Verlangen…….

 

Ze zag de zon langzaam rood onder gaan en dacht aan heel lang geleden, na een dag van hard werken en gezin, dan kon ze zo verlangen naar een avond aan zee. Maar het zat er nooit in. Dan zette ze maar zachtjes de radio aan en genoot van de muziek, keek uit het raam en zag door de huizen heen de zon doven.

Nu was het niet anders. Al waren nu haar kinderen volwassen en het werken klaar. Ze zou nu alle tijd moeten hebben om op een prachtige lente of zomeravond naar zee te gaan, een wijntje te bestellen op een terras en te genieten van die mooie bol die zachtjes haar dijen, dipt in de zee om dan langzaam de indruk te wekken dat ze een bad neemt voor het slapen gaan.

Maar toch kon ze niet heen. Ze kwam juist vandaag na weken weer thuis net uit het ziekenhuis. Ze had niet lang meer, ze was nog relatief jong, maar had veel pech. Nu ze eindelijk kon genieten van vrijheid en buiten zijn en haar pensioen, bleken haar weken geteld.

Er was al verpleging aan huis besteld en voor het slapen gaan zou nog iemand komen kijken. Het gaf haar het gevoel van vroeger, na een bevalling in het ziekenhuis, dan kwam die eerste avond ook nog iemand langs, even kijken bij moeder en kind. Was er voeding, was er harmonie?

Morgen zou iemand haar bed in de woonkamer tillen. Vannacht sliep ze op de bank. Ze was moe, de gordijnen liet ze open en langzaam werd de stad donker.

De telefoon rinkelde nog…….

De verpleegster aan de deur dacht dat ze haar opdracht verkeerd had begrepen. Morgen maar weer proberen……

Er viel nog een kaartje van de buren in de brievenbus…. Heel stil er in geschoven, ze zal wel moe zijn….

Die ochtend zag de zon haar roerloos liggen…..

Die avond keek ze vanaf een gouden wolk naar beneden. Dit was wonderschoon, mooier dan de ondergaande zon aan zee.

Zilvertje.