mijn jongen met het blinde oog.
ze riepen hem na: je hebt het oog van de duivel, je hebt het derde oog!
hij was daar best verdrietig om, zijn een oog blindheid was een medische misser, ja, dat kan gebeuren, als de bakker een brood laat vallen, dan legt hij het weg ( een schone bakker ) een vloer is altijd vies. vaak vroeg ik me af, hoe kunnen kinderen van amper vier hem naroepen dat hij het derde oog heeft? dat moet van grote mensen komen, ik had voorheen de mensheid slimmer ingeschat…..
hij mocht nooit meespelen en op een dag was hij ook anders en werd zijn derde oog geactiveerd, dit gaf hem erg veel angsten en deze angsten probeerde hij de baas te blijven door zelf enge dingen te doen, dan had hij de macht.
soms waren de beelden die hij zag en de dingen die hij hoorde zo heftig, dat hij zich zelf opsloot in zijn speelgoedkast en alle planken vol met speelgoed over zich zelf trok, als een deken van wanhoop, een slotenmaker moest komen om hem te bevrijden.
soms roep ik weer naar die slotenmaker, waar ben je kom ons helpen! soms zoek ik weer naar waar het begon, de eerste maanden van de zwangerschap waren wij erg ziek en op weg naar mijn werk viel ik zo van mijn fiets af en moest toen rustiger aan doen en al die negen maanden gingen wij vaak door het oog van de naald, de natuur gaf het al aan……
jouw leven is een hel en ik kan je niet helpen en als je dan na maanden boven water komt en me opbelt, praten we en praten we en aan een zin houd ik me vast: mam ik ben gelukkig.
dat hoop ik dan maar, want het is een lieve jongen.
zilvertje. ( mijn oudste zoon ( 28 jaar ) is psychiatrisch patiënt en verslaafd, maar vindt zelf van niet.
-
Meest recente berichten
Archief
Meta
Kalender
-
Voeg je bij 1.146 andere abonnees
Kijkkast.
Top berichten & Pagina’s
Populairste koppelingen
Blog Stats
- 311.374 hits
-
Het straatje van Zilvertje. 
O, Zilvertje. Wat een eerlijk en open verhaal. Ik krijg het er koud van. Wat een knappe zoon! Hij lijkt me zo lief en dat is hij dus ook. Ja, als hij gelukkig is, heeft een moeder rust. Mijn eigen moeder heeft het met mij heel zwaar gehad, omdat ik ongelukkig was. Ik bewonder je.
Wat een lieve reactie Flip, dank je wel, hij wordt spoedig 29 kan erg mooi schrijven, zo een creatieve geest, maar zo ziek, ik kan er boeken vol van schrijven, ik heb zo weinig tijd voor hem omdat ik ook die kleintjes heb en geen auto, als de kleintjes groot zijn hoop ik meer voor hem te kunnen betekenen en nu schiet ik vol.
Nog dit. Wat zie je er prachtig uit. De man die jou treft, mag ik zijn handjes klappen. (nog even nav je vorige verhaal over de getrouwde man)
Het klinkt in elk geval eerlijk dat: ik ben gelukkig. De condities en levenswijze van een ander kunnen we niet beoordelen. En hopelijk weet hij zelf wat het beste voor hem is.
Rico ziet ook minder. Niet aan de linkerhelft van beide ogen; mogelijk blijvend.
Ter bemoediging: Als ik aan iemand met liefde terugdenk, is het mijn moeder. We praatten en praatten als ik weer eens was weggelopen en midden in de nacht aankwam. We praatten en praatten. En dan ineens was ik weer weg. En dat mijn moeder met me praatte, ben ik nooit vergeten en zal jouw zoon zich ook altijd blijven herinneren. Mijn moeder stond altijd achter me en dat hoor ik ook bij jou en je zoon.
Je bent een top wijf. Vergeet dat alsjeblieft nooit.
hoi zilver, erg indrukwekkend verhaal, als ik je zo samen op de foto ziet staan,zie ik een trotse moeder met een knappe zoon. en ik geloof je gelijk hij heeft een lieve uitrstraling. vind het knap van je hoe je het allemaal doet, lieve groet.rob.
Ach wat zeg je dat lief, maar deze foto is van einde 2005, juist in deze jaren is mijn gezin iets heel erg overkomen en op de nieuwe foto’s zie je het grijs door mijn haren en de lijnen van verdriet maar ik heb wel denk ik een mooi hart en dat probeer ik altijd zo te houden, ik denk dat dit nooit grijs wordt of afgetakeld.
Had zo de behoefde vandaag mijn zoon op het weblog te zetten, ik schreef dit al eerder, hij zit in Haarlem, op de psychiatrische afdeling van de gevangenis, hij is voor het eerst gewelddadig geweest zo erg, ik weet niet hoe ik dat in hem moet stoppen, ja, meer tijd in hem steken, ik wou dat ik de koningin was, dan ging ik elke dag bij hem op visite. Welterusten, ik moet morgen erg vroeg op, naar brood op de plank! :^)
Had zo de behoefde vandaag mijn zoon op het weblog te zetten..
Mooi warm en aandoenlijk zilver, je bent veel sterker dan ik al dacht.
Ik voelde die behoefte naar mijn vader toe vandaar een stukje over hem op mijn log vandaag. De warmte die ik mis met hem krijg ik dan misschien op een andere manier weer terug door het te delen. Dat ik nu kan delen is als een kostbaar geschenk en ben ik erg blij mee. Het vervult mijn verlangen om alleen maar lief te mogen zijn. Zie die dierbaarheid ook in jou stukjes Zilver… zoals Roberto K het al benoemde in een andere reactie "met een gouden randje".
Haarlem is ook geen beste plek Zilver.
Rico heeft daar alles door zijn cel gegooid: TV, koelkast en het ruitje kapot geslagen.
Maar een psychiater wilde hij niks mee van doen hebben. Hij heeft daar 2 weken in de isoleercel gezeten.
En wij wisten dat pas later.
Kinderen zijn wreed. Nee, jouw hart wordt nooit grijs, dat viel me al eerder op.
Kinderen kunnen ook zo lief zijn. Ze zitten diep in je hart, wat ze ook doen, je krijgt ze er niet uit. Je weet Zilver ik ben zonder vader grootgebracht en mijn moeder zag ik maar weinig. Toch ben ik goed terrecht gekomen. Dus zonder hun is het ook gelukt. Hij kan jouw héél erg dankbaar zijn.
deo
Zilver, sterkte en behoud je optimisme.
Zoals altijd als je over je zoon schrijft: een kus op je moederhart…
Lieve groet, Coby
Het is een mooie jongen!
Ik wist het wel maar toch als ik lees hoe hard andere kinderen kunnen zijn blijf ik me verbazen.
Lieve Zilver, je helpt hem enorm door er te zijn en dat doeje prachtig. Helaas neemt dat de onmacht niet weg die je als moeder voelt want liefst zou je niet willen helpen maar het willen oplossen. Mooie Zilver, hou vol en een dikke zoen.
Wat een mooie jongen en hij ziet er lief uit. Wat een ondragelijke onmacht, je kunt zijn leven niet voor hem leven. Hij moet het zelf doen, je kunt er alleen maar voor hem zijn, wanneer hij je zoekt. Heel zwaar.
Jouw levenspad is niet geplaveid met rozen…
en toch ga je door, je moet wel…
De kleine mooie dingen zitten tussen al het andere
en ook daar schrijf je over,
openhartig
Met bewondering voor jouw doorzettingsvermogen,
kracht en zoveel liefde, ondanks alles.
Mooie foto van jullie samen.
Lieve Zilver, wat een prachtige foto
en ontroerende woorden!
Alle goeds voor jullie beiden!
liefdevol stukje Zilver
Ik hoop spoedig te antwoorden maar moet nu eerst zorgen, ik heb een zieke thuis en ben zelf erg moe van mijn werk thuis gekomen, in elk geval allemaal alvast bedankt voor de lieve reacties.
och Zilver toch. zo’n mooie dag en dan zo’n verdriet. ik leef met je mee.
Zilver hoef niet. Sla het gewoon even over. Kan géén kwaad.
á deo
zo eerlijk en ontroerend en, helaas zo herkenbaar……………
machteloos…
x
Mooi en lief
zilver, wat een persoonlijk bericht , heel liefdevol en met toewijding!
groet! koen
warm en koud krijg ik het.
ik hoop maar dat hij nog lanfg af en toe blijft bellen met de boodschap mam ik ben gelukkig, en dat je af en toe je armen om hem heen kan slaan.
Zilver; "Misschien moet ik ze wel ‘liefdevol loslaten’….. want ik heb ook een eigen leven..".
Citaat van m’n eerste echtgenote die twee junkies had uit een eerder huwelijk………
de andere kant van de medaiile.
De zoon van mijn buurman was verslaafd. let wel… was. hij heeft drie keer mijn autoradio met ingeslagen ruit gejat, mijn HD-reiniger, racefiets, ingebroken in een boot die voor de deur lag, stond huilend voor de deur met zijn dode poes in zijn armen. Zelf gedood, maar hij wist het niet meer.
De volgende dag stond hij voor de deur of ik ‘m een 10-tientje kon lenen, want hij moest naar zijn moeder in vlaardingen.
Op de vraag waar zijn poes was gebleven, wees hij op de ringvaart.
Zijn, gescheiden, vader hield hem de hand boven het hoofd. Zijn ex heeft de jongen van een flat in vlaardingen naar beneden gekieperd.
Dat was haar therapie voor de diagnose ‘onbehandelbaar’.
Ik heb respekt voor je, maar zorg alleerst heel, heel goed voor jezelf.
Ondanks de soms verdrietige inhoud hoor ik ook heel veel kracht in je verhaal…
Wat ben je toch een moedige moeder, Zilvertje!
Wat een bijzonder verhaal.
Wie zijn wij om te zeggen wat gelukkig zijn is!
gr eva
ja deze foto vond ik de eerste keer ook al zo ontroerend. Dat van dat derde oog…wat kunnen kinderen toch ongeloofelijk wreed zijn. Moedige, dappere moeder ben je zilver!