Opgesloten. Deel 7 Schepen die voorbij varen.

Een brief op de mat was het moment dat ik weer besefte hoe ik een vader miste. De mannen die in mijn jeugd over de vloer kwamen, waren modieuze, geparfumeerde egoïsten, die hun gezin lieten barsten en hun geluk buiten het huis zochten. Geluk voor wat het waard was, op mijn moeder leefden ze hun perverse fantasieën uit. Soms dacht ik wel eens: wat was er nou eerst? De armoede die mijn moeder dwong tot prostitueren en daarna de drank en de drugs? Of haar psychische gesteldheid die haar labiel maakte en de drank en de drugs om haar te laten overleven en daarna de mannen die maar wat graag zo een benevelde vrouw misbruikten?

Ik ken gelukkig nog het kostbare zoete moment dat alles nog goed was, bijna goed, mijn mooie mantel, mama mooi gekapt en de mensen die graag naar ons keken als we over straat paradeerden. We misten alleen een man, en ik dus een vader. Als jongen heb ik me nooit aan iemand kunnen spiegelen, me aan iemand kunnen optrekken. Mijn helden waren de helden uit de boeken, de mannen van de ontluikende tv en de films die ik zag in de bioscoop.

Met ingehouden adem stapte ik naar de mat waar de brief lag. Het handschrift was me onbekend, de postzegel had ik nog nooit gezien en de brief was in het Frans geschreven. Het lezen van de brief kostte me geen moeite, ik verslond de letters en woorden, ik ben altijd goed in talen geweest. Maar de boodschap die de brief bracht, heeft me laten duizelen. Ik begreep het eerst niet goed…… maar nadat ik wederom de postzegel bekeek en de stempel ontcijferde, begreep ik dat de brief lang onderweg was geweest. Bijna zeventien jaar.

Een voor mij onbekende vroeg hoe het met mama ging, met mij en met haar nieuwe boek. Hij vroeg hoe het weer was en of we de koude winter hadden overleefd.

Trudy Den Herder. Opgesloten.

Foto: internet