Lieve Papa,
Het wordt weer frisser en de avond is een stuk langer geworden. Waar ik voorheen de kinderen maande toch vooral voor het donker thuis te komen, kan ik het nu niet meer van ze verlangen, ze worden ouder en de duisternis valt niet meer gelijk met hun behoeften…. Wat was dat anders jaren geleden, in pyjama keken ze geknipt en geschoren Sesamstraat en dan hup, het warme nestje in, dan las ik voor uit Puk en de Petteflet, Otje of uit andere juweeltjes waar ik net zo hard van mee genoot.
Je zou ze nu eens moeten zien papa, je zou veel van je eigen kinderen in ze herkennen, maar ook veel zien van de Spaanse tak, je zou eindeloos genieten van het spelletje met ze doen en Emilio hoefde jou niet te leren schaken. Met een engelengeduld brengt hij mij week voor week verder in die wereld van paardensprongen, lopers en een l-loopje. Mijn gedachten zijn er vaak niet bij, dus bij elke nieuw spel, moet ik zelf van hem opzetten en dan graaf ik in mijn gedachten, eerst het kasteel, aan elke kant een stuk, dan de paarden want die ruiken en die moeten snel naar buiten kunnen, dan de lopers, want die lopen voor de koning en de koningin, niet vergeten, de koningin staat op haar eigen kleur en dan de pionnen. “Mam! Het is geen kasteel, het zijn de torens!”
Pap, Geroma’s vader is overleden, regelmatig zag ik foto’s van hem op haar blog, een ontroerend verhaal, een lieve man, dan mijmer ik zo in de avond dat jullie elkaar tegenkomen en over het hemelmuurtje met elkaar staan te praten, over Geroma’s mooie stem en die keer dat ik in mijn zwarte jurk bij de kerk stond, smachtend de klanken van Geroma’s stem stond op te vangen, maar niet naar binnen kon omdat ik griep had en zo moest hoesten en zodra de voorstelling over was, de hoest zakte……..
Pap, ik mis je en ik zou je zo veel willen vertellen en willen vragen, in oktober is het al weer tien jaar geleden dat ik je in mijn armen hield, nog wel lekker warm, maar al zo dood en ………versleten, man wat houd ik van je……..
Zilvertje. ( op de oude pc van Blancie begin ik vorderingen te maken, maar kan niet meer bij mijn planetpost, dat u het maar weet )
Foto: van Zilvertje, de Zaan.
Het straatje van Zilvertje. 
hoi, zilver, je kan ze niet meer binnen houden het gaat hard, heel hard. best wel jammer .
is hier niet anders.
en je papa moet een hele lieve man geweest zijn. .je schrijft zo lief over hem.
fijne avond.
Mooi Zilvertje.
Mooi en ontroerend blog.
Door mijn leeftijd en de jonge leeftijd van mijn dochter zie ik ik in dit soort blogs mezelf vaak als overleden papa en dan is vaderliefe zoals door jou zo mooi beschreven extra confronterend.
Ach Zilvertje, je schrijft zo puur uit jezelf, ik wilde je dat even laten weten.
Wat er is
en was
is pas
toekomst
als je het
niet kunt
vergeten
maar wel
loslaten
Maar blijf
met Moed
in de
Toekomst
Praten……
We houden
van je………
Dat moet je
even weten
Liefs van….
Zilvertje, komt het nog goed met je computer? Of met je mail? Ik had je zo’n leuke mail gestuurd. Lees je die ooit nog? Of zit dat er niet in?++++++Flip
Jouw vader is nog zo dicht bij je. Opmerkelijk, na tien jaren nog zo aanwezig. Mooie brief Zilver.
Ze blijven bij je, Zilver, en naarmate je ouder wordt steeds dichter.
Toen je klein was, kon en wilde je je geen voorstelling maken dat ze er niet meer zouden zijn en nu je ze hebt moeten loslaten herinner je je die zachte pijn weer.
Sterkte.
Ceesgegroetje
Mooi en ontroerend
Mooi geschreven Zilver. Het raakt me.
Ha Zilvertje,
Wat lief verteld, je gesprekje over de hemelmuur, zo is het ook. oma
Ik heb je te lang gemist. Dat komt door mijn vakantie en mijn reis naar Oz en NZ, waar ik nu ben en over schrijf. Toevallig, die mooie brief aan je vader. Ik heb er ook eens een aan de mijne geschreven, op 16 september, want dat is de dag waarop hij is geboren. In 1916.
Groet, O uit NZ.
Lieve Zilvertje,
Zie ik opeens dit mooie, ontroerende uit het hart geschreven verhaaltje van je over je vader……
en ook een beetje over de mijne.
Dat raakt me enorm.
Je bent een lieve schat!
xxx geroma