Veel gaat er niet goed, maar we maken er wat van.
Hoe zwaar is het om op ongelijke weg te lopen met een zwaarbeladen rolstoel, maar ik doe het wel, want ik wil haar nog zoveel als mogelijk laten genieten. Maar het valt niet mee, na mijn vallen van de trap en op de salontafel, bij de trein en in de gang, ben ik heel wiebelig en heb ik weinig kracht, maar het is me gelukt. Ik ben ook heel duizelig, maar omvallen lukt me nooit met een rolstoel, dus dat gaf me de moed haar op te halen, we hebben genoten van de kerstmarkt bij mij in de straat en we kwamen ook oma’s kleindochter tegen die naar haar werk ging. ( wie is dat meisje ook al weer? Vroeg ze heel belangstellend )
Wie niks doet, maakt ook niks mee was mijn motto en we hebben overwonnen, met dank aan drie lieve mensen die me hebben geholpen onderweg toen ik echt even de draai niet kon maken.
Trudy.
Het straatje van Zilvertje. 
Sterkte met je tegenslagen.
Je gezondheid maakt het niet eenvoudiger.
Is er een oorzaak voor je duizelig zijn en vele vallen?
Bereikbaarheid en toegankelijkheid is voor rollende mensen niet altijd aanwezig.
Fijn dat er dan toch een paar behulpzame handen in de buurt zijn.
Bemoedigende groet,
Rob, ik denk dat ik mijn vallen van de trap niet goed heb uitgeziekt, dus twee maal een hersenschudding verwaarloosd.
Ik had de weg al goed geïnspecteerd voor ik het haar beloofd had en wist dat het op sommige plaatsen bijna onmogelijk was, maar ik had met mezelf afgesproken dat ik het zou proberen, beter geprobeerd, dan altijd spijt. En ja, erg lieve mensen die dan helpen, altijd zijn het mensen uit een andere cultuur die dadelijk helpen, dat valt me steeds weer op, Hollanders kunnen alleen maar luid toeteren, als het hun niet snel genoeg gaat, op een enkeling na dan. De weg voor een rolstoel was gewoon zo moeilijk te nemen, schrikbarend.
Dank!
Oei, een verwaarloosde hersenschudding!
De Kerstvakantie is in aantocht.
Ik wens je dan een rustgevende en versterkende tijd toe.
Vriendelijke groet,
Dankjewel, jij ook!
Heel leuk en wat gezellig in je straat.
En wat een leuke foto met jullie drieën.
“We zullen doorgaan, met de wankelende zekerheid” (Ramses Shaffy).
Goed gedaan!
Aad, dankjewel! Ja, dat liedje is wel een bron van kracht!
Nou ik woon gewoon in de gezelligste straat van Nederland vind ik, met veel oude huizen en dat heeft me veel moeite gekost en dat wil ik zo houden, maar om er te komen heb ik 30 minuten heen en 30 minuten terug moeten lopen met die stoel, maar het was de moeite waard, ik moest veel omwegen nemen omdat de wereld niet rolstoelvriendelijk is.
Ja, leuk dat we Blanca tegenkwamen. Ik kan me moeder niet meer in huis nemen, mijn stoepen zijn te hoog, voor en achter, zo jammer, dus we stonden voor mijn huis en moesten weer gaan.
Blanc werkt hard, ze wordt er dun van, maar in januari doet ze al examen, doet ze in minder dan een half jaar een studie van ongeveer ruim 2 jaar, knap van haar.
Het is zeker een gezellige straat vooral met al die winkels, ik ga over een tijdje in een andere straat wonen ik kijk er naar uit.
En zeker knap van Blanca in zo’n korte tijd goed hoor.
Oh, wat fijn. Dus een verbetering? Hoe gaat het nu met je?
Ja zeker een verbetering ben in geschreven voor een 55 plus flatje.
Met mij gaat het steeds beter zit alweer dagelijks op de fiets en ik hoef niet meer bij de chirurg terug te komen nu alleen nog controle bij de stroke poli volgende maand.
Nou dat klinkt goed!
Inderdaad.
Wat fijn dat je moeder bij je is, valt nu voor jou zeker niet mee.
niet fijn dat je zoveel keer bent gevallen.
Je suikerhartje is een knap hart geworden.
Wat een mooie foto’s, de kruising zuider- noorderhoofdstraat, padlaan, badhuislaan. Hans
Ja,je gaat de wereld heel anders bekijken als je niet kan lopen.
Ik kan het zelf nog wel, maar niet zo hard. Dus die ongeduldige man met bestelbus ken ik.
Hij komt zichzelf wel een keer tegen.
Geluk is als een bloem, je moet het koesteren. Hans
Ot. Je verzoekje ligt op de Bank voor de volgende show.
Net al je lieve wensen zal ik deze doorgeven.
De shows staan allemaal op: http://logbankje.nl