wat hebben de genocide in rwanda en de psychiatrie in jaren vijftig van de vorige eeuw met elkaar gemeen? ongelofelijke gruwelijkheid?
de genomineerde van de ako literatuurprijs 2008 waren:
- § Machiel Bosman – Elisabeth de Flines (Athenaeum-Polak & Van Gennep)
- § Tomas Lieske – Dünya (Querido)
- § Doeschka Meijsing – Over de liefde (Querido)
- § Bianca Stigter – De ontsproten Picasso (Contact)
- § Chris de Stoop – Het complot van België (De Bezige Bij)
- § Leon de Winter – Het recht op terugkeer (De Bezige Bij )
Als jaren volg ik het nog maar zeer, zeer zijdelings, maar het boek van Chris de Stoop trok mijn aandacht, die avond ging ik Paul en Witteman kijken, iets wat ik meestal oversla omdat ik dan al moet inslapen voor de volgende dag, maar Frederique Spigt kwam zingen en dat wilde ik zien, te laat schakelde ik in en zag nog een stukje van het interview van Chris de Stoop, ik hoorde hem vertellen van zijn Nokel Andre, een lieve jongen die opgenomen werd en door de behandelingen eindigde als een zombie.
De volgende dag stond ik al voor negen uur op de stoep van de boekhandel, maar helaas, het boek was er niet, maar werd besteld, ik vond het wel vreemd, een genomineerd boek niet op voorraad, maar oké, mogelijk leest Nederland minder.
Al treinend door Nederland las ik het uit ( het is een dun boekje 202 pagina’s ) maar echt tevreden was ik niet, de stukken over Nokel Andre lieten mijn gruwelen en de vergelijking met de psychiatrie van nu is ver te zoeken, maar toch ook weer niet…..denk maar aan het SPDC-Oost in Amsterdam waar in september een man gestikt is in de isoleercel in een stukje brood. Er is nu medicatie, maar of je daar nu blij mee moet zijn? Soms denk ik wel eens dat de lobby van de farmacie beter is dan het medicijn zelf. De overvolle zalen zijn nu wel weg, de psychiatrische patiënt woont nu meer in de stad en niet meer afgezonderd in een klooster of ziekenhuis ver van de bewoonde wereld, maar bijna altijd aan een spoorlijn. Maar of dit nu voor iedereen een verbetering is?
Het boek, een juweeltje en een teleurstelling, om Nina H, heb ik vreselijk gelachen, maar de lach, sloeg soms ook over in een herkenning van leed dat ik veel gezien heb bij de psychiatrische patiënt en hoe de wereld daar op reageert, haar grenzeloze achterdocht, haar bijhouden en bewaren van dingen en spullen, haar uitspraken, smullen en gruwelen.
De achterdocht speelt een prominente rol. Maar ook de onmenselijkheid, eigen roem eerst, gaat vooral over de psychiatrie die iets bedenkt dat niet werkt maar verminkt. Je gat ergens indraaien en de gevolgen niet overzien en dan een brandend schip verlaten, de politiek.
De kwestie Rwanda laat mij inzien, dat ik nu niet meer begrijp hoe het zat met de Hutu’s en de Tutsi’s, terwijl ik in de jaren negentig wel dacht te begrijpen wie de goede en de slechte waren.
Wat mij zeer aangrijpt is het verhaal van Nokel en zijn ouders die op bezoek komen, ik zag de vader zitten, ik hoorde de moeder bijna ademhalen en ik liep met ze mee de weg naar het gesticht toe en wist dat ze zouden hopen hem beter aan te treffen dan de vorige keer, wachtend op het moment dat hij weer mee naar huis kon.
Het boek kent een aantal verhaallijnen, het boek valt voor mij op het verhaallijn van de genocide in Rwanda erg tegen, maar mogelijk komt dit door mijn gebrek aan kennis op dit gebied, dat wat ik in de jaren negentig nog wist, blijk ik vergeten te zijn en die kennis heb ik wel nodig om dit stuk van het boek beter te kunnen beoordelen, dus aan mij de taak, dit ooit weer bij te lezen en dan deze hoofdstukken wederom te lezen.
Het boek laat een ding heel duidelijk zien, het leven is gruwelijk….. maar we moeten er wat van zien te maken.
Chris de Stoop het complot van Belgie 2007 De bezige Bij.
Het boek van Chris de Stoop heeft niet gewonnen, ik hoop ooit nog te laten weten wat ik van de andere boeken vond. Doeschka Meijsing won de prijs die voor de 22 ste keer werd uitgereikt.
Zilvertje.
Het straatje van Zilvertje. 
Het was toch de Hutu’s en de Tutsi’s(andersom). De psychiatrie heeft nog een lange weg te gaan!
Hoe meer waarde wordt toegekend aan de pillenindustrie hoe verder we van de juiste weg afraken. Men kiest voor de patient emotioneel manipuleren in plaats van helen.
K, ja, ahahah ik ga het veranderen, hahaha!
Tweede opmerking, denk dat dit een gouden waarheid is.
Je legt hier nogal wat verbanden met elkaar zeg. 20 blogs op zijn minst waardig!
Maar de conclusie is duidelijk: er gebeuren veel te veel gruwelijke dingen in de wereld!
Aad, die verbanden zijn de lijnen in het boek, waarvan je eerst denkt, te erg, maar waarvan je na bezinken denkt, de werkelijkheid is gruwelijk, bv de psychiatrie, het was een ramp vroeger, maar is nu op veel plekken nog net zo gruwelijk.
Op gebied van psychiatrie zijn we het roerend met elkaar eens. Ben benieuwd hoe hij in zijn boek alles aan elkaar en bij elkaar krijgt.
Lieve groet, Coby
Goed dat je het voor ons gelezen hebt, Zilver…;o)
Met de psychiatrie heb ik een beetje ervaring, door familie en vrienden die opgenomen werden. Maar ik heb te weinig kennis om een gefundeerd oordeel te geven. Ik heb wel mijn twijfel over de pharmaceuten, maar dat komt vooral omdat die keihard geld slaan uit de ellende van patiënten.
Met genocide heb ik gelukkig geen ervaring, maar erg vind ik het wel…Reactie is geredigeerd
Coby, het is een bijzonder boek, maar de politiek maakt het moeilijk, maar het grijpt wel allemaal in elkaar, ik vertel gewoon niet de belangrijke zaken, dan geef je al zoveel weg, ik heb vandaag andere gelezen over het boek, dan vind ik het zonde dat ze zoveel vertellen, net als de uitslag horen van een voetbalwedstrijd die je nog gaat zien, welterusten, ik ga er snel in, moe, Blancie is ziek.
Stripman ja, genocide is zo erg, maar de psychiatrie vroeger en nu soms ook nog, brrrrrrrrrrrr, fijne avond.
Ha Zilvertje,
Soms wordt je voor gek versleten om dat je iets anders reageer dan andere.
Het blijft mensen werk, met vallen en opstaan.
Kun je wat meer informatie geven over je verhaal wat wordt voor gelezen, wil het heel graag mee beleven. oma
lees ik vandaag dat autisme en schizofrenie met flaporen en daardoor met het begin van de zwangerschap heeft te maken.
Voor mij heeft het met medemenselijkheid te maken.
Dat moorden in dat stuk van Afrika heeft toch met dat kleine zeldzame metaaltje te maken dat wij allemaal nodig hebben voor onze mobiel.
Maar goed ik zal zien of ik het boek ga lezen.
tot je volgende blog zilvertje
Zoals mijn opa altijd zei; het leven is een pijp kaneel
niks zo wijs qua boekbespreking als die van een gewone lezer – heb in elk geval zin gekregen om het boek zelf ook te lezen. Sowieso is Chris de Stoop al altijd sterk geweest in het aanklagen van de verschrikkelijkste dingen die mensen elkaar aan doen.