Gedicht.
Het water stond heel hoog
Onze tranen hadden hun aandeel
We strompelden naar de nok
We kakelden niet meer
Zelfs geen enkele tok
Het leven was uit ons geslagen
De wind had ons omver geblazen
Gebrek aan contact
Mergelden ons uit
Het plezier dat een ander ondervindt
Na het uitkleden van geluk, intimiteit en gevoel
Waardoor wij ons vies voelden, geschokt en verslagen
En toch zonder schuld een schuldgevoel te moeten dragen
Eenzaamheid en armoede
Onbegrip en ruzie
Psychoses en spanning een enorme druk
Het uiteenspatten na het misbruik
Van ons vertrouwen en geluk
Herpakken, doorpakken, doorbijten, uithuilen, verdragen en lief zijn voor elkaar
Opkrabbelen, weer babbelen, groeien, ondanks de pijn
De ontkenning en het verlaten, door er nooit over te kunnen en mogen praten omdat het niet gebeurd mocht zijn… doet dat het meeste pijn?
Alles verstopt achter het schijnheilige gordijn
We hadden louter armen nodig, armen die ons droegen, streelden en verzachten
Op ons pasten, tijdens die wanhopige wateroverlastnachten, ons verhaal wilden horen
We hebben nu eelt op onze zieltjes een dijk om ons verdriet
De wateroverlast van tranen is gestopt na het uiten van de schreeuw om hulp
De eeltdijk heeft het gat………gedicht.
Zilvertje.
Het straatje van Zilvertje. 
Trudy ik wil graag met jouw spreken geef mee jouw e-mail en dan stuur ik mijn telefoon
Wie ben jij dan?
ik ben een vriend van jouw geweest ik heb mijn e-mail als je wil kunnen wij via e-mail chatten.
Het is prachtig Zilver.
Een mooi gedicht maar het is wel veel water en omdat ik niet kan zwemmen ben ik toch wel blij geworden met jouw gedicht,Daarvoor dank Dirk
Dirk dankjewel en ook aan de mensen die me een like gaven.
Dirk Stam het is vandaag gedichtendag en omdat er nog iets gedicht moest worden, zat ik het nieuws te luisteren en toen vloog dit mijn hersenpan in, woorden aan een gevoel dat een mens overspoelt, het vaak machteloos zoeken naar een weg naar beter voor een gezin dat is aangedaan en verslagen door misbruik.
Mooi, beeldsprakig stroomdicht, Zilver
het stromen zit je in het bloed, Zilvertje
een zilvergedicht vol betrokkenheid
Mooi Zilver.
Het meest schrijnende en meest pijnlijke dat elke stroom in het lichaam zal blokkeren wordt hier in een krachtige woordenstroom beschreven.
Ingrid, dankjewel, door jouw opmerking ging ik zoeken en het thema is stroom, ja, dit stroomt en is ook van de stroom afgesloten geweest, eb en vloed, meegesleurd worden en op de kant geworpen worden en telkens maar doorgaan.
Assyke, dank, ja, het is in mijn leven een terugkerend thema, ik werkte met mensen die dader zijn, ik werk met slachtoffers, ben zelf slachtoffer, zo ook leden van mijn gezin. Hoe groot is dit misbruik als ik onzalige ziel dit al in een adem kan opnoemen.
Dank Antoinette, ik heb net genoten bij jou.
Svara, wat zeg je dat mooi, het is een maalstroom, waar je van gaat malen. Dank!
Heftig hoor, wel mooi, dat wel.
Love As always
Di Mario
Ha Zilvertje,
Zo mooi en zo herkenbaar, hoevelen zullen zich herkennen in jouw gedicht.
Hoveel herinneringen vliegen nu door mijn hoofd, zoveel dat ze niet te temmen en te tellen zijn.
Dan denk je droog te zitten, maar het water komt dan toch weer tot je teen., oma
Weer een heel nieuw extra talent van je stroomt hier het internet op! Knap!
Nee, dankjewel, A, je bent een slecht mens! Ik wil niks met je te maken hebben, ga je schamen! Dat je na zoveel jaar nog het lef hebt om je te melden. Al wat je een ander aandoet, krijg je ooit zeven maal terug in je leven, ik gun het je van harte!
Di Mario, dank, ja heftig is het zeker!
Oma, het is er altijd geweest en zal er altijd zijn en het laat zich altijd gelden.
Aad, ik heb er al heel veel, maar elke keer een beetje anders.
Hee Zilver, nog bedankt voor je reacties bij mij. Ik heb ze vandaag pas ontdekt tot mijn spijt. WordPress had ze bij spam geplaatst. Waarom, geen idee. Groetjes, lidy