In het ziekenhuis was de juffrouw van de röntgen en de MRI berucht. Ooit had ze voor arts gestudeerd en enkele weken voor het afstuderen was er een roddel over haar en de directeur ( Snagger ) Ze verdween een poosje uit het zicht en kreeg een baan in de donkerste kamer van het ziekenhuis, daar waar nooit een straaltje zon kwam, daar waar je de radioactiviteit in het begin van de jaren zestig bijna kon ruiken, daar waar het rook naar verschraalde pis, op de voorlopers van de witblauwe matjes, het rubberen steeklaken, met twee instopstroken.
Haar prachtige krullen die eerst wulps op haar billen dansten bij elke stap die ze deed, werden gedecimeerd tot een helmig kapseltje dat vrouwen dragen met een zuinig mondje. Haar mooie witte lange doktersjassen moest ze verruilen voor het jasje op de heup en ze mocht nooit meer via de hoofdingang naar binnen en nooit meer in het personeelsrestaurant komen.
Ze was in de loop der jaren werkelijk verzuurd en verrot. Mensen die voor een foto bij haar kwamen, smeerden Dampo op de bovenlip, om zo niet haar vieze adem te ruiken. Zelfs het omkleedhokje rook al naar haar mond en voeten en onderbroek. In de gang nam een ieder een flinke teug adem en stapte zo dapper het hokje in, om zo maar spaarzaam bij te ademen en vooral de eigen bovenlip proberen te ruiken.
Het ritueel was bijna lachwekkend, als ze de patiënt in de juiste positie had gedrapeerd, liep ze weg naar het beschermende hokje waar ze de foto nam, dan riep ze op strenge toon: ” adem vasthouden!” En menig patiënt deed al niet anders, liever half blauw aangelopen terug de gang op, dan te veel van haar geuren ruiken.
Nou die vrouw, die dame, zeg maar die juffrouw, was een van de eerste geweest, die de besmette patiënt had geholpen, omdat er dadelijk foto’s van zijn nek werden genomen, na zijn val in Vrouwe Havenzicht.
Ze draaide vlak voor ze het ontdekte het licht uit en wilde afsluiten en via haar eigen uitgang het ziekenhuis verlaten toen ze iets op haar rug voelde, een rare kriebel, een warmte een onbekend gevoel, ze greep met haar hand in haar truitje en voelde een vacht, een vacht? Ze schrok enorm, weinig vrouwelijks was nog over, maar gelukkig had ze nog nooit die overweldigende haargroei gehad, die veel vrouwen krijgen tegen de tijd dat ze met pensioen gaan, maar nu, maar nu!
Trudy Den Herder.
Het straatje van Zilvertje. 
Wat verdrietig voor deze vrouw eigenlijk.
Moeten boeten van alle zeden van zoveel jaren terug.
En het erge is, zo ging het vroeger wel….
Er werd ern vooroordeel over een persoon gepleegd/verteld. De dotps/stads/ziekenhuisroddel ging op gang. De persoon in kwestie werd weggemoffeld zodat die wel kon leven, maar nooit meer zelf zou kunnen leven.
En er werd daarna op die ene roddel na van ooit, nooit meer omgekeken naar die persoon.
Verdrietig eigenlijk he?
Ik ben blij dat dat tegenwoordig wel anders is!
Er is veel nijd, haat en respectloos gedrag naar elkaar toe in de wereld.
Maar ook zie ik dicht om mij heen wel mooie gebaren en liefde van mensen.
Ik zie de liefde ook graag!
In ons dorp helpen we wat vluchtelingen. Ze krijgen nu wat taalhulp van de gemeente. We helpen met wat kleine gebaren zoals dat we buren zijn, helpen de weg te vinden in het dorp. De kinderen betrekken bij wat leuke vakantieactiviteiten.
En daarnaast krijgen wij vreugde maar lekkernijen cadeau.
We helpen elkaar op de buurt mbt ziekte. Of gewoon een praatje.
Voor mijn gevoel hebben mensen na alle geweld en de aandacht daarvoor veel meer behoefte aan rust en liefde.
En ik zie dat heel graag ontstaan in de gemeenschap waar ik woon…
Ik zie graag het mooie in de mens… Ik kan dat in mijn hart niet anders zien…
Liefde en er zijn voor elkaar
Wat een mooie reactie. Ja, overal zijn drama’s. We zijn omringt met drama’s, maar kennen vaak alleen die van onszelf. Het is daarom goed om een basis te hebben met lieve mensen die ons omringen en ons koesteren en dit zelf ook weer terug te doen.
Helpen is het mooiste wat er is, het levert zo veel op. Als we elkaar waar dan ook meer zouden helpen in plaats van op elkaar te schieten, dan zou de wereld toch een sprookje zijn.
De uitgestotene krijgt nooit feedback en went aan eigen geuren en gebruiken, kan zichzelf soms zo verwaarlozen en dan is dit het gevolg. Ik vraag me af, zou ze zwanger geraakt zijn van de directeur en wat is er met het kindje gebeurd? En de directeur, heeft hij haar naar de röntgen verbannen en bleef hij zelf aan? Heeft hij haar geholpen of gedumpt?
Een verhaal komt zo aanvliegen, gaat op mijn schouder zitten en ik vertel het, maar alles weet ik ook niet.
Ik vind het een mooi verhaal.
Ook omdat ik het herkenbaar vind. Maar ik ben inderdaad ook nieuwsgierig of ze zwanger geraakt is, wat haar andere geheimen waren.
Ik wil wel blijven hopen dat de kleinere krachtige gemeenschappen samen op kunnen staan tegen al het geweld en de onvrede in de wereld.
Nieuws over verderf, pijn en paniek is aan de orde van de dag. Lijkt wel soort van komkommertijd in het nieuws, dus laten we vooral drama de wereld in gooien.
Daarom vind ik het zo onwijs te zien dan mensen daar afstand van willen nemen. Elkaar met kleine gebaren en adviezen helpen. Elkaar lief hebben. Van elkaar leren, maar ook respecteren. Een kind in onze straat met 2 vaders wordt gewoon meegenomen bij alle activiteiten. Mensen kijken minder naar elkaar, maar accepteren meer van elkaar. En ik zie dat in het klein gebeuren. En ik geniet daar van. Ik kan gewoon niet anders dan hoop blijven houden in deze wereld.
Dankjewel! Ja, ik ben ook zo benieuwd hoe ze nou zo is geworden, zo eenzaam en zo zichzelf vergeten, alsof ze boete doet, boete voor iets wat vrouwen niet is aan te rekenen, als ze jong en mooi is, wordt de jonge vrouw vaak misleid, het jonge meisje droomt van zuivere pure liefde en die oude bokken denken vaak alleen aan seks, omdat ze te vaak hun eigen relatie hebben verwaarloosd en gaat het haast op pedofilie lijken in hun jacht op jong en glad en zonder/jong haar op de heuvel.
Jij bent de koningin van de hoop en de liefde en dat is zo mooi om te lezen. Jij kent geen venijn en jaloezie, je bent een erg, erg bijzondere vrouw. xxxx En je kan het altijd erg mooi opschrijven.
Dank je wel.
Ik vind jouw verhalen en overdenkingen zo mooi. Die manier van in het leven staan zet mij enorm aan het denken. Jij triggert mij op een manier die ik enorm waardeer.
Ik hoop dat het verhaal van deze vrouw ooit een gevolg gaat krijgen. Omdat we nu niet weten hoe haar leven echt geweest is. Inderdaad met zelfboete, klooster of bezinkingen, een stout dubbelleven? Of toch compleet teruggetrokken.
Ik hoop ooit op een gevolg….
Dankjewel. xxxxxxxxxxxxx
Spannend, gelukkig dat dit maar fictie is. Maar denk wel dat dit echt zo gebeurd in het leven. Mensen worden in hokjes geplaatst omdat ZE anders zijn. Wij zouden nog veel van elkaar kunnen leren zouden we allemaal wat verdraagzamer zijn. Wens je een fijne dinsdag
We verstoten vaak mensen, omdat we bang zijn, was deze vrouw geholpen had ze weer tot bloei kunnen komen denk ik. Maar al te vaak, bepalen de hufters de loop der dingen…….
Mensen veroordelen lijkt makkelijker dan mensen helpen. Ik vind dat jammer.
Je hebt helemaal gelijk.
Daar slijt je dan je beste dagen van je leven, doorzichtig in de Röntgenkamer.
Ze laat er geen haar overgroeien.
Ik heb ooit een docent op de avondschool gehad, die rook je ook achter in het lokaal, je kreeg echt kots neigingen. Hans
Hahahahahah, mensen zouden het elkaar gewoon op een nette manier moeten vertellen. Je went vak aan je eigen luchten.
Behaard of onbehaard, zal deze vrouw van binnen nog de liefde kennen?
Bezorgde groet,
Dat behaard komt door de bacterie, maar ik denk dat ze zich een leven lang verstoten en alleen heeft gevoeld, een klein gebaar zou haar goed doen, liefde, ik denk dat ze er van droomt.
Ze had beter weg kunnen gaan uit het ziekenhuis, ik weet niet waarom ze het uithield zo verbannen te leven, mogelijk houdt ze nog van de directeur, mogelijk delen ze een geheim?
Ik lees het vervolg graag bij jou.
Nieuwsgierige groet,
Dat is lief, fijne dag.
Pingback: Het komt wel goed deel 12 slot. Het laatste oordeel! | Het straatje van Zilvertje.