Water!

 

Kom, kom, lokte het kleine handje, kom!

Het meisje op de fiets die de boodschap opving, trapte sneller en ging achter het lokkende handje aan.

Takken werden verschoven en het fietsje werd neergezet aan de oever van de rivier.  Het handje wees op een gammel bootje en bleef aandringen. Het meisje van het fietsje twijfelde nog, je zag haar denken, stilstaan, willen omkeren, maar op een zwak moment riep de stem van het handje: Durf je soms weer niet?

Dat gaf haar het zetje en ze ging mee het bootje in……..

Dadelijk voelde het niet goed, thuis werd op haar gewacht, thuis had mama taart gebakken voor vaders verjaardag en samen zouden ze de taart versieren. Mama zou ook het kraagje zetten op de feestjurk en dan zou de jurk af zijn en mocht ze even showen bij buurvrouw.

Optrekkende mist op het water, gedempte geluiden, alsof er een deken lag op het water en over het dorp.

De kou trok naar op en ze zag geen hand voor ogen….

Nou moet jij roeien, riep het lokkende handje, ik krijg een blaar! Bij het overnemen van de roeispanen en het overstappen van het plaatsje, ging het mis, heftig geschommel.

Kraken, schuren, een harde klap en uit de boot geslingerd worden. Ze werd het water ingesmeten.

Thuis zat moeder bij de taart en keek van taart, naar raam, waar bleef ze nou?

In het dorp was het een drukte van belang, een aanvaring van een zandschip met een roeibootje.

 

Trudy Den Herder.