Deel 10 Het dorp onder het zand.

Na de bakkerij sloot de school en het zwembad en werd het onderhoud aan de wegen en bruggen werd niet meer uitgevoerd, vuil werd niet meer opgehaald en langzaam maar gestaag werd het dorp overwoekerd, door vuil en de natuur. De geur die boven de huizen hing was zoet van bloed en zuur van het bederven. De mensen die nog in leven waren hadden de kracht niet meer om te vluchten en hingen ziek op hun bank of lagen in bed. Ze zagen daarom ook niet dat van alle richtingen zandwagen aan kwamen rijden. Betonmolens en heel veel werkvolk in witte pakken en mondmaskers voor.
Piet de Poorter was een van de weinige die nog op de been was en hij hing aan de bar bij oude Nol. Omdat ze wisten dat het noodlot flink had toegeslagen en hun einde er ook aankwam, hadden ze besloten de hele voorraad op te drinken en ze haalden mooie herinneringen op.

Piet schokschouderde van het lachen en vertelde sappig over de dag, dat er een jonge pokdalige knul in de kroeg kwam en een biertje bestelde en dat Nol toen gevraagd had of hij al haar op zijn jeweetwel had. Ze proesten het weer uit. Nol zwaaide met zijn arm en vertelde dat hij helemaal vergeten was dat iedereen kaal was geworden en het grapje dus niet leuk was geweest. Wist je, begon Piet weer, wist je dat die knul elke dag zijn gezicht met sperma en citroen insmeerde? Nol viel bijna van zijn kruk van het lachen, he? Hikte hij verbaasd. Pietje deed toen uit de doeken dat het was te zien geweest op de camera’s die de bakker had laten opgehangen na vele grepen in de kas en het missen van brood en ander baksel. Achteraf was Ka van Duren de dief geweest, dat had hem veel geld gekost en hij trapte Ka er uit en nam een stagiaire aan van de school der langzame kinderen, maar de camera’s bleven hangen en echt hij had ze overal en dan zagen ze regelmatig Johan de wc ingaan met een citroen, dan zat hij op de pot een citroen uit te persen, dan trok hij zich af op een plaatje van blote Bertha en dan maakte hij er een mengel van en smeerde het op zijn gezicht. De bakker vertelde wel, dat hij daarna keurig heel goed zijn handen waste. Man, riep Nol, dat is tegen de puisten, dat deed ik vroeger ook! Piet moest nu zo hard lachen, dat hij van zijn kruk viel en niet meer opstond………

De zandauto’s en de betonwagens, rolden aan en op het einde van de dag, zag je niets meer van het dorp, het leek bouwgrond, rijp voor de nieuwe gebouwen en huizen, het dorp was platgemaakt, weg, verborgen, verdwenen, met mensen al dan niet levend onder het zand.

Trudy.

Fictie. Die Zomer.
Vervolgverhaal.