De zorg in Nederland……

 
op het nachtkasje het glaasje water, er naast het bakje met haar gebit en onder de dekens, broeit haar luier…….
 
gister was ze jarig en ze probeert al die lieve gezichten weer voor zich te halen, baby bo, met die grappige kuif, teun haar zoon en martje, zijn lieve vrouw. wat hadden ze hun best gedaan, extra eten besteld en ze aten met 7 man mee, het tafeltje mooi gedekt, martje had haar feestservies meegenomen, wat een geluk die uurtjes, heel voorzichtig had teun haar uit bed gehaald en in de rolstoel gezet en onder tafel geschoven…..
 
het was krap en vader had er niet veel van begrepen, als een houten pop had hij tegenover haar gezeten, de kinderen hadden hem geholpen met alles, kleine momenten van geluk, hij herkende haar af en toe wel, dat had ze aan zijn blik gezien…….
vroeger was het zo een charmante man, hij droeg haar als bruid over de drempel, hij droeg haar op handen, hij droeg haar door het leven. nu waren ze oud, alles was al gezegd en gedaan, het leven gekoesterd, omarmd en genoten.
 
hij had een pakje voor haar mee, een prachtig papiertje zat er om, roze met roosjes, er zat een heerlijk warm vestje in, haar kleur, prachtig van kwaliteit en zo lekker warm. zou martje dat bedacht hebben, heeft ze gezien hoe vaak ik het hier koud heb? na zo een fijne dag is de werkelijkheid weer hard. wachten tot de zuster komt, in je eigen ontlasting, dat als een taartje aan je billen plakt en doorkruipt naar je vagina en vastkoekt in de schaamharen. je kunt het de zusters niet kwalijk nemen, die rennen zich dood….
 
ze had het wel eens gehoord, dat het zo naar was in verpleeghuizen, dat er te weinig personeel was, maar dat leek zo ver van haar bed. de laatste jaren heeft ze het allemaal moeten ondervinden en ervaren, eerst werd vader dement, van haar lieve man ruud, werd het vader….
 
zou ze bellen? het begon vreselijk te jeuken in die broeibroek. nee, niet bellen, gewoon wachten, het zal vast niet lang meer duren en ze had alle tijd, niemand die op haar wachtte. ze keek op de klok 11.20 uur, haar maag begon te knorren………
ze belde toch maar, want ze had wel zin in haar ontbijt.
 
zilvertje. ( het is soms gruwelijk wat mensen moeten meemaken, afdelingen bemand met een leerling, als je dan ziet dat de bedenkers hiervan in dikke auto’s rijden, dan zou je ze toch allemaal zo een plakkont toewensen )
 
foto: zilvertje, takkenbos. 
 
demio/gonny, schreef een boek over dit onderwerp.