Moederlijke ongehoorzaamheid.

Had ik helemaal geen zin om naar mijn dorp te gaan na mijn werk, bleef ik gewoon in de trein zitten en deed mijn zonnebril op. Mijn benen bloot gemaakt en pas uitgestapt waar de zee begon.

Had een jurk aan met een jasje, maar de jurk had een blote rug, ideaal voor aan zee.

En dan ziet plaatje twee er zo uit, na het plannetje, de grijns. Het jasje ging al rap uit. Mijn juffentas onder mijn hoofd en mijn jas die ik vanmorgen om zes uur buiten aan had, lag nu onder me. Wat verlangt een mens nog meer?

Dit was mijn uitzicht.

En dit en ik voelde hoe alle vermoeidheid wegzakte.

Nou hoor ik je denken: moet je niet voor de jongste kinderen zorgen?

Nee, die worden zo groot en vandaag mag ik in de avond uitrusten, het mannelijke Suikerhartje zorgt voor de maaltijd, dus geen boodschappen doen, en niet koken, na zoveel jaar alles alleen gedaan te hebben, begin ik steeds meer de vruchten te plukken van lieve kinderen die alles zelf kunnen en zien als mama moe is. Ja, en dat is mama, na al die jaren alleen zwoegen, hard werken, mantelzorger zijn, gaat aan het einde van het schooljaar de vermoeidheid toeslaan. En de jaren gaan tellen, ik word dit jaar 57 jaar, de tijd vliegt.

Ik heb nu een lekker kleur en mijn juffentas is al bruin.

Als het zomervakantie is, ga ik hier logeren, of in Bakkum, ik ben er nog niet helemaal uit, maar elk geval wel aan zee.

Nou leer ik al jaren aan mensen dat ze goed voor zichzelf moeten zorgen en vooral moeten genieten. En nu eindelijk kan ik het ook gaan toepassen en dat voelt zalig. Het vervolgverhaal loopt nu wat vertraging op, want ik heb nog niet eens verteld van mijn fietstocht van zondag.

Dag lieve mensen, ik kom als ik weer de boel aan kant heb bij jullie lezen.

Zilvertje.