Laat je helen door de natuur!

De boskabouter vroeg me op welke stoel ik wilde uitrusten en met een ruim armgebaar wees hij met zijn rechterhand de bruine stoelen aan. Zijn vraag vond ik apart, de stoelen waren allemaal hetzelfde en het was al raar dat hij vroeg welke ik koos. Het bos is toch vrij? De stoelen waren toch van ons allemaal? Ik zou er even in rusten en dan weer gaan, ik zou ze niet plukken of proeven, niet plattrappen, of verkopen, nee, ik respecteer de natuur.

Het duurde hem zichtbaar te lang, hij ging van linkervoet op rechtervoet staan en zijn kabouterhoofdje werd roder en roder. De weldadige rust die ik over me had gekregen in het bos verdween……

Wat een akelige dwingkabouter! Ik stapte op mijn fiets en liet hem met drie snelle krachtige omwentelingen van mijn wielen ver achter me. Binnen een minuut was ik uit het bos en de drukte van de wereld voelde ik weer op mijn nek, benam me mijn vrije ademhaling en ik rook al weer diesel- en benzinedampen.

Achter mij hoorde ik roepen: “kom terug, kom terug!” Ik keek over mijn rechterschouder en zag het kleine mannetje hollend met zijn puntmuts in zijn handen en schoentjes die zo snel liepen, de vonkjes zag ik er af spatten.

Op dat moment viel ik, oude dames moeten niet te lang achterom kijken als ze op de fiets zitten……

Zo belandde ik toch nog op zijn stoelen, ik had er veel nodig want ik ben 179 centimeter. Hij zette thee van ronde zonnedauw en maakte een vaasje van blauwe bosbes. Behandelende mijn kneuzingen met zeekraal en wreef mijn wonden in met dophei. Hij hield me warm met hooi en zijn kleine handjes wenkten dan mijn hoofd dichter bij zijn hoofd moest komen.

De kus die ik kreeg brandde in mijn ziel. Plop, plok was het geluid dat het bos vulde, gekraak, scheuren en kraken en van schrik deed ik mijn ogen dicht.

Pas na enige minuten deed ik ze kierend open en zag door kleine gluurtjes een man van bijna twee meter voor me staan. Na die aanblik  (grote blote poten in open geknapte kabouterschoentjes, blote borst met oerhaar en een buisje dat hing aan een draadje en naar beneden wilde vallen ) ben ik nooit meer terug gegaan naar waar ik vandaan kwam, heb me overgegeven aan het weldadige bos- en duinleven en leefde nog lang en gelukkig, vederlicht, verlicht als een echte DUINENBOSCHVROUW.

Trudy Den Herder/Zilvertje.

Foto’s: Trudy Den Herder.