elke keer als ik bij je op bezoek kom, zoek ik naar je ogen. krijgen we contact of blijft het heel oppervlakkig? ga, je me vertellen wat je ziet en beleeft? of hangt je hoofd bijna op de tafel en verdwaal je in een wereld die ik niet begrijp?
ik ontken niets, ik blijf geïnteresseerd luisteren, hoe de helle hond mij wil pakken en ik daarom op de fiets moet komen, lopend zal ik ten prooi vallen aan dat gruwelijke beest. dan ben ik dankbaar dat je me waarschuwt, dat je zorg hebt om mij en ik ben de laatste om te ontkennen dat er meer is tussen hemel en aarde. maar op de fiets kom ik toch maar niet, het zou me een halve dag kosten.
moeilijk is het wel om te zien dat de door mij altijd zo mooi wit gepoetste tandjes nu verworden zijn tot zwarte scherpe puntjes, je kunt er haast niet van eten. ze moeten er allemaal uit. ( over twee weken nog maar dertig jaar )
als ik kom heb je de koffie klaar, die heb je zo met liefde gezet en smaakt me altijd zo goed, alles keurig op een blaadje. trots breng je het dan binnen.
je geeft me een oude spons mee, met een gezichtje er op, dat is voor je jongste broer, een blaadje met een liedjestekst en een tekening van een oranje uil, of zijn het vrouwenborsten in een rechthoek?
je hebt bijna twee jaar in een gevangenis gezeten en nu ben je ook streng bewaakt maar met meer zorg. als ik het bospad afloop naar de trein, moet niemand iets tegen mij zeggen, daar draag ik even een steen van duizend kilo op mijn hart. als ik bij de trein ben aangekomen, dan gaat het wel weer, dan loop ik het hele perron af en sta te kijken in het tuintje van mijn opa en oma, waar is die tijd gebleven? de tijd van zorgeloos genieten en water halen uit de waterput en lachen om opa zijn kwispedoor.
zilvertje. foto: wij.
abbey lincoln, vannacht gehoord dat ze is overleden, de vrouw die mijn kracht gaf met haar mooie stem. rust zacht lieve vrouw.
-
Meest recente berichten
Archief
Meta
Kalender
-
Voeg je bij 1.145 andere abonnees
Kijkkast.
Top berichten & Pagina’s
Populairste koppelingen
- Geen
Blog Stats
- 308.344 hits
-
Het straatje van Zilvertje. 
Zilver, ik kan me niet voorstellen hoe het is om je eigen kind zo te zien maar ik heb bewondering voor je en hoop dat het gauw weer goed met hem gaat.
Dank je wel Anita, dat is heel lief van je. Soms moet ik er even over praten, dat lucht op en nu dat Abbey is overleden, raakt het me even heel erg, ik heb nachten naar haar mooie muziek en teksten geluisterd en was dan net een accu, erna stond ik weer fier.
Zilver, en blijf van hem houden, want liefde heeft hij zo hard nodig. Sterkte meid.
Dank je dat is lief wat je schrijft, ik zat net te genieten op je weblog, van die mooie witte bloemen.
jouw verhaal is sober, ontroerend en raakt vezeldiep
Cor, het is ook heel erg. En nu schiet ik even vol, dank dat je toch reageerde.
Ik kan je wèl begrijpen.
Zoals je het beschrijft is het een plek waar hem geboden wordt wat hij nodig heeft.
Misschien moeten we niet gaan vergelijken met ons eigen leven……
Heeft hij vrienden kunnen maken onder de andere patiënten?
Kitty, ja, het kan niet anders, dus dat is niet het punt. Hij moet verpleegd worden met ferme hand en achter gesloten deur. Hij is er nu ruim maand, maar het lijkt wel een doorgangshuis niemand blijft bijna, er zijn 10 zorgvragers op de afdeling, heel streng.
Deze week waren er nog maar vier, dat vindt hij heel jammer. Ik ben aan het dingen bedenken wat hem bezig kan houden, maar angsten staan nu heel erg op de voorgrond. xxxxxxxxxxxx Ik ga zo de deur uit, even gedachten verzetten.
Moeilijk, Zilver.
Wel fijn dat het nu allemaal een beetje rustiger is dan twee jaar geleden…
*
Soms lees ik iets en
dan langzaam maar zeker
kan ik bijna geen adem meer halen
doordat ik zelf van binnenuit mijn strot dichtknijp
om te voorkomen dat ik het anders uitschreeuw van angst en verdriet ..
… even later stromen dan de tranen over mijn wangen.
*
En nu ga ik even dit nummer heel hard draaien:"Driving with the Brakes On" van Del Amitri:http://www.youtube.com/watch?v=sd3EUe8lEvE
*
Dan vraagt mijn zoontje tenminste niet"Waarom huil je zo?"
maar dan zegt hij:"Ojeetje, heb je jouw huilplaat weer eens opgezet?"
Hij is zo lief
mijn impulsief
autistje ..
… zolang er iemand is
die goed op hem past …
*
Soms vraag ik me wel eens af hoe ik zou voelen als er iets zou gebeuren waardoor ik mijn kinderen niet meer goed zou kunnen bereiken.
Ik weet nu dat ik zou moeten beginnen met een voorbeeld te nemen aan jou, zilver.
Dag moeder
Goed dat je het op kunt schrijven
zoen van een andere moeder
Vol liefde geschreven Zilver. Uit het hart en dan is het helemaal goed.
lieve zilver, auw.. jouw stukjes over je zoon doen zo’n zeer en toch doen ze me ook goed,
oh hadden al die jongens en meiden maar zo’n moeder
potver meid wat heb jij een moed
Onbeschrijflijk geschreven..
Jij hebt je Zoon ondanks alles
niet afgeschreven………………..
En dat hebben alle bloggers hierboven
ook niet gedaan.
Met een lach en een Traan van
duizenden stenen verdriet……………………
Als je die Liefdevolle aandacht
ook maar even onder Ogen ziet………………
K U S !!…………………………………………………….
Maria, de Hartjes worden groter en wie hier meer van weet ( de situatie hier ) begrijpt dat dit nu ook extra zorg vergt, maar het is nu wel zo, dat ik niet elk uur meer bij ze hoef te zijn, zoals vroeger, ze kunnen nu zonder mij of oppas, niet te lang, maar het kan nu wel, even in de avond op straat een brief posten is een geschenk, dat is alleen maar te begrijpen door mensen die ook alleen hun kinderen opvoeden en ze zo dicht op elkaar heeft. Naar mijn oudste zoon gaat nu ook makkelijker, wat heb ik hem vaak moeten missen.
Gaya, wat een bijzonder nummer en jij herkent dus een deel van mijn zorgen en verdriet denk ik te lezen, kus op je hart. Als je de zorg uit handen moet geven hoop je zo dat ze het goed doen, naar eer en geweten met liefde en rechtvaardigheid.
Ingrid, dank je wel, dat geeft kracht zulke mooie woorden, erg lief.
Kiezels, dank je voor je warmte, elke keer weer. xxx
Aad, dank je dat je even kwam.
Anne, je laat me tranen van geluk, dank je wel, dat is lief. xxx
Actuality, wat zeg je dat mooi, dank je wel, ik voel het, zo lief, het geeft kracht en zoveel liefde, want ik weet als geen ander dat in zulke gevallen als in mijn leven, mensen hard weghollen en jullie hebben elke keer weer het lef om mij te steunen en me een aai over mijn bol te geven. xxx
Lieve Zilver, je verhaal snijd me door mijn ziel. Ik kan alleen maar zeggen: heel veel sterkte meid!
Groetjes Ineke
Dank je wel Ineke, lief van je.
dit komt (weer) hard en diep binnen.
goud voor zilver!
Dank je wel! Lebonton, ik hoop nog een rondje te maken bij iedereen vanavond.
Ik zal hier 1 keer op reageren. denk niet dat ik het niet lees omdat je geen reacties ziet. Deze verhaaltjes zijn gewoon te dichtbij en ik wil niet in clichés vervallen. Dank je.
Heftig… Sterkte!
^
Pfff… Mijn God zeg…
Het is zoals het is, maar je draagt het op bewonderenswaardige wijze.
Wat ik wel frappant vind is dat je kinderen zo ontzettend op je lijken qua uiterlijk. Maar dat is kennelijk niks bizonders: gisteren was ik foto’s van mijn moeder aan het verzamelen en de jonge foto’s van haar: precies mijn zus. Het gekke is dat ik niet vind dat ik op mijn vader lijk in zijn jonge jaren.
sterkte Zilver, je doet het goed! niet vergeten.
Dolores,wat een pracht,ik ben zo ijverzuchtig op jouw ding!
Sprak Lola gister bij haar auto.
Ze geeft niets om La Rochelle.
Zil,het is techniek.
Ik zie je techniek.
Moet je zellef wel`s huilen
om je eigen woorden
of laat je dat geheel aan mij over?
Gemeen he dat F aan mijn ding heeft gezeten
en `m verduisterd heeft.
Zeg nou zellef….mag ik dat zeggen
ja dat mag ik zeker zeggen!!
Lieve zilvertje, wat een pijn..
Ik ben blij dat je naar hem blijft steunen, want dat is o zo hard nodig.
Een grote knuffel voor jou.
Liefs,
Dagboek, sterkte denk ik te begrijpen, toch lief dat je een reactie achter liet.
Barbara, dank je wel.
Vogel, dank je voor je pootje.
Dank je Rene, ja, het is zoals het is en ik maak er van wat er van te maken valt. Ik zie dat zelf ook vaak niet, maar anderen schijnen dat te zien, zoals ik het ook weer bij hun zie. Dank je wel, wat zeg je dat lief.
Koen, lief van je.
Fleur ik begrijp je niet en als je bedoelt techniek om te overleven, ja, die heb ik wel ontwikkeld. xxx
Meisje van het heden, ik ken je nog niet, maar ben wel blij met je erg lieve reactie.
Alle mensen hartelijk dank voor het lezen en reageren en het groene pijltje. Vandaag heb ik iets grappig gemaakt, want het is natuurlijk niet elke dag feest! :^)
Ö Ö Ö nu valt het kwartje pas echt op z’n plaats en zie hoe de situatie met je zoon zit. Ik trok andere conclusies.
Welnu, hier in de luwte van een "oud blog" (want wat is de houdbaarheidsdatum op VK kort) zal ik mij even toelichten. Mijn oudste zus is in 2003 plotseling, maar niet geheel onaangekondigd, overleden. Hoewel zij nooit een diagnose heeft laten vaststellen moeten we achteraf de conclusie trekken dat ook zij schizofreen was. Net als haar oudste zoon, mijn neefje. Beide ontkenden dit ten stelligste en hielden alle luiken gesloten door niemand in dit stuk toe te laten. Mijn neefje leeft nu zwaar verslaafd en is een zogenaamde draaideur patiënt. De instelling waar hij in barre tijden om hulp vraagt zwalkt ongelooflijk in hun beleid ten aanzien van een gestructureerde aanpak met hem. Naar ons toe is hij agressief zodat we het eigenlijk een beetje opgegeven hebben met hem. Hoewel we geen contact met hem hebben laat het ons nooit los en zal er weer een moment komen waarop het contact weer hersteld zal worden. En daarmee hopelijk ook van zijn kant het aanpakken van de handen die wij hem zo graag zouden bieden. Het is eigenlijk één van de heel weinige dingen in mijn leven waar ik geen antwoord op weet. Dat knaagt aan me, maar tegelijk moet ik het vertrouwen vasthouden dat ook hij uiteindelijk verantwoordelijk is voor zijn beslissingen. En rest mij eigenlijk niets anders dan te hopen op een weg die voor hem begaanbaar is.
Wat voelt het goed om hier te lezen dat jouw zoon, net als mijn neef 30, in goede handen is in de instelling waar hij verblijft. Ik gun hem, en daarmee jou ook, dat hij ondanks zijn beperkingen en zijn complexe wereld geluk mag beleven.
Wel gemeend XXX
Hans dank voor je verhaal, zo verdrietig, veel zo herkenbaar. Mijn zoon ook dertig, wilde niets meer met me, maar ik liet niet los, nu is hij blij dat ik nog steeds kom, ook al is het soms heel moeilijk, dan is hij zo ver. Allemaal hebben ze hem in de steek gelaten. Behalve oma, die stuurt kaartjes en geeft geld voor kleding, zijn zusje, mijn ex-man en ik en hij heeft er twee nieuwe familieleden bij, mijn jongste kinderen, die sturen hem van alles en dat is heel lief. Maar mijn grootste zorg is, nu weet ik het zit aan mijn kant van de familie en ik heb nog een zoon, daar gaat het nu niet goed mee, de vraag is? Komt het door de ramp die de kinderen is overkomen in 2004/2005, echt iets gruwelijks, of hij ook….. het leven is op dit moment erg zwaar en gekmakend, maar ik geeft niet op al is mijn zoon nu even uit huis, was niet te houden en van de vorige keer heb ik geleerd, houd je iemand te lang onder je vleugels, dan lijden alle andere kinderen, een moeilijke beslissing, want houdt een moeder niet extra veel van hen die ziek zijn, waar erge dingen mee zijn gebeurd. Maar goed, het leven mag je niet uitkiezen. Jij heel veel liefs en sterkte en dank voor al je lezen, ik reageer verder niet ( zo druk ) maar heb wel alles gelezen, dankjewel!