De man met de gouden billen.

Onze buurvrouw had een man die ze adoreerde, de arrogante kakzak kon geen kwaad doen in haar ogen en wij twijfelden wel eens aan haar oprechtheid, want buuf moest toch ook aan die man ruiken dat hij altijd flink diep in het glaasje zat te koekeloeren en volgens ons ook in het slipje van een andere dame? Mogelijk waren het er meer, want de geruchten die rond zoemden van huisje naar huisje logen er niet om.

In de grote stad werd hij volgens zeggen door vele gesignaleerd met telkens een andere schone aan zijn arm ( hele deftige ) en wij smulden met het hele gezin van al die verhalen. Mijn vader zat dan vanachter zijn krant te genieten, hij lachte en murmelde wat en als we dan vroegen, wat hij ons probeerde te vertellen dan maakte hij van zijn handen een roeptoeter en toeterde: buurman heeft vast gouden billen en wij kenden deze gevleugelde uitspraak van hem al jaren, maar dan gilden we het uit van het lachen en sloegen op onze dijen.

Als buuf wat kwam lenen, want dat deed ze heel vaak, bood mijn moeder haar een kopje koffie aan en met haar weelderige lichaam zakte ze over de stoel en vanzelf drapeerde al dat mollige vlees zich over de stoel en haar knieën. We denken dat buuf eenzaam was en daarom altijd wat kwam lenen, want echt een karig leven leidde ze niet, dat zag je ook wel aan haar postuur, aan de inhoud van haar winkelwagen die ze reed tot aan de keukendeur.

We probeerden buuf wel eens uit te horen, voor haar eigen bestwil natuurlijk, maar we kwamen geen steek verder,  Kareltje  ( 200 kilo ) was de liefste, de beste, de behulpzaamste en ga zo maar door en als buuf weg was, beleven we uren doorroddelen, terwijl moeder de stoel aflapte en het stoffen gedeelte bewerkte met KEK, een oud middel om geurtjes uit bekleding te halen. Ja, ze zweten zo hè die dikkerdjes zuchtte moeder bezorgd, al weten we niet of het een zucht van naastenliefde was, of om bezorgdheid om haar stoel.

Kareltje was soms weken weg en buuf was dan heel stil en ging in de avond ook de hort op en wij dachten vaak, wie kan er nou op zo een gevulde kikker met hangtieten vallen, maar we zijn mooi op onze neus gegaan want alles zat toch wat anders in elkaar dan we altijd dachten.

In de aula hoorden we op een druilerige dinsdag om tien uur een prachtige in memoriam over Kareltje, de man die zijn ziekte zo moedig had gedragen, een broer deed het hele verhaal uit de doeken, Karel had al heel lang een ernstige nierziekte, was vaak opgenomen geweest, ging elke week drie maal dialyseren en wachtte vol smart op een nieuwe nier, maar die kwam helaas niet op tijd, de nier die hij ooit kreeg, was afgestoten en de medicatie maakte hem dikker en dikker, zijn lieve vrouw had haar nier aangeboden, maar helaas die paste niet en was ook niet oké, ook zij bleek een nierziekte te hebben en had behandeling nodig en zat ook niet ver af van dialyseren. Karel kon niet veel meer, maar was de laatste jaren actief donorwerver, ging om met de grote der aarde om hen te overtuigen van ander beleid, zijn broer noemde namen en wij dachten beschaamd aan dat wij, ja, het hele dorp dit had ingevuld als slippertjes.

Thuis dachten we nog verdrietig terug aan die drankgeur, moeder zei: dat is vast de alcohol geweest om hem te ontsmetten en ja, dat zou makkelijk kunnen.

Buuf heeft een stoel thuis, daar mag niemand op zitten, het is de stoel van Kareltje, de man met de billen van goud. Ja, wij kunnen ons dat wel voorstellen, net als ons mam is ze zuinig op haar spulletje, zeker op de stoel van hem, de man, die nooit een klacht had laten ontsnappen, net als buuf, God wat zijn wij klerelijers, konden we het nog goed maken……..

Zilvertje. ( een modern sprookje met een plaatje dat er niet bij past, maar nog steeds is mijn Lumix zoek )