ook, ik miste zo de vervolgverhalen, dus ben weer begonnen. En ik kan niet wachten tot er geen meisje vermist is, of het verhaal veranderen, want ik ben er nu achter dat er altijd meisjes vermist zijn. Ik heb genoten van de show! DANK!
Het is diep triest dan er zoveel mensen verdwijnen, ook al komen de meeste snel weer teug.
Je zou maar net de ouders van die zijn die blijvend vermist is.
Met je aanvraag heb je me het niet echt moeilijk gemaakt, je hebt me een uitdaging aangeboden.
Heb genoten van de muziek en je verhaal er achter.
Ja, het is vreselijk, ik volg nu de zoektocht van Anne Faber, via iemand van de Telegraaf, Niels Kalkman. https://twitter.com/nielskalkman.
Voor familie en vrienden is het onbeschrijfelijk erg.
Het is lief, maar ik zal het toch niet meer doen, ik wil je geen extra werk bezorgen.
Die man zingt zo gevoelig en zijn zusje ook, ik hoop zo dat hij weer gezond wordt. Fijne zaterdag!
Griezelig hoor al die verdwijningen.
Nou elke keer als ik een verhaal schrijf ( kan het niet laten ) dan is er weer iets in het nieuws, nu die Anne, zo triest.
Pingback: En als ze komen….. | Het straatje van Zilvertje.