Liegend de kerk uit!

 
Katholiek. ( gelukkig maakt mijn lieve vader dit niet meer mee )
 
Mijn ouders waren katholiek, mijn vader was het geworden om met mijn moeder te mogen trouwen, zo was dat nog allemaal zo vlak na de oorlog. Als kind wist je niet beter, je ging elke zondag naar de kerk en je vergaapte je aan de beelden, het mooie glas in lood en je zat een uur op de bank. kindvriendelijk waren die mannen in jurken niet,  je moest stil zijn en luisteren, maar de taal die werd gesproken begreep je niet.
 
In enkele delen heb ik al geschreven over de kerk en hoe ik al heel snel mijn geloof kwijt raakte, omdat ik niet klakkeloos wilde geloven in dat wat mijn ouders als waarheid zagen. Vanaf een jaar of zes speelde ik het spelletje mee, ik deed braaf mijn best, was stil in de kerk en verder liet men mij met rust. Maar dat werd plotseling anders toen ik mijn eerst communie moest doen, ik was er al bang voor, men ging dingen van mij verwachten.
 
Allereerst moest ik leren biechten en het nare van alles was, dat we ter voorbereiding op onze eerste communie, elke ochtend voor de school begon naar de kerk moesten. Daar moesten we een mis bijwonen en daarna kregen we les in schijnheilig zijn. Om te mogen biechten had je een zonde nodig en God bewaar me, toen er uitgelegd was wat een zonde was, heb ik heel diep in mijn kinderhoofdje moeten graven naar mijn zonden en ik had er niet een. Maar de pastoor had al verteld, dat dit niet kon, als je geen zonden had begaan, dan loog  je, was je een judas.  Je moest echt een zonde aan de pastoor vertellen in het biechthokje en dan zou hij je een opdracht geven en God zou je na het vervullen van de opdracht vergeven.
 
Met lood in mijn schoenen ging ik het biechthokje in en binnen was het nog enger dan ik verwacht had, donker en klein was het en het stonk er naar zweet en poep en mijn ogen zochten licht en dat vond ik tegenover mijn gezicht, een loketje met een hoofd achter een hekje. Nou, wat heb jij voor zonden begaan meisje? Vroeg de platte stem van de pastoor. Ik verzon ter plekke dat ik eenmaal uit de suikerpot had gesnoept. Het pafferige gezicht keek me eng aan en gaf me als straf een heleboel weesgegroetjes die ik moest bidden.
 
En ik dacht: sukkel, je hebt me nu voor het eerst in mijn leven laten liegen.
het deed me pijn dat het jongetje dat altijd alle meisjes schopte en vieze obscene gebaren maakte maar een weesgegroetje moest bidden als straf. Maar na de afgelopen weken, is me alles nog duidelijker geworden dan toen, wat een hufters.
 
Zilvertje.
 
( foto: wereldwijd misbruik )