Flip Willemsen en de boekpresentatie.

Voor mij was het gisteravond een bijzondere avond, bijna kon ik niet gaan, want die kleine Blancie was zo ziek, hoge koorts, overgeven en ze eet al dagen niet, er komt alleen maar van alles uit. Maar afspraak is afspraak en daar ging ik……

Mijn speciaal voor de gelegenheid gekochte panty ( 10 euro ) begaf het toen ik schoenen en laarzen aan het passen was, ik besloot op het laatste moment toch mijn laarzen aan te doen, want ik moest zoeken waar het was en omdat het in Amsterdam zo gezellig loopt en het niet uitmaakt als dit uren duurt, koos ik toch voor een niet te hoge hak en laarzen die ik al uitgelopen had, maar dit rag dunne, peperdure omhulsel dat prima oude benen uit laat komen, was niet bestand tegen zoveel Zilvertjes ijdelheid en vertoonde een gat en gaten in panty’s hebben altijd de neiging te groeien als je het niet wilt. Dus een oude maillot werd uit de kast getrokken, die wollen dingen zijn altijd trouw, ze staan niet zo sjeik, maar ze zitten geweldig, haast onverwoestbaar en zo lekker warm. Al zag je er wel kleine bolletjes aan, vervilten heet dat denk ik.

Ik was vroeg, heel vroeg, ik was er vlotter dan verwacht en dronk twee kopjes koffie in een café waar ik bij binnenkomst vroeg of ik twee vragen mocht stellen, ik had alle ogen op me gericht. De mevrouw achter de tap bekeek mijn ANWB-geprinte looproute en dacht vast: daar heb je weer zo een klaploper die alleen komt plassen en de weg komt vragen. Maar ik wilde alleen maar weten of er niet gerookt werd en of ze lekkere koffie hadden en dat was allemaal dik in orde. Het was enig binnen, gezellige tafeltjes, oude sfeer, schoon, lekker warm en grappig publiek en er waren ook mannen die muisstil werden bij zo een aparte invasie in hun café.

Door al het wandelen had ik het warm en trok het jasje van mijn pakje uit, dat is een heel slim pakje, ideaal voor feestjes, want de jurk heeft blote armen en dat is zalig koel. Er kwam een heertje binnen die dadelijk naar achter liep, naar het toilet, hij wierp een geïnteresseerde blik op mij en vroeg of het wel goed ging met mij……….hoezo, vroeg ik alsof ik het niet doorhad…. Je blote armen met dit weer!….. mmmmmmmmmmm, deed ik, alsof het een schande was, u heeft nog nooit blote armen gezien? Zucht!

Gniffelende blikken zijn en mijn kant op, koest was de man, alsof ik het in mijn hoofd zou halen iets over hem te zeggen, hij had een buik, als een kaptafeltje, maar het is toch leven en laten leven? Ik had het oprecht warm. Na mijn tweede kopje heb ik nog een plas gedaan en wie stond er daar bij de wc’s te wachten? De man met het kaptafeltje….. Waar hij me toch van kende, want ik had zo een bekend gezicht toch? Ja, ja, dat zou best kunnen riep ik hem toe en verliet snel de kelder waar de wc was, deze man had net de toiletten bezocht, dus zijn komst hier had alles met mij te maken. Of hij had niet alleen een kaptafeltje, maar daaronder ook een lek kraantje……… Geef mij maar de recht door zee mannen, die gewoon zeggen, van hé, ik vind je leuk, heb je zin om met me te praten, maar dat onhandige gedoe, bla, bla, bla. Ik houd niet van die bla, bla, kaptafeltjes, zonder bla, bla, had hij nog een kans gemaakt op een gesprek met mij.

Ik heb nog krullen in mijn haar laten zetten en goud op mijn ogen laten smeren in een enige salon, met lieve meisjes en een prachtige eigenaresse, die net haar haar had af laten knippen, maar in zo een leuk model, ik overweeg het ook en de kleur in haar haar was prachtig, zou ik een keertje teruggaan? Na de behandeling toen ik in de spiegel keek voelde ik me een prinses. Ze hadden allemaal zo hun best gedaan en met zoveel liefde en warmte, zelfs de heer die naast me zat wilde ook zulke krullen. Het was een leuke man, zo een bekende kop, maar ik kwam er even niet op, we hebben heerlijk naar elkaar gelachen, later dacht ik: hij leek op Cees, een vriend van mijn ex, die na mijn scheiding belde dat hij het zo zwaar had, omdat hij nu ook problemen had, toen ik opperde kom eens langs, dan drinken we koffie en praten we er over, reageerde hij als door een west gestoken, ben je gek, zei hij, ik sta aan de kant van ( mijn ex ) en noemde zijn naam…. God zei ik, ik ga je niet opeten, wilde alleen jou een oor bieden verders niks, ik vind het man-loos leven weldadig ( 1991 )

De presentatie was in Island Bookstore, daar zag ik allemaal zusjes van Flip, wat is ze een bofkont zoveel zusjes en nog erg lief ook. Flip zelf zag er zo mooi uit en had een prachtige toespraak waar ze ook nog mijn verhaal van Jezus op mijn vinger aanhaalde nadat ik als kind in mijn poepgaatje had zitten krabben……..later in mijn toespraak haakte ik daar op in, had een aantal dingen in mijn hoofd, maar het is altijd te veel en daar maak je dan een keus uit, ik was wel de enige die het zonder papiertje deed en daar was ik dan wel weer trots op, want deze garnaal kleurde al bij het idee dat ze bij zo een voornaam publiek de euvele moed had ook een woordje te doen, maar ik vond dat Flip veel toespraken verdiende, ik ben daar zelf ook altijd dol op, een beetje in het zonnetje gezet te worden.

Ate was er ook, Ate van de Volkskrant :^) en toen ik in  de avond in mijn bed lag dacht ik, het was een bijzondere dag, Flip heeft me heel gelukkig gemaakt met zo een prachtig geschenk,  dat ik voor altijd mee draag in mijn hart.

Er werden veel foto’s gemaakt, maar ik heb er helaas geen een, mijn Lumix is nog steeds weg en mijn mobiel maakt echt zeer krakkemikkige plaatjes, waarop je niet eens ziet dat ik een winterklare pet draag, dus u begrijpt het wel hè?

Zilvertje.