Nu even iets anders….( slaapbank )

 
Het is telkens weer een openbaring om te ontdekken hoe slim kinderen kunnen zijn, hoe behulpzaam, hoe trouw, daar kan ik als mama nog veel van leren.

We hadden een bedbank besteld, want de vorige was na een jaar al stuk, natuurlijk ook een beetje eigen schuld dikke bult, want we lagen er vaak met zijn alle op en hij was helemaal van een zilverachtig materiaal dus berensterk, dacht ik, we hielden er zelfs gymwedstrijden op, tot hij op een dag krak zei en pas op dat moment zag ik dat het hele bed, met ons er op steunde op vier schroeven, nou dat bedenk je toch niet, ik zag de hele bedden en banken wereld met ander ogen, ja, het materiaal kan sterk zijn, maar het steunt op louter vier punten.

Het bed werd gerepareerd, maar toch het was en bleef een zwakke plek en langzamerhand meden we het bankbedje en het werd een sta in de weg.

Op Internet typte ik slaapbank in en ik vond een prachtig bedbankje bij een postorder bedrijf, de kleur stond me aan en ook de afmetingen, want ja, we wonen klein in een huisje van 1913. Het bankje werd besteld, ook had ik nog telefonisch contact met de dame van de klantenvragen en ja, het werd binnen op de plaats bezorgd en uitgepakt en het papier ( karton ) zou worden meegenomen. ( niet dus ) je tekent terwijl je niet weet wat er in het pakje zit. Die bezorgers lijken wel muizen, zo snel als ze wegschieten na de aflevering.

De mannen waren de deur uit en die Blancie was al heel braaf begonnen met het karton open te maken en de tekening te zoeken, ik zag het dadelijk, de kleur klopte niet, muisgrijs in plaats van crème, bah, maar ja, ik had er een hele dag voor vrij genomen en terugsturen zou weer een dag vrij nemen kosten, plus een nieuwe dag wachten, drie dagen voor een bankje.

Er was geen schroefje te bekennen en die hadden we wel nodig, kijk en daar kwam Suikerhartje twee in actie, die keek wat aan de onderkant een toonde met een gloriegezicht een rits en voila daar zat een zakje met schroeven en een draaiding in.

Maar hoe zet je nou armleuningen aan een bank, ik zat te passen en te zoeken en ik zag vier oogjes ontdeugend kijken….. kom maar mama, zei Blancie zacht, ik doe het wel even en wederom zat het geheim aan de onderkant, met uiterste precisie en de tong uit haar mondje werden de schroeven op de plaats geprikt zodat ik ze kon vastzetten.

Niet veel later stond de bank het grote Suikerhartje kon maar even mee doen, hij moest naar voetbal trainen maar na zijn training keek hij zeer verheugd dat het met gemeenschappelijk inspanning toch was gelukt.

De vorm, op het plaatje zo enig, is in het echt niet mooi, het past gewoon niet bij de andere spullen, is gewoon een maat te klein, er stond ook China op de doos, de kleur, foei lelijk, maar we hebben hem weggemoffeld en met een dekbed er op ziet niemand de miskoop, maar handig is hij wel, net als de Suikerhartje.

Zilvertje.