Naar de kermis.

 
hoe oud was ik eigenlijk, zeven, of net acht? ik graaf en graaf in mijn geheugen, maar secuur weet ik het niet meer, we waren net verhuisd en mijn nichtje uit apeldoorn kwam met haar ouders het nieuwe huis bewonderen. mijn nichtje was vier jaar ouder en al erg wereldwijs.
 
zilver, er is kermis bij jullie in de stad, weet je dat? kom, we zeggen dat we buiten gaan spelen en we gaan er heen! dat ik de weg niet wist en dat ik geen geld had en dat ik zulke dingen echt nooit deed, daar maalde mijn nichtje niet om, kom, we gaan, riep ze nogmaals heel kordaat.
 
het was een lange wandeling, met veel de weg vragen, de mensen keken ons stomverbaasd aan, naar de kermis? weten jullie wel dat dit minstens drie uur lopen is vanaf hier? en we waren al zo lang onderweg……..
 
mijn nichtje was een bikkel en ik had hemeltergende dorst en erg zere voetjes. omdat de familie van ver was gekomen moest ik die dag mijn zondagse schoenen aan, nou die waren zo zondags, dat ik ze al lang niet meer aan had gehad en nu waren ze zeker een maat te klein en omdat het zulk zalig weer was, voor het eerst weer sinds maanden was ik voor de eerste keer weer met blote voeten in mijn schoenen.
 
schuren in mijn keel van de dorst en schuren in mijn schoenen van de stukgelopen blaren, mijn tenen, mijn hielen, het waren grote wonden geworden. mijn nichtje maalde er niet om, doorlopen! maande ze me.
 
de kermis, ik had het altijd zo leuk gevonden, maar dat was nog knus in mijn geboortedorp, op de schouders van mijn lieve vader met een zalige zuurstok in mijn handen, ik ruik weer zijn brillantine in zijn krullende haren……..
 
het was knetterdruk op die kermis en mijn nichtje had zij geld? ik weet het niet meer, ik weet wel dat ik niks had en dat alles me pijn deed en dat we bijna dadelijk al weer terug moesten. kermis had vanaf die dag zijn glans verloren.
 
zilvertje. ( foto van zilvertje, achter dit gebouw lag de burcht met de kermis )