Met haar Dafje tufte ze door heel Nederland en ik heb haar bijna altijd lachend en vrolijk gezien en het komt door die malle smurfen dat ik nu bijna dagelijks aan haar denk. Tante Guus gaf gul al haar smurfen weg, die ze kreeg bij het tanken bij de BP-pomp.
Als ze nog geleefd had, was ze nu ruim in de tachtig geweest, ze was het oudste kind van mijn opa en oma, mijn moeder kwam er net onder en mijn moeder is eenentachtig, of een jaartje ouder, als ik zo de foto’s herinner, waren het allemaal prachtige meisjes die mijn opa en oma kregen het waren er vier, grote droomogen en zwarte haren…
Tante Guus, vond ik altijd zo bijzonder, ze reed auto en ik wist geen andere vrouw op te noemen die dit ook deed, ze werkte en had acht kinderen, ja, acht en geen man ….. Die man was er wel ooit geweest, maar toen ik op de wereld kwam was die man verdwenen, al was hij wel altijd aanwezig in de verhalen.
Tante Guus pelde garnalen om haar kinderen van brood te voorzien en als ik even bij tante Guus een koppie kwam doen, lag er vaak op de tafel een slagveld aan rommel wat niet meer aan de garnaal hing en een bak vol met kleine roze friemelbeestjes, als je goed je handen had gewassen mocht je meehelpen, ze leerde het je graag en proeven mocht ook, als je klaar was en ik vond het zalig.
Tante Guus had ook een tweeling, twee erg mooie jongens, het was haar derde bevalling geweest en ik vond deze neven op de Blue Diamonds lijken en vond ze net zo lief of nog liever en omdat al de grote kinderen van tante Guus al werkten, kreeg ik regelmatig geld om wat lekkers te kopen. Bij bakker Breed dicht bij de Wijngaardsgracht in Edam kreeg ik dan in ruil voor wat centen in een puntzak wat kleine snoepjes. Er zaten gekleurde dropstaafjes bij, daar mee kon je, je opmaken, blauw ging op de oogleden en rood ging op de mond. Maar wat ging dat plakken!
Tante Guus zag er altijd uit als een dame, mooie kleding en het haar altijd opgestoken. Tante Guus is overleden, is het een jaar geleden of langer? De zusjes kregen ruzie en het werd niet meer bijgelegd en ik heb geen banden meer met mijn familie die verder gaan dan uit het gezin waar ik uit kom en dan hoor je dingen te laat….
Ze ligt in het familiegraf van de familie de Wit bij mijn opa en oma en tijdens mijn volgende bezoek aan Edam ga ik naar dat winderige kerkhof en breng haar en opa en opa een bloemetje.
Foto: Broer van Zilvertje en Zilvertje 1959.
Uit: Het Zilveren pad (deel 1)
Het straatje van Zilvertje. 
Ik ken(de) tante Guus, het was een bijzondere vrouw ja. Jammer dat je het contact bent kwijt geraakt. Prachtige foto van jou en je broer. Moet je jezelf nou mooi zien zitten…
Lieve groet, Coby
vrouwen als tante Guus zijn onbetaalbaar. wat jammer dat er geen contact meer is tussen jou en haar kinderen
He, lieve Coby, ik heb net een korte mail naar je weg.
Vind het zo fijn dat we samen een verleden delen, dat we dingen weten van vroeger, dat heb ik nooit meer met iemand, maar wel met jou, daar ben ik gewoon blij sentimenteel onder.
Ja, leuk he die foto, ik heb bijna niks van vroeger, maar deze vond ik tijdens de laatste verhuizing in een boek bij mijn moeder en ben er zo blij mee, ik wist nooit hoe ik er uit zag als kind, ik was wel de dikste baby die mijn moeder kreeg, maar meer wist ik nooit, nu kan ik mezelf zien en ik denk dat ik nog steeds zo ben als op de foto, een meiske dat verbaasd de grote wereld in kijkt. Xxxx
Gala tijdens mijn bezoek aan Edam samen met Coby, heb ik gehoord over haar kinderen, ik ga ze gewoon deze zomer zoeken, ik heb het zo fijn gehad in die jaren, ik koester veel momenten…
Zilvertje, ik heb even gauw je teentjes en vingertjes geteld, prima in orde hoor. Mooi verhaal. Wij keken in 1970 vanuit onze etage aan de Vijverhofstraat in Rotterdam altijd hoe een Dafjesmevrouwtje er vijf minuten over deed om haar Dafje te parkeren. Echt waar.
Kees, wat grappig, als ze een dot had, had het Tante Guus kunnen zijn, al denk ik dat ze haar hand niet omdraaide om in te parkeren, maar soms had ze weer een ander model en heeft ze even moeten wennen…. grappig is dat he mensen kijken, zalig….Reactie is geredigeerd
Wat ben je een leuke baby geweest!En die broer trots glunderend ernaast, ha ha.
Mooie herinnering ook aan die markante tante van je!
Natuurlijk weer vergeten in te loggen Ggggrrrrrrrr
Maar voor de aanbeveling wel gedaan!
K, ja, wat grappig he, vind het zo leuk om mezelf terug te zien en mijn broer had ik ook nooit zo jong gezien en ik vind ons zo bruin, die stoel herken ik wel, met bolpoten, die vond ik zo mooi. Mijn tante was echt leuk!
Bruin? Ja, het is duidelijk geen foto die midden in de winter is gemaakt! Zal je vast al vaker lekker in het zonnetje hebben gelegen hier.
K, ik denk het…een gebakken baby!
Wat een lief kind.
He, W, ja, dat was ik, ben zo blij met deze foto… ik heb je mail gelezen en je hebt er eentje terug xxxx
Mooi gedeeld Zilvertje…
Die foto is schattig zeg !:)
ScrambleX, ja, die foto, zo lang geleden…
"..bij tante Guus een koppie kwam doen."
Mooie uitdrukking.. kende ik niet..
Mooi inkijkje Zilvertje.. aanbevolen.
Aad, dank je wel, ik denk dat het West-Fries is ( opa) maar weet het niet zeker, Edam/Volendam (oma) kent ook zijn eigen dialect, ben ik zelf Zaans opgevoed, dus veel invloeden in een kind.
Door mijn bezoek aan Edam met Coby en door de smurfen, denk ik veel aan haar, het was een bijzondere vrouw.
Wat een leuke foto Zilvertje en dan het mooie verhaal over een bijzondere tante. Dat maakt altijd indruk op je als je zo klein bent. Maar aan het eind van je verhaal schrijf je Uit: Het Zilveren pad (deel 1).
Heb je een boekje uitgegeven? Want dat heb ik dan gemist. Maar dat hoor ik dan wel.
he wat kan jij toch heerlijk vertellen.
Bep, nee, wel boekjes maar dan als werk, maar ik orden alles, het heeft al een naam… ik zet het weg bij de info, kan ik alle delen er in stoppen, want het wordt zo een warboel anders, ik heb nu bijna 900 dingenhier staan en ik moet nodig schoffelen. :^)
Dank je wel Anne, dat vind ik lief. xxx
Moet een prachtige vrouw geweest zijn! Modern ook, autorijden in die tijd. Als vrouw bedoel ik.
Wat een schat, die Tante Guus. Dus je weet hoe je garnalen moet pellen. Zo! Ik niet.
Ik had een tante Roelie en die leerde me taalgebruik, moderne woorden op een hele lieve, toch min of meer strenge manier.
En het vreemde, 2 zoons die elkaar niet meer willen zien.
Fred en Ad.
Ad woont in Spanje en Fred in Hilversum.
Maar als ze elkaar tegenkomen in Amsterdam lopen ze langs elkaar heen. Het zijn allebei Amsterdammers. En best wel OK.
Tja.
Mo, leuk he? Vind het ook leuk dat Coby haar kent, wat is de wereld toch klein….
Gus, ja, ik vind het leuk, het is niet moeilijk, als ze maar goed gekookt zijn en niet te lang, anders komen ze niet uit hun zwemzeepak, ik ben je koffie aan het uitproberen, gek he van Fred en Ad, ik hoop dat het nog goed komt, doeiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!Reactie is geredigeerd
Leuk hoor, ik ben gek op herinneringen. Voor een buitenstaander gaat het natuurlijk meestal nergens om, maar degeen die het meemaakte beschrijft details die het helemaal doen gaan leven. En zo leeft tante Guus door, dat is toch mooi hè?
Lieve ode aan je tante… 🙂
groet Bart
Margo, ja, geweldig dat het verhaal verteld wordt door velen, ik ben al heel wat mensen tegengekomen die haar hebben gekend en ik ben zo blij met Coby, Coby en ik zijn onlangs langs haar huis gelopen het gaf me een bijzonder gevoel. Het leuke van deze verhalen is ook, dat wat vroeger zo gewoon of ongewoon leek, nu anders is…. veel dingen die ik verteld heb zijn nu anders, neem de garnalen, die zien geen huiskamer meer, behalve in een in een coctail of in de salade dan.:^)
ho stop Zilver.in dit huis zien de garnalen nog de huiskamer en/of de keuken…
zo vers van het schip en dan zelf pellen…een kilootje en gezellig aan de tafel pellen…
niets heerlijker dan zulke garnalen..
wij lusten dan ook nauwelijks kant-en-klare garnalen, want er zit toch echt wel een verschil in…
jouw verhaal leest weer lekker weg..en je moet maar zo denken dat in het leven alle familieleden toch hun eigen weg gaan…zoek ze maar weer eens op, dat wordt vast heel erg leuk…
jeggroetje
Bij Dafjes, net als vandaag bij het per ongeluk draaien van de Byrds, krijg ik een prettg melancholiek gevoel in mijn buik. Van die dingen die voorgoed verloren zijn.
Mooie foto, de tijd spat ervan af.
Diepe zucht.
groet
rené
die tante wekt m’n sympathie, mooie hommage Zilver….enne ik ben ook jaren en jarenlang een dafjescoureur geweest ;))
Mijn lievelingsdropjes, die gekleurde dingen.
Wat kun je toch heerlijk vertellen.
Mooi, deze herinneringen aan tante Guusje!
gr eva
Dank je Bart! :^)
Jeg, lekker he, ja, ik bedoel dat ze nu niet meer voor de verkoop thuis gepeld worden, maar zelf vangen en pellen, ja, dat kan gelukkig wel, dan zijn ze zo lekker….
Mooi gezegd Viktor, de tijd spat er van af….
Cor, wat leuk, dus jij ook…
Dank je Thera, ja, ze zijn lekker he, ze zijn er gelukkig nog en weet je ik smeer me nog steeds onder, ik leer het nooit af…:^)
Eva, ja, wat een leuke tante he, ze kan zo in een boek.
Mooi verhaal en dito foto…..so cute!
liefs Annet
Tante Vis had ook een dafje…..heb ook geen enkel contact met haar kleinkinderen of zoon…..
Zilvertje, als je jouw weblog bezoekt is het net of je bij jou thuis een "koppie komt doen". Zo voelt dat.
Gezellig is `t hier met een zilveren( rode)draad van warmte en liefde. Heel mooi!
En dat geldt vanzelfsprekend ook voor de inhoud van je weblog.
K, 3 dank je wel, dat is lief.