Na haar val ( dementie )

Foto gemaakt door mijn moeder!

Genieten van het wandelen.

Dementie.

Vorig jaar in november lagen twee mensen op de zelfde dag in het ziekenhuis. Daar was niks bijzonders aan, er liggen zoveel mensen in het ziekenhuis, maar deze twee mensen stonden heel dicht bij mij. Mijn oudste zoon 35 jaar, was opgenomen met een doorgebroken blindedarm en mijn oude moeder 87 jaar was gevallen buiten op straat.
Omdat ik niet op de hoogte gesteld was van de val van mijn moeder, zijn we snel naar mijn oudste zoon gegaan, hij was onderweg met de ambulance en ik werd gereden door Annemiek en haar vriend.

Hoe warm voelt dat als er familie is ( Annemiek, mijn dochter en Blanca mijn jongste meisje en Fred, de vriend van Annemiek, om te helpen, te steunen, te wachten, elkaar alleen maar liefdevol aan te kijken op die spannende momenten ) na een behoorlijke tijd ziekenhuis, is het goed afgelopen met mijn oudste zoon en we waren het ziekenhuis zeer dankbaar, ze hebben hem goed behandeld en goed op hem gepast.

Dagen later, dacht ik pas aan mijn moeder, door alle ziekenhuisdrukte en spanning was ik haar even vergeten en ik wist niet dat ze gevallen was. ( ze woonde nog op zichzelf in een aanleunflat ) Toen ik dat merkte, schrok ik enorm, maar ze vertelde dat ze na behandeling weer naar huis was gegaan en dat alles goed was. Maar helaas is ze na die val, nogmaals gevallen en werd ze enkele weken later opgenomen in het ziekenhuis, om nooit meer thuis te komen. Na die tweede val was het zeer ernstig en die avond zat ik in het ziekenhuis bij haar bed, terwijl ze aan allemaal slangen en toeters en bellen lag. Het leven gleed uit haar. Maar ze wilde het niet opgeven, ze knapte een beetje op. Na een strijd van maanden ( ongeveer 7 ) werd ze in de zomer ontslagen uit het ziekenhuis en werd ze overgebracht naar een tussenplekje, wachtend op iets beters. Daar verleerde ze het lopen, omdat het personeel zo druk was en ze haar steeds in een rolstoel zette, dat was erg jammer en is nu niet meer terug te draaien, het was daar zo druk, dat ze bijna altijd in bed lag.

Maar nu hebben we een nieuw plekje voor haar gevonden. Het is kleinschalig en in een warme kleuren huiskamer brengt ze haar dagen door, met de muziek en sfeer van vroeger, de kleuren en geuren, het koken dat gewoon gebeurt door de bewoners zelf, met hulp van de medewerkers. Ze heeft haar eigen royale kamer en ik kan niet vertellen hoe lief de medewerkers zijn. ( de medebewoners doen allemaal een stukje van het huishouden, allemaal op eigen niveau )

Omdat ze nu heel dichtbij woont, kan ik bijna elke dag heen. En dan doen we leuke dingen, dan gaan we naar de markt, dan gaan we naar het park, dan oefen ik haar handen in warm water, dan leggen we een puzzel. Vieren we het einde van de zomer op het dakterras van waar ze woont met een BBQ en vertelt ze zo dankbaar dat ze het zo fijn heeft en niet heeft moeten wennen.

Mijn moeder is ook winterklaar! Ik heb een mooie jas voor haar gekocht en echte belegen damesschoenen, die ze vreselijk mannelijk vond, maar ja, soms verandert een lichaam zo, dan is het nemen wat er voor je is en nu heeft ze daar ook wel vrede mee. We waren samen gaan winkelen. Al is het wel vreselijk zwaar rijden met zo stoel als je zelf nog niet hersteld bent van een ongeluk, maar ik weet hoe belangrijk het is, om dit te doen. Hoe blij was ik niet met de steun van mijn eigen kinderen in geval van nood. Haar stoel reed extra zwaar door een fout van de leverancier, hij was verkeerd in elkaar gezet, maar gelukkig hebben ze naar mij geluisterd en zit alles nu weer op zijn plek en rijdt de stoel beter.

Door al onze uitstapjes komt er weer kleur op haar gezicht. Mij maakt het heel gelukkig dat we weer dingen samen kunnen doen, dat ik haar leven een beetje kan opleuken. Maar waar ik ook over schreef als fictie is nu gebeurd, ze is alles aan het vergeten, vaak denkt ze dat ze nog jong is en ik ook, maar daar maken we geen probleem van, we plukken de mooie momenten.

Deze week gaan we picknicken, neem ik van huis allemaal lekkers mee en dan gaan we in het park genieten van de herfst die er aankomt. We hebben samen een boek gemaakt en daarin leggen we onze avonturen vast en om haar handen maar zoveel als mogelijk te oefenen, ondertekent ze alles deftig met haar naam. En als ze iets niet meer weet, dan pakken we het boek er bij. Wat ben ik dankbaar dat we dit allemaal nog samen mogen beleven. Met mijn mobiel laat ik haar foto’s maken van wat ze mooi vindt, we spelen als twee oude gelukkige kinderen de uren vol.

Trudy Den Herder.

Omdat jullie me zo gesteund hebben in die moeilijke tijden vertel ik jullie dit verhaal.