Dan sluit hij heel zachtjes de deur
muur van glas en steen
Dat hij haar hier moet laten
Voelt kil en intens gemeen
Jarenlang deelden ze lief en leed
Zijn eerste meisje, een vrouw uit een stuk
Samen kindertjes gekregen
Een leven lang geluk
Ze begon zomaar te vergeten
woorden pasten niet meer bij de spullen
Ze verdwaalde op weg na haar werk
Werd grof in de mond en kreeg grijze krullen
Steeds meer moest hij op haar letten
Ze werd bijna als een kind
knoeide op haar mooie kleding
Liet zomaar een boer of een wind.
Gillen deed ze en ijsberen in de keuken
Maar soms ook weer zo echt zijn vrouw
Hij kon niet meer alleen voor haar zorgen
Hij is nu elke dag in rouw.
Zilvertje. ( foto van Zilvertje )
Het straatje van Zilvertje. 
Je weet het mooi en goed te verwoorden Zilver.
mooi geschreven zilver, kan er zo een traantje van krijgen, zo echt.
lieve groet, rob.
Mooi en herkenbaar. Helaas.
Prachtig gedicht, Zilvertje. Ontroerend.
Dank je Antoinette, zat vandaag te denken aan iets wat me zo had geraakt en toen kwam dit er uit
Rob, dank je wel, ik kan er een boek over schrijven.
Burro, wie het kent, herkent het verdriet.
Flip, dank je wel! xxx
Ja, zo gaat het vaak in dit soort omstandigheden en bij deze ziekte….
Lieve groet, Coby
Dat was ik dus…
Zilver een goud versje met een hele mooie rode foto.
Deo
He, Coby, ik krijg vandaag de man van de vloer, na de storm, dus ik ben een dagje thuis, zalig!
Roberto, dank je wel, ja, die mooie lucht hing enige jaren geleden zomaar boven ons huis, mooi he, ik heb hem nu niet meer in het groot, ik vond hem groot zo mooi, ik had er gewoon een poster van moeten laten maken, maar door de eeuwige drukte is dat vergeten. Fijne dag!
Dag lieve Zilver,
heb je mijn ouders gekend?
Dit is helemaal hun verhaal…
Hoewel, nee… toch niet helemaal.
Het was mijn vader, die Alzheimer kreeg en die winden en boeren…
Ach, alles gaat voorbij. Oude mensen ook.
Jammer, he…
Dagdag! Groet van Afi
Afi, het is zo intens verdrietig om het mee te maken, jij weet er dus alles van, de strijd ook die de echtgenoten en kinderen hebben om het uit handen te geven, die schuldgevoelens, het leven is vaak zo oneerlijk, daarom begrijp ik vaak niet waarom sommige mensen het elkaar zo moeilijk maken, we moeten veel meer genieten, genieten als het nog kan. Dikke kus en wens je een mooie dag, al begint hij nu door mijn bijdrage beladen voor jou.
Het leven in een notendop opgeborreld uit het luchtledige.
Het leven is niet oneerlijk, iedereen krijgt wat ie verdient.
Het leven is genieten, ook in al je frustraties maar alleen als je ze omdraait.
Dan is elke dag, een mooie dag.
Nou hier moet ik even over nadenken, als ik dan denk aan mijn oudste zoon, die heel erg ziek is en nooit meer beter wordt, dan denk ik, dit heeft hij niet verdiend, want het is zo een lieve jongen, had nog niks kwaads gedaan in zijn leven en dan op 12 jarige leeftijd ziek worden, waar hij heel oud mee kan worden, maar zo ongelukkig is, meer in isoleercellen zit dan op het grasveld, dan denk ik, dit bedoel je vast niet.
Deze vergankelijkheid ieders vergankelijkheid….
Er zit soms schoonheid in aftakeling, misschien
wel meer dan we zien of denken……
Mooi Ziver
Liefs van Annet (op weg naar de tandarts) 😦
Ohhhhhhhhh, sterkte, als hij je pijn doet, dan kom ik hem/haar een klap op zijn bek geven :^)xx
Poeh, heavy.
Weet niet goed hoe op te reageren joh.
X
Gus, dat kan ik best begrijpen, het is ook een lastig onderwerp, zo moeilijk voor familie en vrienden, loodzwaar.
En dat kan allemaal zomaar gebeuren in het onvoorspelbare leven…
intens triest