sail 2005
soms heb ik een intens verlangen naar de zomer van 2005, mijn wereld was net weer geheeld en alles was stabiel, ik had die zomer met zeer goed gevolg een studie afgerond, een studie die ik deed naast het moederschap en mijn baan, die ik deed als alleenstaand ouder. de hartjes hebben nooit geklaagd, zelfs in hun kleuterschoolvakantie moest ik hen lastig vallen, want de collegedagen waren te doen, nooit hoefde ik eerder dan negen uur te beginnen, maar de stages lagen anders, ik liep o.a. stage in een ziekenhuis, bij de afdeling opleidingen, maar om het werk van een hedendaagse a-verpleegkundige goed in beeld te krijgen moest ik ook om zeven uur op de afdeling zijn, dan moest ik observeren, dan moest ik een dag in uniform meelopen en kijken, naar alle functieafdelingen om onderzoeken bij te wonen en om te werken aan een flinke opdracht. ook liep ik stage op een roc en na heel wat oefenen met de camera om te zien wat ik fout en goed deed, nam ik daar de lessen over van s, docent verpleegkunde, ik deed de hele voorbereiding en als het allemaal voor je studie is, dan is dat niet mis, in die tijd heb ik een heel boekwerk opgebouwd met de lessen die ik gaf, de materialen die ik ontwikkelde, de nabesprekingen en nog veel meer.
die arme hartjes liepen soms al om vier uur met mij over straat, dan had ik ze over hun pyjama dik aangekleed, jas er over en hup de deur uit, het dorp sliep nog diep, dan stopte ik ze bij een oppas in een bedje, knuffeltje toe en dan hollen naar de eerste trein. soms was ik doodziek, ik moest inentingen krijgen omdat ik werkte in een opvanghuis en mijn oude inentingen waren niet meer geldig, het liep me als ik niet oppaste dun langs de benen, dus ik kocht een pak flinke maat luiers en zo werkte ik, gaf ik les en liep ik stage met vaak een luier om en ik hoopte maar dat niemand het zou ruiken, of het kraken zou horen.
soms was ik zo moe, want de opdrachten hielden nooit op en we moesten erg veel lezen en voor mij was alles nieuw, want ik was een poosje uit de verpleging geweest en er was zoveel veranderd, maar ik dacht als ik een keer mis, dan is alles verloren, dus ik zette door, ook als ik van vermoeidheid niet alles af had, ook als ik een overhoring had en het bleef maar niet in mijn hoofd hangen, ook niet toen ik mijn eerste les moest geven en kijk daar begon hoop te gloren, want waar ik altijd zo een moeite had om de klas bij te benen en ik met een open mond van verbazing luisterde naar de kennis en kunde van de anderen, ging het lesgeven mij heel gemakkelijk af, ik had totaal geen zenuwen en ik genoot van de wisselwerking.
het in het echt lesgeven viel voor sommige al helemaal niet mee, het proef lesgeven voor eigen studenten was hen al niet goed gelukt en al spoedig stopten mensen met de opleiding die ik eerst zo had benijd. op het roc voelde ik mij als een vis in het water en de lessen geven vond ik zalig en ik genoot wat ik er van leerde en ik genoot van al die jonge mensen die zo gretig aan mijn lippen hingen, ik vond het een openbaring. het mooiste geschenk kreeg ik van een docent die mij veelvuldig van feedback voorzag en mij vertelde dat ik die gelukkige was die met het krijtje achter het oor was geboren, ik genoot en schoot in de lach.
de hemel was voor me open gegaan en ik dacht, nu is alles goed, ik kan in de toekomst altijd op een leuke manier mijn brood verdienen, ik heb het fijn met mijn hartjes en ik hoef nooit meer zorgen te hebben om de nukken van een man die niet bij me past, hoera, het is me gelukt!
dus die zomer was zalig, op mijn vrije dag, genoot ik van de prachtige schepen, ik zat in het hoge rad, ik luisterde mooie muziek en ik was nog verliefd ook, wat wenst een mens nog meer? het ij was een water van stille belofte en ik genoot met volle teugen.
maar dat nog voor de aanvang van de herfst mijn leven zo een andere wending zou nemen had ik nooit kunnen vermoedden, was bijna gekmakend, het was het moment dat ik mijn jeugd en onbezorgdheid en vertrouwen kwijt raakte, de wereld is prachtig, maar de omstandigheden soms zo gruwelijk.
zilvertje.
foto van zilvertje: sail 2005
OBA
-
Meest recente berichten
Archief
Meta
http://twitter.com/#!/zomaarvanzilver
- RT @ZaanseDichters: Aanstaande vrijdag! dichtbij.nl/zaanstreek/uit…http://twitter.com/#!/zomaarvanzilver 11 hours ago
-
Je ogen uit kijken
Deze slideshow heeft JavaScript nodig.
Kalender
Kijkkast.
Top berichten & Pagina’s
Populairste koppelingen
Blog Stats
- 187,971 hits
-
Goed verteld Zilver, je wereld kan ineens in duigen vallen. Ook als je denk dat je alles goed voor elkaar hebt. geniet dus als het goed gaat.
Tja, het gaat niet altijd zoals je plant…..
Antoinette, ja, zo gaat dat, meestal komt er storm na storm, dus genieten in de ruistige tijd is belangrijk, nou van Sail heb ik genoten, dus dat pakt niemand meer van me af, ik heb al vanaf 1980 iets met sail en dat houdt verband met mijn oudste zoon en mijn vader, ohhhhh er is nog zoveel te vertellen.
Ate, ja, zo is dat en nu heb ik weer goede verbinding en mijn mailprofiel werkt ook weer.
soms is het al knokken om een béétje onbezorgdheid en vertrouwen te blijven houden…
maar een gloednieuwe (internet)verbinding heb je maar mooi, toch ? :-).
Maria, ja, die nieuwe verbinding heb ik, ik was het helemaal zat met die KPN, ik had eerst Planet, die was super, maar die werd opgegeten door de KPN, nou wat een dieven.
Ongelooflijk eigenlijk. Waarom waarom waarom.
Toch ga ik ervan uit dat alles een reden heeft, dat het niet voor niks is. En dat je ondanks het feit dat je vaak niet achter die reden komt, het althans voor mij een hele geruststelling is dat ik geloof dat het zo moest zijn.
Nou moet ik erbij zeggen dat ik niet van die erge dingen heb meegmaakt als jij en dat ik in zekere zin dus makkelijk praten heb.
Maar misschien vindt jij bovenstaande ook wel net zo, ik heb tenminste niet de indruk dat je niet een hele mooie eigen weg gaat en dat zelf niet weet.
Gelukkig maar Rene, dat je leven over een licht glooiend pad verloopt. Over je opmerking, ik denk dat de kwalitieit van ons leven wordt bepaald, door niet wat we meemaken, maar hoe we er mee omgaan, al zijn er natuurlijk altijd uitzonderingen die de regel bevestigen, want als ik bv kijk naar erg zieke kinderen en mensen dan denk ik, hoe je het ook oppakt, het is een ramp en vaak met een spoedig einde, of met een gruwelijk leven, zo zwaar. Dank voor je reactie en en fijne zondag!
Het is heel belangrijk juist het vertrouwen te houden als het hard misgaat. We kunnen het niet sturen; het leven gaat op en af en vertrouwen in jezelf en dat het weer goed komt is dan wezenlijk.
K, ja, dat zijn wijze woorden, maar als iets heel ergs is gebeurd, dat trilt dat allemaal even en vallen de voegen uit alles wat was opgebouwd.
Jammer he, weekend weer om, doeggggggggggggg xxxxxxxxxxx
Tof dat je weer on-line bent. En achterom kijken, (doe het zelf ook) beter is vooruit zien, wat geweesd is, is …..
Mooie boot op de foto, die witte 3 master. Daarmee op vakantie naar een warm land, hmmmm.
Gus, ik zet af en toe iets op mijn weblog in delen wat ik aan het schrijven ben, het heet Zand schuren en ik ben al heel ver en ik geniet er van en weet je ook al is het allemaal nog zo zwaar ( geweest ) ik ben en blijf een blij vogeltje.
Ja, mooi he, ik ga dan ook mee, als jij dan kookt en muziek maakt, dan zing ik en doe de afwas, doegggggggggggg. xxx
Toen kende ik je nog niet, Zilvertje maar ik weet inmiddels wel heel veel van jou.
Dat moment in je leven bij Sail toen, droeg zoveel hoop en je dacht: de wereld ligt verder voor me open.
Varend over de zeeën des levens verder… Dat heb je ook gedaan afgelopen jaren, maar wat een tocht was en is het af en toe hè? Maar elke keer strijk je weer de zeilen en ga je weer. Je weet dat ik vind dat je dat goed doet. Echt, alle respect hoor. Ik wens je de wind in de zeilen, en OT: zou je me je nieuwe mailadres willen zenden?
Lieve groet, Coby
Soms denk ik dat je juist die dingen mee maakt
omdat je ze aan kan…
En of dat daar een Levens-filosofie aan vast
of achter zit , ’t zal wel.. Maar dit is mijn
Primaire gevoel,,,subjectieve gevoel..
Om duidelijker te zijn..: een vrouw baart
de Kinderen.
En heeft blijkbaar een Pijngrens, waar
mànnen, ook machomannen
Mietjes bij zijn,,
En zo is het Leven..en kijk mevrouw
U heeft het wel doorstaan..
En af en toe onder Zeil gaan bij Sail a way
In ytour Dreams is ook nooit weg
En wederom hou ik mijn Handen thuis
als U Under Sail gaat………………………………
Groet à Voús Joshua
Coby, dank je wel, voor je lieve reactie! xxxxxxxxx Zag het nog net voor het slapen gaan.
Dag lieve man die weet wat er aan mijn sleutels hangt, u tovert weer een lach op mijn gezicht.
Graag gedaan U bent het Waard
Groet .. van..
Ja zilver, het gaat er inderdaad ook volgens mij om hoe je met de dingen omgaat. Maar toch is het zonder ernstige schokken misschien makkelijker, maar dat is dan ook niet voor niets denk ik dan. Voor als je er in gelooft: ik heb in mijn vorige leven wel iets verschrikkelijks meegemaakt en denk dat dit leven een soort heling is daarvan ( heb ik ooit een blog over gemaakt toen ik dat eindelijk durfde)
Ha Zilvertje,
De schepen zijn ook prachtig om te zien, alleen nu moet je naar het noorden van het land. oma
Het is maar goed dat we het onheil niet aan zien komen, Zilver, want anders was het geen doen en was jij er waarschijnlijk aan onderdoor gegaan. Gelukkig, dankzij jouw onverwoestbare levenslust ben je er nog en hoe! (Zelfs met een gloednieuwe verbinding.)
Ik wens je alle geluk van de wereld toe want als iémand het verdient, ben jij het wel.
Liefs,
Cees
Weer een indringend verhaal over de woeste baren des levens. Soms zo glad als een spiegel, soms met het schuim op de golven. Golfbewegingen.
En altijd komt ergens weer de zon er door. Dat geloof houdt ons op de been!
lief Zilvermeisje
alleen een dikke X, verder even stil
Prachtig verteld, Zilver
het is mooi en het is erg
bij mij viel de aarde weg
in 1985
nu bibber ik al jaren tussen hemel
en aarde
met gelukkig ook mooie dingen
en dan weer blèh en al die
gevoelens…….
mooi geschreven dit……..
liefs Annet
Mooi beschreven ! Uit je antwoorden op de reacties begrijp ik dat je het filosofisch opvat. Gelukkig maar, van tegenslag kun je lelijk uit het lood raken…
Stripman, zeker weten, maar door lang oefenen in het leven, lukt het me steeds beter dingen op te vangen en weer verder te gaan en ik heb nooit de moed verloren, ook al soms tijdelijk wel even, maar dan na een traantje en een momentje van bezinning op een stil plekje in de keuken, herpakte ik me weer.
Als dat je lukt is het mooi…! Vooral zo doorgaan, dus…;o)