De man in het oranje hesje ( deel 7 ) Gedwongen opname.
Van drie hoog was ik naar beneden gevallen en van die val weet ik niks meer. Volgens de arts die bij mijn bed zat toen ik bij kwam, heb ik drie weken in coma gelegen en had ik na het deels ontwaken last van vreselijke angstaanvallen. Buiten kennis werd ik binnengebracht en omdat de druk op mijn hersenen enorm was, hebben ze me eerst een week in slaap gehouden en toen ze de druk in mijn hoofd hadden verminderd en ze me weer wakker wilden hebben, werd ik niet wakker.
Mijn twee benen lagen in een soort tunneltje en werden via een hijsmechanisme omhoog gehouden, twee armen had ik in het gips en mijn ribben waren gebroken, maar daar was weinig aan te doen, om mijn borst had ik allemaal tape. Mijn nek zat in een soort van steun. Ik lag natuurlijk helemaal niet lekker en mijn billen deden onwijs pijn, door het lange liggen was ik daar doorgelegen.
Heel langzaam kwam het besef weer van wat er was gebeurd. Het ongeluk met de gele auto, de man in het oranje hesje en de val die ik maakte bij het gebouw dicht bij het station van Uitgeest. Het was gruwelijk wat ik door het kleine raampje had gezien. Met moeite kon ik me staande houden op een kleine richel en zag heel kort dat er geen vloeren in het pand zaten dus ik keek in een enorme diepte, maar die diepte lag vol met mensen, mensen zoals jij en ik, maar dan dood, tenminste, ze zagen er dood uit. Het waren oude mensen, jonge mensen, en zelfs kinderen…………het was gewoon een onwijs hoge berg met mensenlichamen en daar was ik zo van geschrokken dat ik mijn evenwicht verloor.
In de weken dat ik in het ziekenhuis lag na het ontwaken uit de coma, probeerde ik het aan de artsen en verpleegkundigen te vertellen, maar die deden hun vinger voor hun gesloten mond. Denk aan andere dingen, was hun boodschap, door de enorme val, heb je vreemde gedachten in je hoofd, maar zet ze er uit, anders loopt het nog slecht met je af.
Na weken kwam ik in een revalidatiehuis en met veel hulp leerde ik weer te lopen en staan. Soms mocht ik een nachtje naar mijn eigen huis en heel langzaam, werd ik weer zelfstandig.
Na ongeveer een jaar was ik in staat aangifte te doen van wat ik gezien had in het gebouw bij het station. Maar tot mijn stomme verbazing werd ik niet geloofd, deed men het af, als dat ik door de val een trauma had opgelopen en dat ik gewoon vreemde denkbeelden had overgehouden aan die druk in mijn hoofd en de medicatie en narcose.
Ik ging al bijna aan mezelf twijfelen en langzaam stopte ik al die nare beelden weg. Maar op een dag kreeg ik een sms’je op mijn mobiel van Duistere Zaken. Nou was ik er al die tijd al aan gewend geraakt dat ik het gevoel had dat ik werd afgeluisterd, dat dacht ik te merken aan vreemde tikken, het geluid van dat nog iemand opnam of ophing en soms achtergrondgeluid op de lijn. Dus ik nam gesprekken niet meer aan.
Het berichtje was kort, maar deed mijn hart sneller kloppen.
HELP, WAT JE ZAG WAS ECHT, ONSCHULDIGE MENSEN, HELP!
Van schrik liet ik mijn mobiel vallen en zag weer heel levendig het beeld voor me van de berg met mensen, dode mensen, mensen met blauwe plekken, mensen met bloed op het hoofd, mensen zo ruw op een hoop gegooid…….
Wederom nam ik contact op met de politie en ik vertelde ze ook van het berichtje dat ik had gehad, van het gele autootje en van de afspraak in het park. Maar ik had het beter niet kunnen doen. Die middag stond er een politiewagen voor de deur. Men belde aan en met een papier en handtekening van de burgemeester werd ik meegenomen, ze vertelde me eerst niet waar naar toe, maar terwijl ik handboeien om kreeg kon ik beter op het papier kijken dat ze mee hadden. Ik was een gevaar voor mezelf en de omgeving en werd opgesloten in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik gilde, ik wilde ontsnappen en toen kreeg ik door mijn spijkerbroek heen een injectie en vanaf dat moment wist ik even niks meer.
Zilvertje.
( wordt vervolgd )
Foto: van internet.
Het straatje van Zilvertje. 
Nou meid dat het allemaal maar goed gaat aflopen met je, want de duistere zaak moet wel opgelost worden het wordt steeds mysterieuzer 🙂
Ja, dat vind ik ook, ja, ik weet waar het naar toe gaat, dat bedenk ik altijd op mijn fietstochten, alleen het is altijd zo naar dat sommige mensen denken dat het echt is, maar goed, wat maakt mij het uit. ( mogelijk is het dan pakkend en levensecht geschreven. :^)
Nico is weer boven water, hij lag gewoon in bed die dag dat ik er was, hij was erg moe en ze vonden hem later, de arme schat, hij moet het ook maar doen met wat het leven hem biedt. ( maar ik ben wel blij, kon er vannacht niet zo best van slapen en heb vanmorgen dadelijk gebeld ) Dus ik heb hem nog niet gesproeken en weet niet wat hij van de kaart vindt.
Ja het is vervelend dat je alsmaar moet uitleggen dat het fictie is.
Nou gelukkig niets gebeurt met Nico ik begrijp dat je ongerust was.
Nou tekst op de kaart is hopelijk voor hem en jou een houvast en inderdaad het begin van de gouden jaren voor jullie!!!
Ik heb het niet gelezen, ik heb het afgegeven bij de zusterpost, ik hoop dat hij me de kaart nog laat zien. Ik kon er ook niks bij uitleggen.
Ja wat moet ik hier van zeggen, je hebt veel fantasie, maar maakt het te verwarrend.
Komt ook omdat je het niet achter elkaar kan lezen, denk ik, dan ben je er steeds uit en moet ik steeds beginnen met wat te herhalen.
En volgens mij heb je een deel gemist! :^)
Heb eerst deel 7 gelezen en vond het zo leuk dat ik op internet de andere delen ben gan zoeken, kijk uit naar deel 8
Wanda, wat leuk , dankjewel!.
Ja, ik ben er ook hier pas ingedoken. Heb met behulp van de zoekfunctie “oranje hesje” op je blog van deel 1 tot hier gevonden en gelezen. En nu hoop ik op deel 8 en kan geen hap meer door mijn keel krijgen.
Nou dat is je geraden ook!
Het is wat meer moeite, maar terug scrollen kan ook.
En daarom fietsen andere mensen gauw door als ze oranje hesjes en gele autootjes zien,
als er iets gebeurd is bemoeien ze zich nergens mee uit angst.
Tja, dat zou kunnen.