Met Superman naar de uroloog.

Amsterdam

Met Superman naar de uroloog.

Niemand wilde met hem naar het ziekenhuis en later begreep ik wel waarom, maar spijt heb ik nooit gehad, ik ben wel een stuk of tien keer met hem mee geweest en ik was vaak ontroerd of heb me naderhand tranen gelachen om zo een echt mooi en puur mens.
Hij was vaste klant bij de arts van de urologie, dus regelmatig gingen we naar het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis, zijn binnenkomst was altijd al hilarisch, want alsof hij een kruising was tussen Hitler en Superman, zijn rechter arm droeg hij altijd gestrekt voor zich uit en dat trekt de aandacht.

Regelmatig stond hem een naar onderzoek te wachten, dus ik verzachtte deze bezoekjes altijd met wat lekkers in de koffiehoek. Dat was passen en meten met zo een arm die alleen maar gestrekt wil zijn en heer als hij was, hij schoof altijd mijn stoel aan. Hij hield van dit gezellige knusse gedoe en hem zo te zien genieten maakte mijn dag.

Maar dan naar de afspraken balie, zijn loop was dan niet meer soepel, zijn benen hielden in, zijn lange lichaam werd voortgesleept door de arm, de arm die gewoon deed wat van hem verwacht werd, omhoog staan, alsof de hele man zo de lucht in zou vliegen, richting zon en wolken.

Bij de balie deed hij wat ik vooraf aan hem gevraagd had, groeten, kaart geven en wachten wat men zou zeggen, tot zover dan, dadelijk na hun antwoord van: gaat u daar maar zitten, wees hij met zijn linkerhand naar mij en riep: kijk dat is mijn vrouw, wat een lieverd hè? Hij glunderde dan van oor tot oor. De balie en de hele wachtkamer genoten mee…

We werden al vlot opgehaald, de lieve verpleegkundige vertelde dat hij eerst in twee potjes moest plassen en met die potjes naar een andere balie moest en daarna dadelijk naar de arts en of hij het begreep. Hij knikte en pakte met zijn linkerhand de potjes aan. Ga je wel voor de deur staan, vroeg hij fluisterend, want ik durf de deur niet dicht te doen. Beloofd, mompelde ik terug.

Het duurde en het duurde maar en ik besloot op de deur te kloppen, gaat het? Moet ik je helpen? Hij zou toch niet? Hij kan best die rechterarm laten zakken als het moet, maar zou hij het wel willen? En hoe plas je dan in twee potjes? Ja, het is gelukt, hoorde ik hem blij zeggen, lachend gezicht en de deur ging helemaal open, in zijn linkerhand hield hij twee smetteloos witte en lege potjes…. Vragend keek ik hem aan….

Ja, hahahahaahah, lachte hij blozend, ik vond het zo zonde om die twee mooie potjes vies te maken, ik heb gewoon in de wc gepiest.

Zilvertje. ( in liefde geschreven over die bijzondere M. )

Foto: Van Zilvertje, Amsterdam