Een fotootje als reisbewijs.

Waar heb je nou toch je bril gelaten pa? Vroeg zijn dochter bezorgd, ze keek in de krantenbak, in de la met bestek, maar vond de bril in de wasmand. Ze had een papier mee voor haar vader, dat moest hij ondertekenen, dan zou er voortaan een dame komen om hem elke week twee maal onder de douche te zetten en ze zou zijn boeltje wat bijhouden. Ze had het een poosje zelf gedaan, maar het werd haar te zwaar, zeker nu vader erg in de war raakte. Hij lag dagen op bed als er niemand kwam, deed zijn gebit in de waterkoker en kon het dan dagen niet vinden.  De dame van de centrale keuken had ook al een keer zijn gebit terug gebracht, het zat in zijn etensdoos en gelukkig konden ze via zijn naam de eigenaar weer vinden. Wat een geluk, want hoe had ze vader nou ooit weer bij een tandarts gekregen?

Sinds moeder was overleden was hij hard achteruit gegaan, hij de reus, die altijd zo flink en fit was.

Dagen had hij opgeruimd, foto’s bekeken en in potjes en doosjes gezocht, hij wilde niet zeggen wat hij zocht. Maar na twee weken had ze vader op de grond gevonden met een hoofdwond, gevallen van een trapje bij de kledingkast in de slaapkamer, in zijn hand tegen zijn borst gedrukt had hij een klein zwart wit fotootje, met een wit gekarteld randje.

Vader had een paar dagen in het ziekenhuis gelegen, hersenschudding en was behoorlijk uitgedroogd. Pa, vroeg ze, wat was dat nou voor een foto… die foto in je hand na je val? Vader wist het niet meer, was vanaf die dag vergeetachtig…maar nadat ze de foto goed bestudeerd had, zag ze twee jonge mensen, tieners, heel verliefd, heel lief, tjeetje, dat leek ze zelf met haar broer…. Tuurlijk, dat waren vader en moeder van vroeger.

Pa, deze week krijg je hulp, dan komt een zuster je helpen, ze zal je ook wassen. Hij schudde zijn hoofd, hij schudde zo hard, dat zijn grote oren zwabberden op zijn hoofd. Nee, kind, dat wil ik niet, ik wil je moeder, ik wil geen ander en het hoeft ook niet meer, het is op en klaar.

Bij het weggaan, had ze vader lekker in bed gestopt, radio aan, nachtlampje aan, dag lieverd, zei hij nog, dankjewel voor alles en doe voorzichtig als je weggaat, het is glad buiten.

Ja, het was erg glad buiten, goed dat vader haar waarschuwde, maar hoe wist hij dat nou, hij kwam al weken niet meer buiten en had geen interesse meer voor het buitengebeuren? Terwijl ze naar huis fietste, zag ze een gezicht in de maan, dat leek warempel wel het lieve gezicht van haar vader, ze grinnikte er nog om en zei: dag vadertje, wat pas je weer goed op me…..

De volgende ochtend ging de telefoon, het was het bejaardentehuis, of ze kon komen…… Later stond ze bij haar vader aan het bed, hij was die avond nog gestorven… ze dacht dadelijk aan zijn gezicht in de maan. Nu wist ze het zeker, er is meer in het leven, soms vallen zaken niet te verklaren, maar wat zijn dat bijzondere dingen. De zuster gaf haar een fotootje, kijk, dat had hij in zijn handen, twee jonge mensen van weleer, dat was hij zeker nog met je moeder.

Zilvertje. ( foto van Zilvertje, treinstation Uitgeest eindpunt )