Over mijn werk

  Psychiatrie en lesgeven.

Nu heb ik al een groot deel van mijn leven gewerkt in de zorg en ik ben ook bekwaam en bevoegd in het lesgeven, ik geef dan les aan bijna en afgestudeerde verpleegkundigen en dat is zeer dankbaar publiek, het enthousiasme spat er af en de studenten zijn zeer gemotiveerd. Ook brengen studenten nieuwe kennis in de opleiding en zo leren wij van elkaar. Maar er komt een moment dan gaat hun enthousiasme minder worden en daar probeer ik dan iets aan te doen.

Maar om een goed docent te zijn, vind ik het nodig om ook behoorlijk met beide benen op  de werkvloer te staan, het primaire proces, als je dit niet doet, verlies je, veel van je kennis en weet je niet meer wat er leeft op de werkvloer.

Maar wat er leeft op de werkvloer, daar wil ik het vandaag over hebben. Vaak schrik ik mij een hoedje, er zijn veel dingen die de verpleegkundigen na een bepaalde tijd over het hoofd zien, een blinde vlek, een gewenning een meelopen met de meute,  of door de werkdruk, de veerkracht en enthousiasme verliezen

Mijn kennis die ik overdraag gaat vooral over verslaving, psychiatrie, verzorgen en anderen culturen, veiligheid en belevingsgerichte zorg.

In mei heb ik mijn vaste baan opgezegd en ik boek nu mijn eigen werk en men kan mij bestellen en dat levert weer veel kennis op, ik reis van Paaz, naar TBS-instelling, van opname acuut en wonen chronisch en dan zie je heel wat schrijnende dingen, gelukkig denk ik dan, dat ik hier even  ben, want dan kan ik opkomen voor de cliënt, de verpleegkundigen helpen met het werk weer werkbaar te maken.

Deze maand was ik ook een dag op een psychiatrische afdeling waar de mensen uitbehandeld waren en alleen maar woonden en de dagen uitzaten, jong en oud door elkaar en een cliënt, zat in een cel, een cel met een matras op de grond, drie beertjes en een dovespons aan een touwtje. De vrouw had een laag niveau, leeftijd ongeveer 2 jaar, maar in werkelijkheid bijna zestig. Wat me dadelijk opviel was dat het verpleegplan geweldig was en aan alles werd gedacht, maar dat dit in werkelijkheid niet werd nageleefd.

De vrouw mocht geen kleine dingen in haar cel en knoopjes aan kleding mocht ook niet omdat ze alles opat en wat trof ik aan? Kleding met knoopjes, veel ontbrekende knopen, nou je kunt wel raden waar die waren. Omdat de vrouw van uit laag moest opstaan (matras op de grond) kostte dit haar veel moeite, de leeftijd speelt mee, maar probeer het zelf maar, vanaf de grond omhoogkomen. Alles wat ze deed ging met grove bewegingen, als ze op haar matras op de grond ging zitten ging dit met een lompe valbeweging, dus de arme vrouw bezeerde zich aan muren en een soort schrijfblad wat daar zeer ongelukkig hing. De speelgoedjes die er lagen waren zo, dat je er rustig een vinger mee kon afknellen. Omdat deze vrouw het grootste deel van de dag en nacht afgesloten verblijft en alleen te volgen is met een intercom, weet je niet altijd wat er binnen gebeurd, als je luistert, dan hoor je haar wel heel hard schreeuwen, continu, maar of het van blijdschap is of om hulp roepen, weet je niet en omdat haar speelgoed en cel niet veilig zijn, vond ik het mensonterend, want men heeft niet de tijd om de hele dag bij de intercom te zitten en al had men dit, je kunt aan haar geschreeuw niet horen hoe het gaat met haar. Ze kan een lelijke smak maken en schreeuwen, maar omdat ze altijd schreeuwt zal niemand komen, tot de volgende bezoektijd.

Ik heb gevraagd of deze vrouw een cel met zachte wanden kan krijgen, het gevaarlijke schrijfblad eruit en een ander bed en als het bed dan echt alleen op de grond mag, wat in mijn ogen niet noodzakelijk is, dan een stang waar ze zich aan kan optrekken. De gevaarlijke dingen heb ik uit haar cel gehaald en de anderen het advies gegeven, haar niet te bloot over de gang naar de wc te helpen, haar gewoon netjes aan te kleden.

Soms vergeten verpleegkundigen, dat ze met mensen werken en letten alleen maar op de tijd en hun eigen koffiepauze, maar gelukkig zijn er ook veel lieve en goede verpleegkundigen, maar hebben ze een blinde vlek. Sommige zijn ook te overwerkt en denken alleen in dingen doen en niet aan mensen goed/liefdevol te verzorgen. 

En wordt er niet erg gemopperd op onze mede Nederlanders die de boel hier zo verzieken? Mijn ervaringen zijn altijd anders, de hele avond trof ik onlangs twee broers aan op een afdeling, de oudste broer (*Azad)) opgenomen en erg ziek en in de war, de jongste broer op bezoek gekomen, had een tas vol lekkers mee, en maakte het klaar voor zijn broer, ze keken samen een film en de jongste broer, ruimde alle rommel op, tot vegen aan toe en vertrok pas toen zijn oudste broer ging slapen, het was zo bijzonder om te zien en zo hartverscheurend lief. 

Nou over dit onderwerp ben ik natuurlijk nog lang niet uitverteld dat begrijp je wel, ik heb altijd als motto: Verzorg/verpleeg je medemens, zoals je dat ook je eigen familie en jezelf zou gunnen.

 Zilvertje. * Azad heeft in werkelijkheid een andere naam)