Machteloos..

 
het was in de jaren tachtig dat ik voor het eerst een zwerver vond op een bankje in de stad waar ik woonde. het was voorjaar, maar de nachten waren nog erg koud. een poosje had ik naar de beste man staan kijken, hij lag daar in dikke kleding op een gemeente bankje, ademde, maar voor de rest geen teken van leven, ik wilde hem mee naar huis nemen, koffie geven en een warm bad.
 
ontdaan kwam ik thuis en vertelde wat ik had gezien en ijsberend riep ik maar steeds: we moeten iets doen, we moeten iets doen! de verantwoordelijkheid die ik voelde was zo groot. maar mijn moederlijke gevoelens werden gesmoord door mijn man.
oorlog in joegoslavië eind jaren tachtig, was het denk ik, er waren veel vluchtelingen, ik wilde mensen in huis halen, maar mijn man vond dit geen goed plan.
 
lang heb ik de ellende van andere mensen als een zware deken op me voelen drukken, het aller ergst in 1998 blancie was een baby en kreeg nog borstvoeding, de twee jongste van mij, wilde niet uit de borst drinken, ze kregen hun tongetje niet goed, maar toch wilde ik ze borstvoeding geven, maar dat werd een hele klus, eerst kolven, dan geven, vooral die eerste maanden gaat daar zo veel tijd in zitten, want dan hebben de kindjes nog veel voedingen.
 
als ik dan nieuws keek, was ik vaak die kleine blancie aan het voeden en dan zag ik al die mensen op de vlucht, in weer joegoslavië. vaders en moeders, opa’s en oma’s, met hun hele hebben en houwen liepen ze daar in lange rijen. dan speurden mijn ogen naar vrouwen, die net als ik een baby hadden en dan hoopte ik vurig dat die baby’s wel uit de borst konden drinken, want wat moesten ze anders, op de vlucht kun je haast niet kolven, flesjes uitkoken en die hele reutemeteut die er aan vast zit.
 
het meevoelen en willen helpen zit me natuurlijk in het bloed, maar vaak sta je zo machteloos.
 
zo kan ik het beeld van milly maar moeilijk uit mijn hoofd halen, dat die lieverd, in die koude aarde lag begraven, zo dicht bij haar vader en moeder.
 
zilvertje. ( foto van zilvertje, mist )