Wybertjes en de Pillenburg.

 
Wat me opviel was, al die lege monden, in jaren waren ze nog niet zo oud die mensen die ik zag, dertig, veertig, vijftig, maar hun monden waren leeg, niet dat hun mondjes stilstonden, nee, kwebbel de kwebbel, van de vroege morgen, tot de vroege morgen, vaak deden ze niet aan slaap. ik zag ook monden met wybertjes er in, kleine dunne zwarte tandjes, alsof ze zo uit het bekende blauwe doosje waren gevallen.
 
In een korte tijd leerde ik te overleven tussen al die mensen, want omdat al deze mensen ook bezig waren met overleven, moest ik dat ook, in zeer korte tijd, leerde ik dat ik mijn grenzen veel scherper moest stellen, want anders zat ik zelf zonder centen. Zilver, ik moet naar het OLVG naar de longarts, maar ik heb geen strippenkaart, heb jij nog tien euro? Dat was een veel gestelde vraag aan mij.
 
Zulke dingen trok ik me aan, ik dacht dan echt dat hun longcapaciteit afhing van mijn 10 euro en ik gaf ze grif mijn geld en voelde me er zo goed bij. Tijdens de overdracht werd me keer op keer uitgelegd, dat ze voor mijn geld gewoon een bolletje haalden en gerust wel in het ziekenhuis kwamen, lopend of zwart met de tram. Ik kon het me niet voorstellen, ik vond ze allemaal zo lief en eerlijk, zo innemend en ze hadden het zo slecht getroffen met hun leven en familie.
 
Wat was er trouwens mis met een bolletje? Ze waren de hele dag aan het lopen en ze konden toch beter een bolletje bruin of wit halen, dan drugs? Mijn nieuwe collega’s lagen dubbel. Zilver, je bent een schat, maar met dat bolletje bedoelen we geen brood, maar coke en heroïne.
 
Mijn ogen gingen open toen ik zag hoe die lieve zachte Katja ( niet haar echte naam ) op straat mannen verleidde en ze in een slag ook van portemonnee beroofde, hoe Black Smoker, op de pillenburg gewoon zijn eigen medicatie stond te verkopen, terwijl hij het zelf zo hard nodig had.
 
Daar heb ik leren kijken en niet te oordelen en toch goed doen, zonder de boel erger te maken, heb ik leren genieten van de puurheid van de mens. Soms denk ik ook dat ik deze basiskennis nodig had om met mijn eigen zoon verder te kunnen leven, want nu bijna dertig jaar oud, heeft hij net zo een wybertjesmond. Het enige verschil tussen hen en hem is, dat mijn zoon in zijn hoofd zo in de war is, dat hij weinig kans maakt om ooit in een opvang huis te leven. Zijn angsten zijn te heftig, zijn denken te verstoord en anders dan het normale denken, zijn trek naar drugs is te groot om vrij in de maatschappij los te lopen.
 
Maar god wat houd ik van die kerel en wat ben ik blij dat ik hem heb, en beetje bij beetje hoop ik zijn dag een beetje te kleuren als ik op bezoek mag komen, als we bellen en schrijven. Hij schrijft ook, hij schrijft rap en ik ben zijn grootste fan.
 
Zilvertje.
 
foto: van Zilvertje, amsterdam cs 2004