Kermis en meisjes.

 
de live-band speelde de nummers mooier dan we het kenden van de plaat en de avond was snikheet, maar we wilden dansen, alleen maar dansen en ondertussen kijken wie er de feesttent binnenkwam. duidelijk was het dat ik de verkeerde onderbroek had aangetrokken, het elastiek lubberde behoorlijk en regelmatig moest ik een nieuwe armbeweging bedenken om snel die broek op te halen, ik had er geen zin in, dat hij op mijn enkels zou landen.
 
voor de wc’s was het zo druk, maar af en toe wilden we toch onze ogen checken, was onze mascara niet uitgelopen? zat die pukkel nog wel genoeg onder de make-up? rijen en rijen en dan snel nog een plas doen, want je was er toch. en dan begon het spieden weer in de feestzaal, pffffffffffffffffffffff, hij was er nog niet, toch maar weer dansen en dansen en dansen. plotseling als je het niet meer verwachtte, de signalen en blikken van alle vriendinnen, je begreep, hij was gearriveerd…..
 
snel naar die hoek waar hij moest staan volgens de berekeningen, ja, raak! de stoere mannenclub stond om hem heen en hij, ja, hij zag me en kwam naar me toe. praten en ondertussen friemelde hij wat aan het kantje van mijn jurk ter hoogte van mijn keel, heel zedig en ik friemelde wat aan zijn stropdas op schouderhoogte, nog zediger. op zijn stopdas zat een brokje en heel secuur pakte ik dat brokje tussen duim en wijsvinger en gooide het op de grond. dacht ik.
 
het brokje voelde ik langs mijn ogen gaan, terwijl ik mijn lok wegduwde en ik rook het brokje ook. hij wilde net mijn hand vastpakken en plots begreep ik het, het brokje was een brokje van het overgeven geweest, zuur en wee had het al in zijn maag gezeten!!! ik holde naar de wc, met mijn onderbroek op de enkels. wassen hielp niet, ik heb het de hele zomer geroken en als ik er aan denk dan ruik ik het weer.
 
zilver. ( foto van zilver, vroeger )