Een witte onderbroek met liefde.

 
de laatste weken dat hij nog op de afdeling was, zat hij nog bij de koffie en at mee, hij en wij wisten dat het langzaam alleen maar slechter werd. hij genoot van zijn kopje koffie en vaak scheen de zon zo wonderlijk mooi op hem en het silhouet op de muur van hem, was ontroerend mooi.
 
een kleine man, uit een ver tropisch land, ooit naar nederland gekomen, gelokt door de schijnbare welvaart, ver van vader en moeder, broers en zussen, vrienden en eigen cultuur was hij regelrecht in de armen gelopen van de verlokkingen en verleidingen en hij was blijven hangen in het circuit van ellende. schoonmaakwerk, havenwerk, van vrouw naar vrouw, maar door de gestoorde communicatie steeds weer op de stoep gezet en op een bepaalde leeftijd wil niemand je meer, als de mooie gloed er af is, dan tellen alleen de jaren en of je geld hebt en dat had hij niet.
 
het smerige, tochtige grote opvanghuis was zijn thuis geworden, een huis, met rellen, met geweld, maar met een grote kern van liefde, want het geweld, kwam altijd van de kant van middelenmisbruik en van ruwe bolsters die door het lint gingen, maar allemaal een lelieblanke pit in hun donder droegen.
 
hij was zo ver dat hij mocht doorstromen, naar een gerieflijker huis, maar dat wilde hij niet, hij voelde het denk ik aan. hij was ongeneeslijk ziek en dat kwam spoedig hierna uit. al ras kwamen de dagen dat hij meer op bed lag, dan dat hij op de afdeling kwam en er werd gezocht naar een kamertje voor hem alleen, dat was nog een hele klus, er werd geruild en gepoetst en ook al was het een lastige plek, omdat hij haast niet meer kon lopen, op twee hoog, hij had zijn eigen kamertje gekregen.
 
op een ochtend, moest ik als nieuwe kracht met hem naar de dokter, er moest op de ok iets gebeuren, als dit niet gebeurde was hij binnen 24 uur dood, het was een maandelijks gebeuren.
 
op zijn kamertje zat hij al te wachten en in zijn beperkte nederlands vertelde hij dat hij geen onderbroeken meer had en dat hij niet zonder onderbroek naar het ziekenhuis wilde, dat hij zich dan zo schaamde. goede raad was duur, want in die paar weken dat ik in het opvanghuis werkte, had ik al geleerd dat er van alles niks was, echt niks, maar dat het wel altijd goed kwam. ik beloofde hem te doen wat ik kon.
 
in het hele huis geen onderbroek te vinden en ik begreep hem zo goed, als dakloze word je al met de nek aangekeken en als je dan ook nog geen onderbroek draagt, ook al zou geen arts die onderbroek zien, hij moest toch uit, maar ja, zo werkt dat nu eenmaal bij de mens, of je nu dakloos bent of niet. de onderbroeken kwamen er, hagelwit hema en juist op tijd, de taxi naar het ziekenhuis stond al op de gracht te wachten.
 
de chirurg in het ziekenhuis was een echt goed mens, hij behandelde ons als koning en koningin, hij kende zijn patiënt al heel goed en vroeg mij of ik mee wilde de ok in, omdat dit veel rust gaf een vertrouwd gevoel, dat ik dan op een stoel er bij kon zijn, al die keren als het zo gebeurde slaagde de moeilijke ingreep veel beter. ik moest me dan onder leiding van een zuster ook voorbereiden en volgde de instructies en kwam uit een hokje de ok in en zag er uit als een arts.
 
hij lag al klaar op de tafel en lachte naar me en zei zachtjes: dank je wel dat je dit voor me doet. nog nooit heb ik een arts zien werken met zoveel toewijding en liefde, nog nooit was er zoveel chemie tussen arts en patiënt en omgeving, het was bijna onwerkelijk, maar het was een unieke dag.
 
de beste man heeft niet lang meer geleefd, als een blaadje zag je hem schrompelen in zijn witte bed, hij hield graag je hand vast en sukkelde weg als je een lied voor hem zong. ik kwam vaak van zijn kamertje met een brok in mijn keel….. naar nederland gekomen op zoek naar meer comfort… ver van alles wat je lief is en dan zo te eindigen. hij heeft de vijftig niet gehaald, te jong, te verdrietig voor woorden. maar wat heb ik een respect voor de mens die tot op het laatst zijn waardigheid bewaard en niet zonder onderbroek naar het ziekenhuis gaat. hij had zo gelijk want wat stond het hem goed, dat nieuwe wit op die tropische donkere huid.
 
 dat je, je verdiende haven in de hemel mag vinden.
 
zilvertje.