Oude man met zwart op wit hond.

 
dag na dag, week na week zag men hem voorbijschuiven, een opdrogende man, met een zwart op wit hond. de man was aardig, altijd bereid tot een praatje, uren stond hij bij het stoplicht en de hond doorstond het met hondenheldenbloed.
 
de man zijn baard werd grijzer en zijn gezicht had geen plekje meer zonder rimpel en alsof dat nog niet voldoende was, werden de rimpels dieper en dieper. het viel  op, dat het praten op een dag beperkt was tot hallo en dag en mooi weer hè?
 
en zomaar op een dag was hij er niet! de hond, wie zou nu de hond uitlaten? was de opdrogende man ziek of……?
 
bijna was hij uit onze gedachten tot we op een dag een man bij de stoplichten zagen staan met een zwart op wit hond, onze harten werden warm, was hij daar weer? we holden naar buiten en deden alsof wij allemaal moesten oversteken bij dat ene stoplicht, we tuurden al van verre……
 
het was hem niet, maar wel de zelfde hond, de man met de zwart op wit hond was een jongere versie, baard minder grijs, gezicht minder rimpels, houding het zelfde, gelijk de neus, de lach en de spraak en we begonnen weer overnieuw.
 
dag na dag, week na week, zag men hem voorbijschuiven……….. hoeveel opdrogende mannen met zwart op wit honden mochten we nog meemaken?
 
zilvertje.
foto: van zilvertje, wolkenamsterdam.