dag na dag, week na week zag men hem voorbijschuiven, een opdrogende man, met een zwart op wit hond. de man was aardig, altijd bereid tot een praatje, uren stond hij bij het stoplicht en de hond doorstond het met hondenheldenbloed.
de man zijn baard werd grijzer en zijn gezicht had geen plekje meer zonder rimpel en alsof dat nog niet voldoende was, werden de rimpels dieper en dieper. het viel op, dat het praten op een dag beperkt was tot hallo en dag en mooi weer hè?
en zomaar op een dag was hij er niet! de hond, wie zou nu de hond uitlaten? was de opdrogende man ziek of……?
bijna was hij uit onze gedachten tot we op een dag een man bij de stoplichten zagen staan met een zwart op wit hond, onze harten werden warm, was hij daar weer? we holden naar buiten en deden alsof wij allemaal moesten oversteken bij dat ene stoplicht, we tuurden al van verre……
het was hem niet, maar wel de zelfde hond, de man met de zwart op wit hond was een jongere versie, baard minder grijs, gezicht minder rimpels, houding het zelfde, gelijk de neus, de lach en de spraak en we begonnen weer overnieuw.
dag na dag, week na week, zag men hem voorbijschuiven……….. hoeveel opdrogende mannen met zwart op wit honden mochten we nog meemaken?
zilvertje.
foto: van zilvertje, wolkenamsterdam.
-
Meest recente berichten
Archief
Meta
Kalender
-
Voeg je bij 1.144 andere volgers
Kijkkast.
Top berichten & Pagina’s
Populairste koppelingen
Blog Stats
- 305.705 hits
-
Het straatje van Zilvertje. 
Mooi verhaal, Zilver.
Dank je Antoinette. Het is een bijzonder kringloopgedoe en deze is helemaal waar.
Soms zijn mensen één met hun hond. Dan is de combinatie een unieke.
Kitty, ja, klopt, maar zo grappig dat zijn zoon het overnam, zelfde man, alleen een jaar of 25 jonger.
Je kunt het ook positief bekijken… met deze ‘nieuwe, minder oude-maar-toch-ook-al-aardig-belegen’ man, kun je nog jaren vooruit… nu nog hopen dat de hond het óók houdt…
Wattman, zo is dat! ::^)